Nadia. Nadia Beukes

Чтение книги онлайн.

      Ek en Xander het in my honneursjaar tydens ’n sêrkompetisie ontmoet. Xander was ’n argitekstudent van Bloemfontein. Hy en sy suster, Ansua, met wie ek tot vandag toe vriende is, was ook deel van die Zing!-opnames, maar ons paaie het nie daar gekruis nie. Een van sy skoolvriende was in ’n verhouding met een van my beste vriendinne Janine Viljoen wat vandag met die rugbyspeler Bryan Habana getroud is.

      Ons paaie kruis toe wel in 2004 asof ons vir mekaar bestem is. Op hoërskool het ek telkens halsoorkop verlief geraak en gedink: Nou het ek die regte een gevind! Ek was ’n hopeless romantic! Met Xander was dit weer so. Ek onthou hoe hy een aand vir my onder my koshuisvenster met ’n mussie op die kop en kitaar in die hande geserenade het. Die houtskoolskildery van dansende voete wat sweef, omring deur die lirieke van die einste lied wat hy vir my geskryf het en wat hy ook daardie aand onder my venster gesing het, was een van vele kosbare geskenke wat hy vir my gegee het. In Xander het ek ’n sielsgenoot gevind.

      Dit was so ’n mooi, onskuldige romanse – amper te goed om waar te wees. Xander het in daardie stadium van my lewe in die prentjie van ’n pasmaat gepas. Hy was talentvol en kreatief. Hy kón sing en het my passie vir die verhoog en die teater gedeel. Ek het geglo ons is die perfect match. Ons het dadelik gekliek en het baie pret saam gehad. Ons was sulke hegte vriende.

      Baie mense was egter skepties oor my en Xander se verhouding voordat ons getroud is. Dalk het hulle iets geweet wat ek nie geweet het nie … Hoewel Xander as baie verfynd, sag of kunssinnig beskryf is, het dit my nie gepla nie, want my waarheid in daardie stadium van sy lewe was dat hy heteroseksueel is – of dalk eerder heteroseksueel wou wees. Hy het geskilder, gesing en gedans, maar ek het nie van stereotipering gehou nie. Ek hou steeds nie daarvan nie.

      Jou belangstellings of die aanklank wat jy by sekere aktiwiteite vind, is tog nie dit wat jou seksualiteit bepaal nie. Dit is iets heeltemal anders. Iets wat ek nie toe kon verstaan nie en dalk steeds nooit sal kan verstaan nie, want dit is nie wie ek is nie.

      Ek het wel besef jou seksualiteit is nie vir almal vanselfsprekend nie. Vir sommige mense gaan dit gepaard met ’n diep soeke na ’n identiteit waarin hulle gemaklik voel, waarin hulle voel hulle kan wees wie hulle is en lief wees vir wie hulle wil. Maar dis nie altyd aanvaarbaar in ’n Afrikaanse, konserwatiewe omgewing of in die meeste kerke om te sê ek is ’n man en ek hou van mans of ek is ’n vrou en ek hou van vroue nie.

      Vroeg in ons verhouding het hy wel een keer gebieg oor die “worstelinge” in hom. Hy het dinge gehad wat hy alleen moes uitsorteer. Ek het nie toe veel daarvan gedink nie, want baie ouens, en selfs meisies, veral in die kunste is somtyds deurmekaar oor hul seksuele oriëntasie en vra hulself daardie vraag af.

      Ons het vroeg in 2006 besluit om die verhouding te verbreek. Dit was ’n moeilike tyd waarin ons nie met mekaar gepraat het nie, maar het wel briewe vir mekaar geskryf om ons gevoelens te deel.

