Haar ma se kind. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ alles vertel het?

      Jo-Anne draai van die spieël af weg en trek die badkamerdeur met mening agter haar toe. In die slaapkamer maak sy haar hangkas se deure oop. Sy haal dik wintersklere uit, trek aan, kam haar hare sonder om weer in die spieël te kyk en sit haar mus op. In voorbereiding op die modderpad na haar toesluitgarage trek sy haar Wellingtons aan en gooi ’n paar leerstewels in ’n Sainsbury-sak. Haar skooltas is gepak. Sy maak seker dat sy haar handskoene in haar jassakke het, knoop haar serp om, stel die lugreëlaar en maak die woonstel se voordeur oop.

      ’n Yswind waai teen haar vas. Sy sluit toe, trippel rond en trek haar handskoene aan. Ver weg hoor sy die portaaldeur toeklap. Drie verdiepings later stoot sy dieselfde deur oop. Dis nog kouer buite. ’n Dun lagie sneeu bedek die grasperk. Oral lê spore van mense, katte, honde en vosse.

      Dania kan nie glo daar hardloop vosse in ’n groot stad soos Londen rond nie. Jo-Anne het vir haar ’n foto gestuur van die een wat soms op die kerk se agterstoep slaap. Die koster voer hom met brood en vleis. Hy mag nie, maar in die winter kry die Londenaars al wat ’n dier of voël is, jammer. Ou mister Steward is juis besig om ’n papiersakkie voëlsaad uit te skud. Hy is ’n wag by die Portrait Gallery, dertig jaar lank, weet baie van kuns.

      “Good morning, my dear,” groet hy. “Cold today.”

      “Good morning, mister Steward.”

      “What d’you think, colder than yesterday?”

      “Indeed, mister Steward.”

      Hy frommel die leë sakkie op, prop dit in sy jassak, wikkel sy skouers en stap met kruppelstappies na die bushalte langs die hoofhek. Jo-Anne voel sleg omdat sy hom nie ’n saamrygeleentheid aanbied nie, maar jy ry nie met ’n kar die stad in nie. Haar skool is drie blokke van hier af. In die somer loop sy, in die winter ry sy. Mister Steward het met haar vriende gemaak toe sy hier ingetrek het en hy hand bygesit het met afpak en aandra. Dit was die eerste en laaste keer dat hy in haar woonstel was. Hulle gesels buite op die trap of in die tuin en het ’n paar keer saam Harvester toe gestap vir vis en tjips. Sy seun, Charlie, werk al amper twee jaar lank in Doebai. Mister Steward sê dis goed, hulle het lank genoeg by mekaar uitgehou, maar hy is eensaam en kla dat Charlie nie gereeld sy e-posse beantwoord nie.

      Jo-Anne weet hoe hy voel. Sy wou hom al die waarheid oor Dania vertel, maar sy keer haarself. Die ou mense wat sy ken, oordeel hard en sy wil nie sy vriendskap verloor nie. Soms verlang sy so na haar pa, sy sien hom voor haar loop, skraal en effens geboë, asof hy lank in sy lewe ’n las met hom saamdra.

      Drie

      Dora kry Dania in die kombuis. Sy is kaalvoet en dra ’n kortbroekie en T-hempie. Die kind se lyfie is byna breekbaar dun, maar praat van taai! Op die atletiekbaan is sy almal voor, sy speel saam met groot meisies in die eerste hokkiespan en ryg die doele in. As dit kom by straatkrieket, baklei die kapteins om haar in hul span te kry. Blykbaar kan sy ’n bal so draai dat geen kolwer dit terugslaan nie. Staan sy voor die paaltjies, gee sy nie bes voor sy haar vyftig lopies gemaak het nie. Dania bly fiks en gaan draf sesuur elke oggend, behalwe Sondae.

      “Môre, antie Dora.”

      “Môre, my kind. Is jy ook vanoggend laat? Of het jy al gedraf?”

      “Nog nie. Oom Jonnie het belowe ek kan e-pos stuur voor hy vanoggend skool toe gaan, toe help ek hom eers en toe skryf ek te lank aan my brief.”

