Ena Murray Keur 15. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Hy aarsel, sê dan versigtig: “Miemie, ek wil graag eendag met jou gesels. Ek weet dis nie nou die tyd nie. Karina kom nou eerste. Maar sodra daar weer sekerheid en normaliteit in jul lewens is, sal ek jou graag wil vertel hoe ek oor jou voel.” Haar kop ruk omhoog in ongeloof, en hy glimlag fyn. “Ou mense trou ook, weet jy?” Hy glimlag breed, sy oë teer. “Ons sal nie nou verder daaroor praat nie, maar nou weet jy dat jy nooit weer mag sê of selfs dink dat ek ’n buitestander is nie. Ek is die man wat jou liefhet en baie, baie graag wil hê dat jy die jare wat nog oor is, met hom moet deel.”

      Hulle kyk lank na mekaar. Die jare van hartstog en brandende begeertes is verby. Die gevoel wat daar vandag is, weet albei, is op stabieler dinge as onstuimige emosie gegrond. Eerder is dit soos ’n stil, rustige stroom van respek en opregte vriendskap en waardering vir mekaar wat tussen hulle vloei en waarop hulle ’n huwelik sal kan bou.

      Tant Miemie knik nou net, maar haar oë het hom reeds sy antwoord gegee. “Dankie, Isak. Ek is geëerd. Ons praat later weer hieroor. En dankie … baie dankie.” Sy staan vinnig op. “Ek gaan haal vir ons koffie. Stap solank uit na die kinders toe, dan bring ek dit daarheen.”

      Oom Isak kom in die voordeur tot stilstand, sy blik peinsend op die twee jong mense op die grasperk gerig. Sy eie hart is op hierdie oomblik so vol vreugde dat dit sy hartsbegeerte is om hierdie twee jong mense te help. Die arme De Waal is deesdae ’n ernstige, bekommerde man en Karina se breë glimlag mislei hom nie. Maar die tyd is seker nog nie ryp vir inmenging van sy kant nie.

      Dis jammer dat oom Isak nie weet dat Karina nog steeds onder die wanindruk verkeer dat De Waal aan sy dogter verloof is nie. Dan sou hy beslis dadelik opgetree het. Maar in hierdie dae is Rhona baie ver op die agtergrond.

      Hy voel skuldig toe hy nou aan haar dink. Die drama wat besig is om in die huis teen die heuwel af te speel en stadig besig is om na ’n klimaks op te werk, het alle ander sake op die agtergrond geskuif – selfs vir Rhona. Hy het nou die dag ’n kort briefie van haar ontvang, gepos in Parys. Hy weet sy het nie geskryf om na sy gesondheid te verneem nie. Sy het net geskryf om nog geld te vra. Onderaan die briefie het sy so terloops gevra of De Waal nog lekker popspeel en of hy al begin moeg word daarvoor. Oom Isak het nie eens die moeite gedoen om haar daarop te antwoord nie, net met die bank gereël om vir haar ’n bedrag geld oor te plaas Frankryk toe – genoeg om haar vir nog ’n maand oorsee te hou. Hy erken ruiterlik aan homself dat hy bly sal wees as Rhona nog ’n ruk in die buiteland bly.

      Hy het geen illusies oor wat sy dogter se houding sal wees as sy moet hoor dat hy van plan is om met De Waal se tant Miemie in die huwelik te tree nie. Sy het die Oosthuizens nog altyd as ver benede haar stand beskou. Maar vir een keer in haar lewe sal Rhona haar teen haar pa vasloop, dis seker. Nie eens sy eie dogter gaan hom van Miemie Oosthuizen laat afsien nie.

      Daar kom ’n gevoel van hartseer in hom op wat sy vreugde in ’n mate verdryf. Hy beny Miemie haar dogter, al is sy verlam en blind. Sy weet dit nie, besef dit nie, maar sy het geen rede tot werklike kommer oor haar kind nie, want Karina is kerngesond. Dis hý, met die dogter wat kan loop en sien, wat snags wakker lê en rede tot ernstige kommer het. Karina se lamheid en blindheid is uiterlik, sy dogter se gebreke innerlik, en daar kan geen dokter se operasiemes bykom nie. As daar nie ’n wonderwerk van Bo gebeur nie, sal sý dogter nooit van haar blindheid en verlamming genees word nie. Een ding het Isak de Villiers ook die afgelope tyd geleer: Daar loop meer tragedies in die wêreld rond as wat jy met die blote oog kan sien. Dikwels gee jy jou bejammering waar dit nie werklik nodig is nie. Alte dikwels beny en bewonder jy diegene wat jy juis moet bejammer. Tussen hierdie twee meisies, weet oom Isak met pyn in die hart, is die een wat bejammer moet word juis die een wat benydenswaardig is. Die grootste tragedie is dat Rhona dit nie self besef nie.