      Nege maande nadat ek en Xander besluit het om uit te maak, is ek en my vriendin Janine in die vroeë oggendure deur rowers oorval terwyl ons geslaap het. Ons het in daardie stadium saam in ’n kommune saam met nog ’n vriend Johannes Loubser gebly, maar hy was nie die nag daar nie. Die booswigte het deur ’n venster in die leefarea ingebreek en ons kom wakker maak. Janine – nog altyd ’n geestelike rots vir my – het hardop in tale begin bid en die rowers kon haar nie verstaan nie. Hulle het haar beveel om op te hou en het hardhandig met ons geraak. Die twee mans het alles van waarde gebuit. Ons het vir ons lewe gevrees, veral toe hulle sê hulle gaan net die goed in die motor sit en dan terugkom vir ons. “Dan gaan ons ’n bietjie pret hê”, het een gedreig. Die rowers het ons in my slaapkamer oorkant die badkamer en langs die kombuis toegesluit.

      Die kamer was ’n gemors. Alles om ons was gestrooi soos wat hulle dit uit die kaste en laaie gegooi het. Ek het ’n sak van die vloer af opgetel en in die sak was ’n sleutel met ’n sleutelhouer wat lees: “Kyk wat ’n groot genade bewys God vir jou.” Dit was die sleutel van ’n agterdeur na buite. Ons kon uitkom en hulp ontbied.

      Bryan, toe nog Janine se kêrel, en my pa, was van die eerste mense op die toneel. Xander was een van die eerste mense wat ek gebel het. Hoewel my selfoon gesteel is, het ek sy nommer uit my kop geken. Met daardie nare ondervinding het ons besef dat ons nie sonder mekaar wou wees nie. Die lewe het skielik net te kort en onseker gevoel om nog langer vir mekaar te wag. Ons het weer begin uitgaan.

      Ek onthou hy het in daardie tyd vir my ’n leë boks as ’n geskenk gegee. “Wat op aarde is dit?” het ek gevra. Sy antwoord was: “Kom ons begin oor.” Die boks was veronderstel om simbolies van ons verhouding te wees, waar ons weer van vooraf ons goedjies saam in kon bêre.

      Ek kon nie my geluk glo toe hy my net ’n maand of wat later op 31 Desember 2006 uit die bloute vra om met hom te trou nie. Ek en hy was onderskeidelik 24 en 25 jaar oud en seker nog nat agter die ore, maar Xander was vasbeslote – hy het in sy hart en in sy kop besluit dit is wat hy wou hê. Ek het hom gevra of hy seker is, waarop hy geantwoord het dat hy glo ons kan dit laat werk. Ek het dit ook geglo.

      Ek het na Xander geluister toe hy my vertel het van die stryd wat hy met sy seksualiteit voer, maar ek het dit nie noodwendig verstaan nie en beslis nie besef dat daardie stryd so ingewikkeld is nie. Hoe kon ek? Dit was iets wat hy in sy binneste ervaar het en ek het aan die kantlyn gestaan en toekyk, nes die tyd toe ek op hoërskool as reserwe langs die netbalbaan gesit het en nooit die kans gekry het om ’n doel aan te teken nie.

      Ek het gedink dit is ’n besluit wat hy moes maak en sy stryd was bloot ’n vraag waarop hy ’n antwoord sou moes kry. Ek het nooit werklik geglo dat sy antwoord sou wees dat hy homoseksueel is nie. Hoekom sou hy dan in ’n verhouding met my wees en hoekom sou ek gevoelens vir hom en hy vir my hê? As hy nie van vroue hou nie, hoekom sou hy sy, of my, tyd mors? Om nie eers daarvan te praat om my te vra om te trou nie. Ek het geglo hy het die antwoorde op sy vrae gekry. My gevoel was dat ons verhouding op so ’n veilige plek was dat ons enigiets vir mekaar kon sê.

      Voor sowat 100 mense het ons in Mei 2007 saam met ons ouers, familie, hegte vriende en voor God trou aan mekaar beloof. Dit was ’n mooi troue in Muldersdrift buite Johannesburg en Xander het veral baie gedoen om dit spesiaal te maak.

      Party mense het dit vreemd gevind, maar ek was mal daaroor. Hy het met sy kunstige vaardighede lap vir my rok ontwerp en met silwer verf liefdeslirieke op die materiaal geverf. Ek was die praktiese een – hy daarenteen het kleur aan my lewe verskaf.

      Ons het nie voor die huwelik saamgebly of saamgeslaap nie en daar was baie СКАЧАТЬ