Solank verlange die sweep swaai. Danie Marais

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ net hulle het ore –

      hoekom nie die analfabete

      van ander planete

      op Little Richard se “Tutti Frutti”

      ook trakteer nie?

      Wie sal nie wil weet

      van ’n plek

      wat kon sing:

      A whop bop a loo bop, a whop bam boom!

      Ten spyte van dié versuim bly die Voyager

      my favourite unfound poem,

      maar verteenwoordigend is hy nie.

      Daarom lanseer ek vannag die Reisiger 13

      namens die Marais’s van Robertsweg 26,

      die Brasse van die Kaap

      en die Digters van Dertig –

      ’n Skopjan die Mol, ’n splinter

      in die oog van die blinde al, ’n vuurpylaangedrewe soen,

      ’n Black Magic-boksie met ’n kiekie

      van vrou, kroos en kat, ’n paar knipsels

      en ’n mix-CD met die spookmusiek

      van gebalsemde woorde ’n sug wat tonnel

      deur die eindelose onverskilligheid buite die mond, die kosmos-

      van-nie-my-ma-nie, ’n ridderlike tog

      na die almagtige leser

      wat durende sin van seepbelle

      in die buitenste ruimte

      kan maak.

      Nuwe oë

      Die liefde is nie ’n dokter nie,

      maar dis diep narkose –

      die natuur se eie date-rape drug –

      en ek en jy het eers jare later

      in ’n skakelhuisie in Woodstock bygekom

      aan ’n geel kombuistafel met ’n kakkerlak

      vasgekeer in die digitale horlosie

      van die nuwe mikrogolfoond en ’n brommer wat

      al teen die al teen die al

      teen die kombuisvenster vas.

      Jy was besig om girts-girts botter

      op jou roosterbrood te smeer en ek kon nie

      glo ek het nooit voorheen die gapende swart

      mammagrootte-gat

      in jou bors voel suig nie.

      Ek het gestaar.

      Dit was hipnoties, het gesing –

      ’n sirene.

      Jy het opgekyk en geglimlag nes steke

      wat ooptrek.

      Jy het op ’n druppel soos my vrou gelyk.

      In die kamer het ’n babadogter vir ons

      begin huil.

      Wat swak gedigte weet

      Poetry makes nothing happen – W.H. Auden

      Hoekom depress vrot poësie my dan so mateloos?

      Vroeër het ek gehoop

      dis oor slegte gedigte leuens is

      wat soos goue sandale

      verlange obseen maak.

      Ek het gedink dis die voorspelbare vertwyfeling

      die Highveld Stereo-hartstog

      die emosionele pornografie

      die infantiele woordspel

      die kreupel rymdwang en die paraplegiese paarrym

      die zombie-hallelujas

      die grillerige intimiteite en nat klapsoene

      die ongesofistikeerde teleurstelling

      die hangtiet-ontboesemings in wolke van opdringerige parfuum

      die onafgewerkte noodkrete

      die selfmoordbriefies vol spelfoute

      die onbelese arrogansie

      die onbeholpe pretensie

      die selfbewuste eerlikheid

      die vervelige nagmerries

      die macho selfbejammering

      die loopmagiese realisme

      die voorstedelike surrealisme

      die alewige gatkruip by die doofstom Muse

      die arseen-poeticas

      die aansitterige besorgdheid oor die natuur

      die kleingeestige politieke prekerigheid . . .

      Maar dis alles bysaak –

      dis die onmiskenbare waarheid in swak poësie

      wat my moedeloos maak.

      Die goeie gedig is die frats, die leuen,

      want die wêreld ís van kak styl en hol retoriek gemaak –

      die lewe is ’n heruitsending van ’n sepie

      die dood bloot formaliteit.

      Goeie gedigte is die kopligte

      wat jou fataal verblind,

      want dis ’n moorddadig geykte uitdrukking

      agter die stuur van dié twaalfton-cliché.

      Wat dié klip weet

      Ek kan my kwalik ’n meer volmaakte

      anti-vers as ’n klip voorstel;

      geen СКАЧАТЬ