Ena Murray Keur 15. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Oom Isak verseker haar dat Rex goed versorg is en dat hy haar baie mis. De Waal vertel dat Rex een van haar skoene in die hande gekry het, en niks en niemand kry dit van hom af weg nie. O, sy verlang na haar hond!

      Dis tant Miemie wat betigtigend sê: “Waar eet jy, De Waal? Jy het maer geword.”

      “By my, maar ek moet sê, hy is ’n baie ekonomiese gas. Hy eet omtrent drie ryskorrels per dag,” antwoord oom Isak.

      De Waal kyk oom Isak ontevrede aan, maar hy weet dat hy gewig verloor het. Maar wie kan eet as die spanning binne-in jou jou wil opvreet?

      “Tant Miemie lyk ook nie van die beste nie,” laat hy nou hoor. “Voel tante gesond?”

      “O ja. Nee, ek makeer niks nie. Kyk jy liewer na jouself,” laat tant Miemie vinnig hoor. “Ek wil julle nie aanjaag nie, maar dit is al laat en julle moet nog terug huis toe.”

      “Ja, ons sal moet ry.”

      De Waal groet en gee dan taktvol pad, want tant Miemie en oom Isak se dinge is lank nie meer vir hom ’n geheim nie.

      Oom Isak se stem is bekommerd toe hy van tant Miemie afskeid neem. “De Waal is reg, jy lyk bleek. Jy moet mooi na jouself kyk, Miemie. Ek wens ek kon hier by jou bly.”

      “Nee, Isak. De Waal is te alleen. Kyk hoe lyk hy al. Jy moet mooi na hom kyk, hoor? Hy trek hom dié ding te kwaai aan. Ek makeer niks nie.”

      Sy weet sy praat nie die waarheid nie, maar sy weet ook dat sy hulle nie durf vertel hoe moeg sy voel nie. Dis asof die spanning besig is om haar onder te kry. Maar ter wille van haar dogter en ook Isak en De Waal moet sy sterk wees en daarteen stry. Hulle het haar nou nodig.

      Nog twee weke gaan verby en dan breek die derde week aan waarin die verbande van Karina se oë afgehaal sal word. Tant Miemie voel hoe die spanning met elke verbygaande dag nader aan breekpunt beweeg. Ag, al kan sy dan net haar sig terugkry, bid die moederhart onophoudelik.

      Dis De Waal wat die telefoon beantwoord terwyl hy besig is om ’n tas te pak. Hy en oom Isak is van plan om oor ’n uur Kaap toe te vertrek, want môreoggend kom Karina se verbande af en dan moet hulle daar wees.

      Hy stap na die telefoon en voel meteens die diepe onrus in hom toe hulle hom vra om aan te hou vir Kaapstad.

      Hy verwag om tant Miemie se stem aan die ander kant te hoor, maar dis ’n vreemde stem wat in sy oor praat … Toe hy die telefoon neersit, is dit asof hy in ’n dwaal verkeer.

      Hy weet nie hoe hy by oom Isak gekom het nie. Toe hy maar sien, is hy daar, staan hy voor die ouer man: stom verslae.

      Oom Isak merk dadelik onraad. “Jy is vroeg, maar ek is klaar. Ons kan maar ry … De Waal …? Het daar iets gebeur?”

      “Oom Isak …” Hy vee oor sy gesig, oor sy oë. “Ek weet nie hoe ek dit vir oom moet sê nie …”

      Die ou man se gesig word bleek. “Wat? Wat moet jy vir my sê? Is dit … Karina?”

      “Nee. Dis … tant Miemie.”

      “Miemie! Wat van Miemie? De Waal, praat! Is Miemie siek?”

      “Nee, oom. Sy is … dood.”

      Isak de Villiers het hard grootgeword. Hy moes al harde slae in sy lewe verduur, maar hy struikel onder hierdie hou. Hy gryp na ’n stoel, sak daarin neer. “Dood?”

      De Waal knik, neem ook plaas. “Ja, oom. Die hotelbestuurder het gebel. Hy het my nommer gehad.”

      “Ja! Ja! Wat sê hy? Wat het … gebeur?”

      “Sy het weer teruggekom van die hospitaal af, soos gewoonlik. Dit was net toe sy met die trap opstap dat sy … dat sy net inmekaargesak het. Hulle het onmiddellik ’n ambulans ontbied, maar toe hulle by die hospitaal kom, was alles reeds … verby.”

