Solank verlange die sweep swaai. Danie Marais

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie.

      Die beste gedigte is ’n ervaring

      nie ’n les nie.

      Dieselfde geld vir mense.

      Gedigte is soos kerke en tale –

      gewyde tekens van afwesigheid.

      Ook mense is maar hol en mensgemaak.

      En tog glo ek in sekere gedigte

      in sekere mense.

      Ek brand hulle as ek bang word

      en kyk hoe die donker sy

      magtige skadu’s na my uitstrek.

      Ek glo nie dis net wit basterdigters

      wat in postkoloniale Afrika

      op ’n bitter hopie erfskuld

      staan en duimgooi

      wat so voel nie.

      Maar dalk weet basterwit digters

      in beleërde bastertale

      deegliker van donker

      en die verpaste vaderland;

      begryp miskien intiemer hoe

      geruisloos die laaste skip hoe

      stil gedigte lewens

      in hulle se suiwer wit moer kan gaan.

      Encore!

      As VIP-voyeur by die Huisgenoot Skouspel

      in die Super Bowl in Sun City

      het ek besef

      dit is nie nodig om ’n verhandeling

      te skryf oor die verhouding

      van die sterre van ligte Afrikaanse musiek

      met die ligte Afrikaanse volk nie –

      dit is ’n eenvoudige gedoente

      wat my aan ’n ou grappie herinner:

      Liewe Heksie gaan sit smagtend

      op Pinocchio se neus

      en jil:

      “Lieg, Pinocchio! Lieg!”

      Die Orrelis

      By die begrafnis

      van ’n sagte man

      wat hom opgehang het aan

      die relings van sy balkon met die uitsig

      oor Tafelbaai

      spook ’n ou psalm

      trap en slaan die Orrelis

      die wit en die swart

      tot die vaal rokerige sang

      van sy gemeente

      styg en val

      styg en val

      donker longe

      die Groote Kerk

      in en uit

      in en uit

      want wanneer

      sy gewyde blaasbalk dreun

      hef jy aan, broer,

      vals suiwer sag hard

      of tjoepstil weerbarstig na binne

      maar jy sing soos ’n sirene

      “Wees stil en weet”

      jy bulk soos ’n mishoring

      “Ek is die Heer”

      tot jy nie meer kan nie

      of die orrel

      stop

      In Woodstock skeur die wind

      ’n week al lank.

      Ons dak kraak soos die maste

      van ’n ou seilskip in ’n storm

      en die wolke maal en mor

      oor Tafelberg se rand.

      Aan die berg se voet lê die stad

      oorbelig en deinserig

      soos ’n ou poskaart.

      In Stellenbosch het jou senuwees ingekonk

      en jou wil jou versaak –

      oor die telefoon sleep jou tong

      en tussen die snot en trane deur

      hoor ek nie mooi wat jy probeer sê nie:

      wetie & seblief & slaappille & rotgif & drain cleaner

      & hospitaal & uitgepomp & ingespuit & oukei, ja, oukei

      is min of meer al wat ek verstaan . . .

      In Woodstock skeur die wind

      gepas

      terwyl ek wag dat die telefoon weer lui.

      As die wind gaan lê

      sal dit stil en skoon en leeg wees,

      maar terwyl die palmbome stuiptrek

      en die telefoondrade skud

      is dit moeilik om te glo.

      In Woodstock teister die wind my

      met wetie & slaappille & rotgif & jou groot sagbruin oë

      en alles deurmekaar

      en êrens lê jy soos my afgekapte hande

      in ’n voorlopige lakengraf

      en lek verdriet en dooie gebede in jou kussing.

      Ek wens ek kon sê ek verstaan nie

      hoekom СКАЧАТЬ