Haar ma se kind. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ rooi wyn en Belgiese sjokolade. Hulle skud jasse uit, raak ontslae van nat stewels en loop op dik wolsokkies sitkamer toe.

      “Dit ruik soos ons plaaskombuis!” roep Sandy uit. Sy verlang verskriklik na hul plaas naby Prieska, maar terug kan sy nie. Sy is ’n verpleegsuster wat nagraads studeer en in elk geval in Kaapstad sou moet gaan werk, indien sy ooit teruggaan. Wanneer sy van huis toe praat, is dit altyd Prieska. Kinderplekke raak romanties as jy lank genoeg wegbly.

      Jo-Anne vrees soms dat sy weer vasgevang gaan word deur die skoonheid van haar kleintyd-omgewing. Nie dat die buurt waar hulle woon dit sal regkry nie – die dorp miskien, die berge en die see heel moontlik.

      Een ding kan sy nie verstaan nie, en sy stry met haar pa en ma omdat hulle steeds in die onderdorp woon. Die landswette het verander. Hy is skoolhoof en ouderling in die wit kerk. Haar ma deel nie net gratis medisyne uit by die kliniek nie, sy doen huisbesoek die hele dorp deur. Hulle is gerespekteerde inwoners, maar woon steeds in dieselfde huis in dieselfde straat in die onderdorp.

      O, hulle het hulle redes.

      “Dis ons huis hierdie, hier sal hulle ons voete eerste uitdra.”

      Teen die huis kan sy nie stry nie. Die huis was daar lank voor die dorp aangelê is en is twintig jaar gelede met sorg deur haar pa gerestoureer, so outentiek hulle kan dit oplaai en in Stellenbosch gaan neerplak.

      “Dis ons mense hierdie, ons sal ons nie bo hulle aanstel nie.”

      Hoekom is dit dan so belangrik dat niemand moet weet nie?

      Henry maak die wyn oop, toevallig ’n Stellenbosse Pinotage.

      “Waar is jou kontrak?” vra Sandy.

      “Show us!”

      Almal sit koppe bymekaar oor die lêer vol vorms, hulle bewonder die stempels en handtekeninge.

      “Jy sal nie weer vir goed teruggaan nie,” verklaar Sandy.

      “What about your daughter?” vra Henry. “Is she coming?”

      Hulle weet van haar, die kind wat Jo-Anne moes agterlaat.

      “I’m working on it!”

      “We’re still praying.”

      “Ek ook, maar ek moet eers my ouers oorreed.”

      Henry maak glase vol.

      “Lift your glasses to the future of our children! We drink to happiness.”

      Jo-Anne asem diep in. Sy wens dit was regtig so eenvoudig soos om ’n slukkie wyn te neem.

      Twee

      Dora kan nie slaap nie, sy lê stokstyf langs Jonnie en luister na sy rustige asemhaling terwyl sy haarself kasty met angsgedagtes. Besef hy nie wat aan die gang is nie? Jo-Anne skryf dat Dania oud genoeg is om alleen Londen toe te vlieg! Sy wil haar wys waar sy woon en werk, sy wil die foto’s wat sy gestuur het en die prentjies wat sy beskryf het, in werklikheid omsit. Sy het geld, sy het haar eie blyplek. Sy sal sorg dat sy ook vakansie neem sodat sy tyd het om Dania te trakteer. Dis een van haar drome, dat hulle mekaar beter leer ken.

      In Engeland, nie in Suid-Afrika nie!

      Jonnie kyk dit mis en Dania kan bars van opgewondenheid. Sy is nog nie in matriek nie en sy gaan oorsee. Dis al waarom hul tafelgesprek vroeër vanaand gedraai het. Dania wou haar ma dadelik ná ete bel, maar hulle het haar gekeer tot daar meer sekerheid is. Lea is nie wel nie en sy gaan slaap deesdae vroeg. Toe kon Dania nie wag om Lylane en haar ander skoolmaats in te lig nie, maar sy sien hulle eers Vrydag as hulle English composition skryf.

      “I’ll phone Lylane and text the rest of them: Dania Pietersen is going places, first stop – London! From now on we speak English!”

      Jonnie het sy vurk laat val en ’n grappie gemaak. “Wil jy hê jou oom moet ’n woordeboek saamdra?”