      Dis lank stil, ’n woordelose, verslae stilte.

      Oom Isak sug diep, en die nuwe vreugde wat die afgelope tyd so deel van hom geword het, is skielik net weg. “Vreemd, ek het ’n voorgevoel gehad. Daardie dag toe jy hulle weggeneem het, toe ek julle so sien wegry het, het ek ’n gevoel gekry dat iets gaan gebeur … Toe het ek maar aan Karina gedink, nie geweet, verwag … Maar ons het almal geweet Miemie se hart is swak, en die spanning van die afgelope tyd moes dit finaal geknou het.” Hy sug weer. “Ek moes by haar gaan bly het in die hotel; haar bygestaan het, gekyk het dat sy haar nie vermoei nie. Hoekom het ek nie?” Hy kyk op en die smart in sy oë vind weerklank in De Waal se hart. “Hoekom weet jy altyd wat jy moes gedoen het wanneer dit te laat is? Hoekom dóén ’n mens nie dié dinge wat jy voel jy móét doen nie? Hoekom altyd uitstel tot later … en dan is daar nie ’n later nie?”

      “Moenie oom so verwyt nie. Oom was ’n besonderse vriend vir haar die afgelope tyd. Ek weet oom het geweldig baie vir haar beteken.”

      “Ek was en ek het. Nou is dit verby. Miemie is … dood.” Die ou man frons met skielike ontsetting in sy oë. “Hier sit ek en … wat van jou? Jy het ’n moeder verloor. Ek is jammer, seun.”

      “Dis alles reg, oom. Ek verstaan. Ja. Ek het ’n moeder verloor. Voorwaar ’n wonderlike moeder. Maar ek het nog nie tyd gehad om aan my persoonlike verlies te dink nie, oom. Al waaraan ek nou kan dink, is … wat van Karina, oom Isak? Wat nou van háár? Sy het haar moeder dan juis nou so nodig! Hoe …?”

      Sy stem sterf weg en weer is albei mans stom.

      “En môre word die verbande afgehaal … As sy kan sien, sal sy haar ma seker eerste wil sien. Wat gaan ek vir haar sê, oom? Hoe kan ek vir haar sê dat sy tant Miemie nooit weer …”

      Sy stem breek en hy staan vinnig op, die woorde kom krakerig en saaklik: “Ons moet maar ry en daar kom, oom. Daar is nou baie om te reël.”

      Die hele ent pad Kaap toe word in verslae stilte afgelê. Vir albei is die wete dat hulle nie vir tant Miemie daar sal aantref wanneer hulle daar kom nie, net ondenkbaar.

      Maar God is gewoond dat die mens met Hom redeneer. Ook nou, in hierdie lang nagtelike ure, redeneer hulle woordeloos met Hom wat die lewe in sy Hand hou.

      Hoe kon tant Miemie nóú gesterf het? Haar kind het haar so nodig! Hoe kan Hy die sorg wegvat en die hulpelose wees alleen agterlaat? Hoekom kon sy nie maar nog ’n rukkie geleef het, al was dit dan net totdat Karina se operasies agter die rug is nie? Al het Hy dit maar net uitgestel tot oormôre! Môre kom Karina se verbande af, en as daar een is wat verdien het om die resultaat te sien en eerste in daardie pragtige oë te kyk, dan is dit seker die moeder wat haar so getrou bygestaan het! Hoekom …?

      Dan word dit stil in hulle toe hulle besef met wie hulle redeneer. Want wie durf met Hom redeneer? Wie durf vra: Wat het U nou gedoen? Dan kan hulle maar net in ootmoed en kleinheid smeek: Wys U ons die weg aan! Wys U vir ons wat ons nou moet doen! Gee vir ons krag om ook hierdie smart te kan dra!

      Vroeg die volgende oggend is De Waal in verbinding met Karina se dokter, en laasgenoemde is self diep geskok om van die tragiese gebeure te hoor. Tog moet ’n mens se eerste gedagte by die lewende wees. Karina mag nie van haar moeder se afsterwe vertel word voordat die verbande verwyder is nie. Dis ’n baie definitiewe bevel.

      Professor Keuler ontmoet hulle in die hospitaalgang voor Karina se kamerdeur en word voorgestel aan oom Isak.

СКАЧАТЬ