.
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу - страница 8
My en Xander se huwelik was soos ’n vuurtjie wat ’n mens aan die brand probeer hou het, maar as dit eers dood is, is dit onmoontlik om dit sonder ’n vuurhoutjie aan die brand te steek.
As twee mense ooreenstem en “ja” sê, is dit ’n onverskrokke ja, maar as een dan “nee” sê, beteken die ander een se “ja” nie meer veel nie en dan moet die onderhandelinge begin.
Dit was ’n moeilike tyd, want ons was albei in die openbare oog. Ons moes die heeltyd ’n front voorhou. Ek het gewens dinge kon anders wees, maar ek het geweet dit kan nie. Die realiteit het my elke dag vierkantig in die oë gestaar en ek het bloot die spreekwoordelike sonbril opgesit om die sonstrale van die waarheid af te weer.
Ek was hartseer en verslae. Niks van wat aan die gebeur was, het deel van my toekomsplanne uitgemaak nie.
Ek het nie gedink dit was nodig dat Xander eers met my moes trou om homself uit te figure nie. Ek het gevoel hy moes genoeg guts gehad het om voor die troue met my eerlik te wees. In terugskoue dink ek nie hy kon toe al eerlik met homself gewees het nie en ook nie met my nie.
Xander se besluit het my planne opgemors. By die huis was ons soos twee huismaats. Ons het steeds hard gewerk en die konflik was meestal intern, met onsself. Wat moes ek met hierdie inligting doen? Hoe moes ek dit verwerk? Hoe moes ek sin uit alles maak?
My ontkenning het omgeswaai na teleurstelling. Teleurstelling in myself, in hom, in ons verhouding, in God, in die kerk, in instansies, in sisteme en ek het nie geweet waar om die woorde te vind om te beskryf hoe ek voel nie. Xander se homoseksualiteit het vir my ’n geestelike kwessie geword, iets wat ek gedink het ek net sou kon wegbid. Ek het gevoel hoe moeilik kan dit wees: Kies net! Wees net heteroseksueel, kies dit net! Ek weet vandag dit is nie so eenvoudig nie.
Dit is ’n ingewikkelde individuele soektog wanneer jy jou seksualiteit bevraagteken. Xander se soektog het my met ’n magdom vrae gelaat. Dit was wel vir my baie insiggewend om met my gay vriende en vriendinne oor die situasie te praat. In my gesprekke met hulle het ek empatie vir Xander se situasie gekry. Hulle het my laat besef dat dit nie so eenvoudig is nie. Een van my vriende het vertel oor die tyd toe hy “uit die kas” geklim het. Hoe bang hy was om sy ouers te vertel en oor sy vrees dat hulle hom sou verwerp. Hy het ook vertel dat hy van kleintyd af gevoel het dat hy dalk gay is, maar hy kon dit nie wees nie.
Ek het besef hoe moeilik dit vir Xander moes wees. Ek moes myself in sy skoene plaas. Sy pa is ’n NG predikant en sy ma is, soos my ma, ook ’n onderwyseres. Hoewel sy ouers nie meer saam is nie, is hulle lieflike en ordentlike mense en is hy baie geheg aan sy gesin. Ek kan my indink dat hy hulle ook nie wou verloor nie. Om nie eens te praat van die samelewing waarin ek en Xander onsself bevind het nie, ’n samelewing waarin selfs Christene mekaar so maklik oordeel.
Uit die perspektief van ’n konserwatiewe Afrikaanse opvoeding is gay-wees vir baie net nie aanvaarbaar nie en besin die NG Kerk geledere steeds oor die algehele aanvaarding van homoseksualiteit binne die kerk. Mense was na die verbrokkeling van ons huwelik baie gou om Xander te oordeel, maar vergeet dat ook ek op ons troudag ’n keuse vir hom gemaak het. Ek voel steeds dit is nie my plek om hom te oordeel nie. Vandag hoop ek mense sal met tyd meer en meer genadig teenoor mekaar wees en mekaar die ruimte gun om net te wees wie hulle is.
Die oordeel kom ons nie toe nie. Dit kom net God toe. Dit maak my veral kwaad as Christene ’n oordeel oor ander fel. Wat Christenskap vandag vir my is, is genade. Ek wonder soms of dit nie juis is hoekom dit alles met my gebeur het nie, dat ek ook kon besef dat die lewe nie maar swart of wit is nie.
Voor my verhouding met Xander uitmekaar geval het, was ek baie meer ’n swart-en-wit-mens, sonder perspektief en insig. Mettertyd sou dit wel meer en meer verander, want vandag weet ek daar is veel meer grys areas en genade as wat ek gedink het daar sal wees.
Dalk moes ek deur die pad wat ek gestap het en steeds tree vir tree aanpak, presies dit van Jesus se genade vir ons begin verstaan. Ek rus vandag in die wete dat ek nie al die antwoorde het nie, maar dat ek lesse leer en in myself en my menswees groei. Die vraag is dus nie meer vir my hoekom het dit gebeur nie, maar veel eerder wat ek daaruit kan leer. Jou paaie word aangepas as jy alternatiewe roetes begin oorweeg, maar een ding bly vir seker, jou rigtingaanwyser, God, bly getrou.
Kruispad
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.