      “Oukei, Oom, ek sal ’n uitsondering maak vir Oom.”

      Dora praat Engels by die kliniek, van die dokters is Engels en deur die jare het sy ’n paar woorde en uitdrukkings aangeleer. Jonnie, aan die ander kant, se tong knoop. Al probeer hy hoe hard, sy Engels kom so skeef uit jy sal nie glo hy is ’n skoolhoof nie. Goed dat hulle nog nooit by Jo-Anne gaan kuier het nie. Hulle sal haar net in die skande bring.

      Dania het ’n slag met tale, sy lees graag – iets waaroor Dora haar ook bekommer, daardie Engelse boeke en liefdesromannetjies wat Marta vir Dania aangee. Die kind slurp dit op en dis juis sulke stories wat meisietjies van haar ouderdom nie nodig het nie. Sy en Lylane giggel gans te veel oor seuns. Hulle dink sy hoor nie, maar sy hoor. Dania is haar ma se kind – te voor op die wa vir vyftien. Altyd bekkig gewees vir haar ouderdom, dis soos sy as tienjarige hier aangekom het. Jo-Anne moes haar nooit by Lea-hulle gelos het nie. Maar goed, destyds het die familie saam besluit dis vir die beste – sy en Jonnie ook – en Jo-Anne het betaal. Toe raak hul baba groot saam met Lea-hulle se spannetjie. Almal was al op skool – Travis, Lester, Garrett en Leandra in die hoërskool, Klein-Neville uit in graad tien om te gaan werk. Dora het respek vir haar suster en oorlede Neville. Hulle het hul gesin op ’n manier bymekaargehou, maar die lewe was altyd te duur en groot kinders soek meer en meer. Daardie erfie was naderhand so toegebou van al die aanbousels, die munisipaliteit het Neville aangeskryf en hy moes afbreek – al sy spaargeld daarmee heen. Toe skuif hulle Dania se toelaag so ver op Jo-Anne kon dit nie bybring nie.

      Dis hoe Dania by hulle uitgekom het, tien jaar oud en so cheeky soos ’n kind van dertien. Geduld gekos om haar reg te help sonder om Lea-hulle se huishouding sleg te maak. Sy en Jonnie het klippe gekou die eerste jaar. Maar eintlik is Dania haar en Jonnie se tweede kans. Hulle het saam besluit dat Dania nie soos Jo-Anne in dieselfde moeilikheid sou beland nie, gerieflik vergeet hoe hulle self met sedige gesigte voor die preekstoel gestaan het, Dora so naar sy kon omval.

      Sy sal dit nooit uit haar kop kry nie – haar skynheilige wit troue wat altyd terugkom om by haar te spook. Baie nagte as sy wakker lê, sê sy vir haarself dis deel van die Here se straf. Sy wil nie daaraan dink nie, maar elke keer as moeilikheid dreig, besef sy dis waar dit begin het, by haar en Jonnie. Ten minste was hulle eerlik genoeg om nie hul rug op Jo-Anne te draai nie, maar hul liegstories raak toe so ingewikkeld, veral met Lea en Neville wat saamspeel.

      Hemelvader, wat my gewete vannag die meeste pla, is dat ons Dania geleer het om eerlik te wees. Sy mag nie leuens vertel nie, nie dinge vir ons wegsteek nie. Maar wat doen ons?

      Hulle praat nie hieroor nie, dis wat! Miskien is Jonnie ook wakker en maak hy net of hy slaap, maar as sy nou iets sê, ontaard dit in ’n rusie en dis nie goed vir die kind nie. Sy wat Dora is, moes alreeds aan tafel haar gesig opsit en maak asof sy saam uitsien na Dania se Londense kuier.

      “Jou antie is bang jy kom nie terug nie,” het hy laat val.

      “Dis nie dit nie, Jonnie, en jy weet,” het sy teruggekap.

      “Wat dan, antie Dora?”

      Sy het weggeskram en die onderwerp verander. Haar laaste woorde aan Jonnie vanaand voor hulle ingeklim het, was: “Moet ons ons toestemming gee?”

      Jonnie het die laken oor hulle getrek en haar hand gevat. Hulle het sekondes lank so langs mekaar gelê voor hy gepraat het.

      “Lea СКАЧАТЬ