      “Vir Jo-Anne?”

      “Ja. Kan ek vir Antie toast insit?”

      “Asseblief.” Dora gooi vir haar koffie. Sy skep ekstra suiker. Krag na kruis, dis wat sy nodig het. “Wat skryf jy vir Jo-Anne?”

      “Oom Jonnie sê ek is die enigste kind in die skool wat volgende jaar oorsee gaan en dis ’n voorreg.”

      Sal Jonnie haar voorpraat!

      Dania sit die kommetjie skaapvet op die tafel neer.

      “Daar is nie skaapvet in Londen nie,” sê Dora.

      “Daar is skape.”

      “Jy kry nie die stert te koop nie – Jo-Anne het geskryf.”

      “Sy kan ’n heel skaap koop.”

      Teen ’n plaas se prys. Dora vat ’n slukkie van haar soet koffie, kyk weg van die kind. Stry nou met haar oor vetstertskape, en wat sy eintlik wil doen, is om haar te beskerm teen die grootste skok van haar lewe.

      “Antie hou nie van Londen nie,” verwyt Dania, “en Antie was nog nie eens daar nie.”

      “Ja,” sug Dora, “miskien is ek jaloers op jou. Eet jy nie?”

      “Ek sal as ek terugkom van draf, anders kry ek steek in die sy, Antie weet mos.”

      Sy weet, maar dis asof sy vanoggend nie reguit dink nie. Sy ís jaloers – op ’n ander manier. Die idee dat Jo-Anne se skuldgevoelens die oorhand gaan kry, maak haar besitlik oor die kind wat sy help grootmaak het en liefhet en met elke greintjie moederliefde in haar wil beskerm teen nog teleurstellings, nog hartseer.

      Dania sit twee snye roosterbrood op ’n bord en sit dit op die tafel neer.

      “Dankie, my kind.”

      “Nog iets?”

      “Sal jy asseblief vanmiddag vir my pakkies gaan aflaai by antie Loesie en die Nagels, en die koesisters by mevrou Willemse?”

      “Antie Dora! Ek skryf môre.”

      “English composition, anders het ek jou nie gevra nie. Doen jy dit, of moet ek jou betaal?”

      “Ek sal – ek sê net.”

      En uit is Dania, uit by die deur.

      Dora roep haar nie terug nie. Sy stoot die skaapvet eenkant toe en doop haar roosterbrood soos beskuit in haar koffie. Sy moes nie met die geldstorie begin het nie – die kind is geldgierig, maar darem nie só nie. Dis oor die e-pos. Wou sy nie sê wat sy geskryf het nie, of is dit sý wat haar nie kans gegee het om te vertel nie? En Lea. Het sy vanoggend al vir Lea gebel? Nou’s die kind weg voor sy gevra het. Lea is siek. Die familie bekommer hulle oor Lea wat ten spyte van haar hartoperasie kortasem bly en wat – volgens haar oudste dogter, by wie sy inwoon – verseg om terug te gaan dokter toe. Jo-Anne steur haar nie daaraan nie, sy speel op Lea se gevoel en skryf vir haar briewe om raad te vra oor Dania. Dit werk op Lea se gewete, en sy en Dora kan nie die goed oor die telefoon uitpluis nie. Jonnie het gesê hulle kan uitry soontoe sodra die skole gesluit is. Dit raak nou dringend.

      Vanoggend voel sy self nie te gesond nie. Dalk somergriep.

      Sy moet stadig opstaan, aan die tafel vashou, diep asemhaal voor sy die vuil borde en bekers kan bymekaarmaak en wasbak toe dra. Die skottel rou vleis wat sy voor werk in die pot moet kry, wag vir haar. Sy gaan haal die groot vleispot op die onderste spensrak en sit dit op die stoof met olie en uie wat sy gisteraand gekerf het.

      Gewoonlik neurie sy een van haar gunsteling-gesange. Vandag put sy geen vreugde uit die werk nie. Sy het ook nie asem oor om te sing nie, haar arms voel lam.

      Sy is besig om sout en peper oor die vleis te strooi toe sy Dania agter haar hoor.

      “Ek СКАЧАТЬ