Nadia. Nadia Beukes

Чтение книги онлайн.

      Die verhoogstuk The Rocky Horror Show wat in 2008 in die Johannesburgse Victory Teater opgevoer is, was ’n energiebelaaide kragtoer en ek het saam met die res van die toneelspelers die gehoor in vervoering gehad. Die flitsende ligte, die dreunsang van mense en die oorverdowende applous het my na ’n fantasiewêreld meegevoer.

      Ek het gevoel ek het die wêreld aan my voete toe ek daardie aand die verhoog met my vlamrooi hare en sexy spykerhakke aan die brand dans. My drome was besig om waar te word. Dit was alles wat ek gedink het dit sou wees, selfs beter as wat ek kon dink. Ek en Xander het die padkaart na die perfekte huwelik gevolg. Ons het al die rede op aarde gehad om gelukkig te wees. Ek was op 25 nog bloedjonk en op die pad na sukses. Ek was maer en almal het my na die vertonings vertel hoe ongelooflik goed en gelukkig ek lyk.

      Dit was egter nie die geval nie. Nie meer nie. Binne-in was ek stukkend. Xander wat saam met my in die musiekblyspel was, het die bom daardie oggend laat bars. Ek het skaars wakker geword toe hy teen die kosyn van die kamerdeur staan en sê: “Ek kan nie meer met jou getroud wees nie, ek het ’n fout gemaak.”

      ’n Koue en nare gevoel het op die krop van my maag kom sit. Hy het dit so direk en met oortuiging gesê dat die impak daarvan my geruk het. Dit kan nie wees nie, het ek gedink. Ek was dan so oortuig daarvan dat Xander my sielsgenoot is? Ons was dan nog nie eens lank getroud nie. Ons lewe saam het pas begin. As hy dit nie wou hê nie, hoekom het hy my dan gevra om met hom te trou?

      Die skrif was aan die muur: “Nadia, ek dink ek is gay.” Ek was heeltemal onkant gevang. In daardie stadium het ek steeds geglo dat hy antwoorde op sy vrae rondom sy seksualiteit gekry het. Dat hy dit agtergelaat het toe hy my gevra het om te trou.

      Dit was vir my ironies dat ons op daardie tydstip in dié aweregse musiekblyspel The Rocky Horror Show was toe Xander my die waarheid oor sy seksualiteit vertel het. Die stuk het juis oor twee onskuldige mense, Brad en Janet, se seksuele gewaarwordings gehandel.

      In dié bekende kultusmusiekblyspel gaan die twee pasgetroudes op ’n avontuur en word dan met baie donker dinge gekonfronteer. Hoewel my ouma Jane gesê het sy gaan nie dié konsert kom kyk nie omdat dit “effens riskant lyk”, was dit ’n prettige blyspel. Baie mense het die liedjies geken en elke vertoning was ’n baie lekker en gesellige ervaring. In my kostuum en met dik grimering op my gesig gepleister, kon ek vlietend in die persona van my rol as ’n phantom, ’n singende en dansende gees, van my realiteit ontsnap. Vir ’n oomblik elke aand kon ek van my bekommernisse vergeet, want daar is genoeg op die verhoog wat jou aandag hou.

      Soos die lewe maar is, sluip die waarheid altyd tog maar stil-stil by die teater se agterdeur in. As die vertoning klaar is, gaan die ligte af en die eerste ding wat jy moet doen, is om jou kostuum vir gewone klere te verruil. Die grimering word afgewas en jy moet jouself weer in die oë kyk. Met die gordyn wat na elke vertoning gesak het, het ek niks meer gehad om agter weg te kruip nie.

      Op die verhoog sit jy ’n masker op, word jy ’n ander mens. Dit is lekker, want jy weet presies wat om te sê, waar om te staan en wat om te doen. Jy weet wanneer om hartseer te wees en wanneer om gelukkig te wees – te danke aan ’n teks en ’n regisseur wat jou leiding gee.