.

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ maar so by ’n dans.

      “Juffrou?” kom ’n ander man by haar buig.

      “Ek is jammer,” skud sy haar kop. “Ek is bietjie moeg nou. Later miskien.”

      Haar oë volg Wouter. Hy kan darem dans, dis nou maar eenmaal waar. Ná die dans kom hy terug na haar, sê ’n paar vriendelike woorde, en dan is hy weer weg na iemand anders.

      Dit het die hele aand so gegaan. Later moes sy maar inwillig om ’n paar teleurstellende danse met ander maats te dans, maar die hele tyd het sy bly dink dat dit darem baie lekkerder sou gewees het as dit Wouter was. Hy is so perfek gebou … Hy is so ’n heer. Hoekom gee hy dan nou soveel aandag aan ander?

      Dis elfuur toe hy weer na haar kom. “Jy is seker moeg? Ek dink ek neem jou maar terug.”

      ’n Ongelukkige gevoel spoel deur haar. Sy het darem gehoop hy sal nog een dans aan haar afstaan. Maar sy laat niks blyk nie.

      Terug in die motor kyk hy na haar: “Die aand geniet?”

      “Dankie,” jok sy, “dit was heerlik.” Sy aarsel. “En jy?”

      “O ja!” Hy swaai in die verkeerstroom in. “Het jy daardie meisie gesien met wie ek laaste gedans het?”

      “Die rooikop?”

      “Nee, die donker een.”

      “Wat van haar?”

      “Man, sy’s oulik!”

      Trudie voel iets strams in haar keel.

      “Wat makeer?” kyk hy besorg na haar.

      Sy ruk haar reg “Niks. Net ’n bietjie moeg …”

      By haar woonstel klim hy saam met haar uit en vergesel haar na die deur. “Slaap lekker.”

      “Goeienag,” groet sy. “En dankie.”

      Sy sien hom weggaan en voel meteens verlate en tam. Hoekom is hy dan nie warm en toegeneë nie?

      Dit sal nog regkom, troos sy haar toe sy later die lig afskakel. Mens kan nie te veel van een dag verwag nie. Buitendien, sy het darem al ver gevorder van vanoggend af.

      Die volgende dag bly sy heimlik hoop dat hy sal bel, maar dit gebeur nie. En Maandagoggend voel dit nes al die dae in die verlede toe sy kantoor toe stap.

      “Wat het met jou en daardie pragtige Wouter-mansmens gebeur?” wag Ada haar in. “Gits, jy’t Saterdag my voete onder my uitgeslaan!”

      ’n Tikkie opgewektheid vaar terug in Trudie. “Jy sal nog sien!” sê sy geheimsinnig.

      “Goeiemôre,” kom Hugo in. Hy aarsel by haar. “Lekker naweek gehou?”

      “Dankie.”

      Dit lyk of hy nog iets wil sê, maar dan bedink hy hom en loop verby kantoor toe.

      Die dag gaan gou om net om een rede: omdat sy glo dat Wouter ná kantoorure sal bel. Maar dit gebeur nie en die hele leë aand sleep verby.

      Dinsdagoggend toe sy met ’n paar lêers na Hugo se kantoor gaan, keer hy haar onverwags voor: “Juffrou Visser?”

      “Meneer?”

      “Ek wou net verneem … hoe gaan dit met daardie ander besigheid wat jou waarsêer voorspel het?”

      Sy pruil en voel onseker.

      Hy kyk skerper na haar. “Ek is jammer. Ek het nie bedoel om persoonlik te raak nie.”

      “Dis nie dit nie,” keer sy vinnig. “Dis … dis net dat dit nie so voor die wind gaan nie. Miskien is ek te haastig.” Om die een of ander rede vertrou sy vir Hugo. Hy is tog besig met ’n sielkundige verhandeling; dis nie of sy haar hartsgeheime vir ’n nuuskierige vreemdeling uitblaker nie.

      Hy glimlag op sy vriendelike manier. “Hou maar moed. So tussen hakies … ek het jou gesê ek ken Wouter goed. Miskien kan ek bietjie help?”

      “Dit sal snaaks lyk,” besluit sy. “Hy moenie … gedagtes kry nie.”

      Hugo lag. “Vertrou my maar.”

      Met ’n ligter hart is sy daar uit. En so waar as wrintie, daardie aand bel Wouter!

      “Hallo, Trudie,” groet hy. “Hoe gaan dit met die kwale?”

      “O, ek is so gesond as kan kom.” Sy voel lus om sommer te begin sing.

      “Is jy môreaand besig?”

      “Nee, nie juis nie.” Sy hou haar onskuldig. “Hoekom?”

      “Kan ek jou nie kom haal nie? Ons gaan eet iewers. En daarna gaan ons na ’n uitvoering van die stadsorkes.”

      “Dit sal heerlik wees!”

      “Dan sien ek jou môreaand teen sesuur?”

      “Goed.”

      Dit kos inspanning om daardie aand te gaan slaap.

      “Mens hoef nie juis ver te soek om te raai wat aangaan nie,” terg Hugo haar die volgende oggend. “Is ek reg?”

      Sy voel hoe sy bloos. “Is dit meneer se doenigheid?”

      “Watse gemeneerdery is dit?” vra hy, ’n glimlag in sy grys oë. “As mens soveel van mekaar se geheime ken, is dit mos nie nodig om formeel te wees nie.”

      Trudie geniet die aand terdeë. En tog, toe sy tuiskom, moet sy nes die vorige keer teenoor haarself erken dat dit nie so heerlik verloop het as wat sy gehoop het nie. Hierdie keer kon Wouter natuurlik nie met ander meisies dans nie, maar die joviale manier waarop hy ’n hele handvol meisies gegroet het, het haar ongelukkig laat voel. En sy is seker hy het geknipoog vir die kelnerin wat hulle met ete bedien het.

      Maar wat staan haar dan te doen? Die waarsêer het tog voorspel dat Wouter haar deel in die lewe sou wees. Hoe kan sy nou kop uittrek? Alles sal wel nog regkom – nes hy besef dat hy iets vir haar begin voel.

      Die volgende oggend gaan sy self vir Hugo vertel wat gebeur het.

      “Tevrede?” vra hy. Hy is besig met ’n verslag en het sy bril op. Dit pas hom nogal goed, dink sy terloops.

      “O ja,” verseker sy, en glimlag effens. “Ek wens net dit wou bietjie gouer gaan.”

      Hy betig haar met ’n vermanende vinger. “Jy’s glad te haastig. Maar luister, ek wil graag verder uitvra. Kom jy vanmiddag saam met my eet?”

      “Sê nou Wouter sien ons?”

      Hy lag gerusstellend. “Ek weet waar hy smiddae eet. En ons noem dit ’n sake-ete, nè?”

      Die oggend van die twintigste is daar ’n lieflike bossie angeliere op haar werktafel.

      “Wouter!” is СКАЧАТЬ