Die rooikop en die redakteur en ander stories. André P. Brink

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “So waar as padda manel dra.”

      Huiwerig loop sy later na Hugo se kantoor.

      “Hugo? Ek wil dankie sê vir die angeliere. Maar hoe het jy geweet?”

      “Onthou jy daardie eerste dag?” glimlag hy. “Toe het jy my al vertel wanneer jy verjaar!”

      Sy kry ’n plooi oor haar voorkop. “Wouter het nog niks gesê nie …”

      “Hy sal jou nog verras, toe maar.”

      En daardie aand daag Wouter met ’n groot doos sjokolade op. Dis ’n dol-heerlike aand. Hy loop weer vroeg – halfnege. Maar sy voel so opgewek dat dit nouliks saak maak.

      So het die ding maar voortgegaan. Wouter het haar uitgeneem, nooit baie gereeld nie – en toevallig gewoonlik net ná sy met Hugo oor hom gepraat het. Dit het haar begin bekommer dat dinge nie vorder nie. As hulle saam uitgaan, het sy pal die indruk gekry dat Wouter nie al sy aandag net aan haar gee nie. Sy het onbevredig begin voel. En tog … dit was wat voorspel was. Op die een of ander duistere manier sou dit nog regkom.

      Met Hugo het sy alles openlik bespreek. Hy wou die gegewens immers vir sy proefskrif gebruik. Presies waaroor die verhandeling gaan, kon sy nie begryp nie. Maar dit was nie juis ter sake nie. Eintlik het dit Hugo net nog ’n raps hoër by haar in aansien laat klim. Hy was regtig so gaaf as kan kom. Soms het hy saam met haar gaan eet. Altyd was hy vriendelik, bedagsaam, het gereeld verneem of die werk nie te veel is nie.

      “Hy’t ’n ogie op jou!” het Ada ’n slag geterg.

      “Jy’s mal!” het Trudie teengewerp. “Waar kom jy daaraan?”

      “Ek weet!”

      “Hy’s maar net vriendelik. En hy help my met Wouter.”

      Ada het op haar lessenaar kom sit en haar lippe begin verf. “Sê my … is jy regtig verlief op Wouter?”

      “Hoekom?” het sy verbaas teruggevra.

      Ada het haar skouers opgehaal. “Ek vra maar.”

      “Maar die waarsêer het dit tog voorspel, man!” Dit was haar laaste woord.

      Tog, die ding met Wouter het begin skeefloop. ’n Paar van Trudie se vriendinne het al begin opmerk dat sy stiller as gewoonlik is.

      En een middag met sluitingstyd, terwyl sy nog besig was om papiere op haar lessenaar te rangskik, het Hugo daar kom staan: “Jy lyk so stil en anders deesdae, Trudie?”

      Sy het ’n bietjie gesug: “Daardie voorspelling begin op my senuwees werk, Hugo. Hoekom sloer dit dan so?”

      Hy was naby haar, maar rustig soos altyd. “Neem jy dit nie dalk te ernstig op nie?”

      “Ag, ek weet tog nie.” Sy was moeg en nie lus vir redekawel nie.

      Dieselfde aand het die breekpunt gekom. Sy sou saam met Wouter uitgaan, maar net ná ete het hy gebel: “Ek is vreeslik jammer, Trudie, maar ek sal nooit my draai kry as ek nie vanaand aan hierdie nuwe saak van ons werk nie.”

      “O … Dan is dit seker maar daarnatoe.”

      Sy was lus vir buitelug. Op ’n impuls het sy een van haar vriendinne gebel om ’n ent te gaan stap. Later is hulle by ’n kafee-bioskoop in. Toe hulle uitkom, ry Wouter vlak by hulle verby met ’n stralende brunet langs hom.

      “Haai!” kry haar vriendin Trudie aan die arm beet. “Dis mos Wouter?”

      Sy het op haar lip gebyt. “Ja.” Sy het wild gedink. “Sy suster kuier by hom.”

      “Sy lyk nie juis of sy sy suster kan wees nie.”

      Maar Trudie was nie meer lus vir praat nie. En terug in haar woonstel moes sy dit konfronteer: dit sou nie meer help om agter Wouter aan te loop soos watter goedkoop flerrie nie.

      Die volgende dag was ’n nagmerrie. Sy het hoofpyn gehad en die werk was aaklig. Boonop het daar nog oortydwerk ook bygekom en sy het aangebied om dit te doen, omdat Ada en haar verloofde planne vir die aand gehad het.

      Halfses het sy moeg agteroor geleun toe Hugo daar inkom. Sy het nie besef dat hy ook nog aan die werk is nie.

      Hy het haar verbaas aangekyk. “My liewe mens, wat maak jy hier?”

      Sy het haar dapper gehou. “Wat maak jý hier?”

      Hy het skielik nadergekom en op ’n punt van die lessenaar gaan sit. “Trudie … hoekom jok jy vir my?”

      “Jok?”

      “Jy’t altyd gesê dat jy Wouter liefhet.”

      “Dit was die voorspelling wat dit gesê het.”

      “En nou?”

      Sy bly lank stil en sluk, kyk nie na hom nie. “Ek het gisteraand … finaal agtergekom dat ek niks vir hom beteken nie.”

      “Ek is bly.”

      “Bly?” Sy kyk hom vies aan. “Bly omdat ek seerkry? Dis natuurlik weer ’n interessante resultaat vir jou tesis!”

      “Trudie …” Hy het haar stil aangekyk. “Miskien moes ek al lankal vir jou gesê het: ek is glad nie besig om ’n tesis te skryf nie.”

      “Maar …” Sy staar hom geskok aan. “Jy het dan gesê …?”

      “Ek weet.” Hy glimlag skielik. “Dit was net omdat dit die enigste manier was waarop jy altyd openlik met my sou gesels. En omdat ek behoefte aan jou opbeurende geselskap gehad het.”

      “Maar hoekom?” vra sy verwonderd.

      “Omdat ek jou liefhet, Trudie. Van daardie eerste oggend toe jy my aan die arm gegryp het om Wouter te bestorm.” Hy glimlag. “Verbaas dit jou baie?”

      “Dan is dit waar …” fluister sy. Iets onverklaarbaar opgeweks stoot in haar op.

      Hy lê sy hande op haar skouers. “Trudie?”

      Sy begin lag, tintelend en heerlik. “Maar … jy is dan kort en donker, Hugo!”

      “My ou blindemol!”

      Sy dink aan Ada se tergwoorde: “Jy’t glad te min pit in jou, en jy is gans te romanties. Jy kan nie loop stilsit en reken jou deel gaan by jou aangestap kom nie.”

      Toe maak niks ook meer saak nie. Want Hugo soen haar en sy voel hoe sy diep, diep in sy arms alles vind waarna sy ooit gesoek het.

      As Adrienne du Toit, Die Brandwag, 8 Februarie 1957

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

      Прочитайте СКАЧАТЬ