      Die laaste week voordat Karina Kaapstad toe moet vertrek, vlieg te vinnig vir almal verby. Dis byna asof almal in hierdie dae die tyd wil vashou. Hulle het gewoond geword aan die lewe soos dit is. Daar was kalmte en rus, aanvaarding en berusting. Daar is aangepas.

      Dat nog ’n fase van haar lewe aan die einde van hierdie week afgesluit word, besef Karina maar alte goed. Al kom sy ook dadelik terug as hulle bevind daar is niks aan haar toestand te doen nie, sal dit anders wees. Dan sal die nuwe fase betree word: een sonder hoop. Dan sal sy ’n nog dieper berusting, ’n nog meer gelate aanvaarding moet probeer vind. Nog ’n keer sal ’n finale aanpassing gedoen moet word, een wat tot aan die einde van haar lewe sal strek.

      Maar haar glimlag is moedig toe sy oom Isak met ’n soen groet toe hulle gereed is om te vertrek.

      “Ek sal solank alles hier in orde hou, my kind. Jy moet jou kant daar in die stad bring.”

      “Ek sal, oom. En dankie. Baie dankie vir alles.”

      Hy soen tant Miemie ook innig, druk haar hande pynlik vas.

      “Sterk wees, Miemie. Ek kom stad toe sodra ek van jou hoor.”

      Dan is hulle weg en hy sien hoe die motor om die voet van die heuwel verdwyn. Sy hand soek na iets, kry Rex se een oor beet. Maar hy voel nog alleen, so baie alleen noudat net hy agtergebly het.

      Karina ondervind ’n paniekerige gevoel toe sy twee dae later by die hoek van die hospitaalgang van haar ma en De Waal afskeid neem. Hulle mag nie verder saamgaan nie. Daar is paadjies in elke mens se lewe wat jy alleen moet stap. Nie eens hulle wat die naaste aan jou is, mag dan saamstap nie.

      Van die hoek van die gang af moet sy alleen verder …

      Haar ma se tere kus brand op haar lippe en dan is De Waal se lippe sag op hare. Dit is nie ’n oomblik vir valse terughoudendheid nie. Daarvoor lê die werklikheid van die lewe te naak voor hulle oopgevlek. Haar hand sirkel om sy agterkop en druk sy gesig nog stywer teen hare vas.

      “De Waal … Liewe De Waal …”

      En dan is hy ook weg, en dis net sy … en swart blindheid om haar … en die trollie wat haar al verder van hulle af wegneem …

      De Waal hou tant Miemie teen hom vas, besef nie dat hy op sy beurt teen haar steun nie. So staan hulle daar by die hoek van die gang met stom gebede in hul harte. Oor ’n uur of drie, vier – hoe lank? – sal hulle weet. Professor Keuler het hulle nie in die duister gelaat nie. Hulle sal moet opereer om te kyk wat gedoen kan word. Hulle sal eers ná die operasie weet wat die prognose is en dan volg die lang wagtyd totdat die verbande afgehaal word en hulle werklik sal weet …

      Dit voel soos ’n ewigheid voordat die man in die wit jas voor hulle tot stilstand kom. Hy sien die afmatting en spanning op hul gesigte, en kom opnuut diep onder die indruk van sy menslike beperkinge. Vandag het hy weer besef dat ’n chirurg benewens vaardighede ook geloof moet hê.

      “Ek sal nie nou op besonderhede ingaan nie. U is moeg. Ek ook. Ons kan later die detail bespreek, maar ek wil net sê dat ons wel iets probeer doen het. Ons het net aan die oë gewerk. Ons sal later, wanneer sy eers heeltemal van hierdie operasie herstel het, aandag aan haar rug gee.”

      Tant Miemie se oë pen syne vas. “Dink u …?”

      “Ek weet nie, mevrou. Ons het ons bes gedoen. Ons sal nou maar moet wag tot die dag dat die verbande afkom.”

      Soos drie maande gelede, reël De Waal dat tant Miemie losies en vervoer het. Dan moet hy terug en tant Miemie bly agter langs Karina se hospitaalbed.

      Die lang wag het weer aangebreek.

      Karina is aanvanklik baie teleurgesteld toe sy hoor dat daar net aan haar oë gewerk is. Maar nadat professor Keuler verduidelik het dat dit twee uiteenlopende en delikate operasies is, besef sy СКАЧАТЬ