Spertyd. Elsa Joubert
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Spertyd - Elsa Joubert страница 8
Название: Spertyd
Автор: Elsa Joubert
Издательство: Ingram
Жанр: Контркультура
isbn: 9780624084334
isbn:
Eintlik is dit te verwagte dat jy ’n siekte in jou verlede moet hê. Maar waarmee ek nie kan meepraat nie, waarvan ek terugdeins, is dié met die nimmereindigende fisieke pyn. ’n Mens kan pyn in oë lees. Daar is twee goed wat ek in oë kan lees: ’n vrou wat pas swanger is en dit nog nie vir seker weet nie, en ’n vrou met pyn. Aan die eerste vermoë is daar in die plek waar ek nou woon nie meer behoefte nie, en van die tweede skram ek weg. Daardie pyn wat met die horlosie saamloop, in skofte van vier ure, of as die pille baie sterk is, ses ure. Dagin, daguit, nagin, naguit. Ek wil my op die grond voor haar werp, haar voete soen.
* * *
’n Ouer mens word net stil van pyn. ’n Kind gooi sy lyf rond, skreeu en huil dat die trane oor sy gesig drup as hy seerkry. ’n Kind “sit aan”, skree harder, druk die trane uit omdat hy verligting wil hê en sal kry; daar is baie soorte verligting – lekkers, ’n speelding, drukkies, soentjies, beloftes. En vir langdurige pyn sal daar miskien ook verligting kan wees. Maar die ouer mens het nie die krag om te huil of te skree nie, en weet lankal daar is nie durende verligting vir die pyn nie. En dat dit geakkommodeer moet word. Om baie dinge te leer akkommodeer is die vereiste van oudword. Ek hou nie van die woord “aanpas” nie, “versoen met” is miskien beter, maar dit dui aanhoudendheid, sonder einde, aan. In die woord “akkommodeer” is daar hoop, dis tydelik, dit gaan verby. Drink net die pynpille gereeld, soos voorgeskryf, en op ’n dag sal jy skielik besef: Dis nie meer nodig nie, dis verby. Jy kan dit nie glo nie, drink maar tog ’n halwe, jy vergeet selfs die halwe, en: dis weg.
* * *
Ons woon in ’n klofie of glooiing tussen Tafelberg en Leeukop. Dus, daar’s ’n stukkie grond agter die ouetehuis en ’n tuin en ’n stroompie en baie bome, selfs ou, ou palmbome met goudgeel dadels in trosse wat tussen die skerp blare deur hang en akkers wat op jou kop val en eekhorinkies wat op die skerppuntblare van palmbome wieg en van die een na die ander spring. Die ou tuin. Met ’n hekkie na die agterste straat en dan ’n klein entjie tot in Kloofstraat.
My nuuskierigheid por my aan, wat beteken “pril” soos in “prille jeug”? Ek kry die Engelse sinoniem “prime of life” (bedenklik) en prime, dus pril, funksioneer ook as werkwoord. Iemand kan “pril”. Ek kom af op interessante betekenisse vir hoe jy ’n baie jong kind pril: In die grondverf sit. Grondeer. ’n Grondlaag gee, kruit op die pan gooi. Insuur. Ons voorvaderlike sprekers was darem slim. ’n Baie jong kind grondeer. ’n Grondlaag gee. In die kol. “Insuur” gee my baie groot plesier. “Kruit in die pan” nog vuriger plesier. Dit pla my dat ek nie my kinders ge-“pril” het nie. Of my kleinkinders nie. Lyk my hulle “kruit in die pan” moes maar vanself kom.
* * *
In my prille jeug, my voorskoolse jare, voor my boekleesjare, was ek ’n tuinkind, of agterplaaskind. Ek kon op die grond sit en die aarde in my pofferhandjies verkrummel, ek kon aan ’n blaar trek totdat hy van sy steeltjie skeur, ek kon hom tussen my vingers verkrummel; ek kon ’n blom na my toe trek totdat die stingel meegee, ek kon die blomblare eet en die stukkies op my tong voel totdat my ma se vinger in my mond dit uitgrou en neersmyt. Ek het ’n suurlemoen opgetel en daaraan gebyt, en klippies gesuig; ek het ’n wurmpie platgedruk.
Ek kom nou nader aan daardie jare terug. Ek kan nie plat op die grond sit nie, dan kom ek nooit weer op nie, maar ek kan my stoel tussen plante intrek, of onder bome, en my hande weerskante van my liggaam laat hang en stilsit, en later begin klein swart miertjies oor my vingers loop. En die blaartjies hoef ek nie van takke af te ruk nie, hulle kom vanself na my. Een val op my voorkop, soos die hand van die boom wat my seën. Ek druk dit teen my lippe en die blaar kry nattigheid, dit kom in my mond en ek proe dit, ek kou stadig daaraan. My vingers trek stingeltjies uit die grond, ek vee dit teen my mou af en ek suig ook daaraan. Berei ek my voor vir my eenwording met die aarde? Dis jammer dat ek wil brand, dink ek, want die eenword met die aarde is veel mooier, soos Klaas, wat begrawe wou word, ook gesê het, maar daardie grawe vol grond wat op my sussie se graf val, hoor ek nog steeds, en die benoudheid, dis seker my asma-dae wat my so bang maak vir ’n doodkis onder die grond, daai benoudheid is nie vir my nie. Jammerte, die brand is nie so poëties nie. Miskien tog ook.
* * *
Ek sê vir my dogter: My lewe is nou ’n doodloopstraat.
My dogter sê vir my: Ma, mens bly nooit in ’n doodloopstraat nie. Jy draai om, ry terug en kry ’n nuwe koers.
Dit klink baie dapper, maar ek is nie meer dapper nie.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.