Solank verlange die sweep swaai. Danie Marais

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ toevallige vorm en toevallige inhoud;

      geen meer absolute

      hoon vir die ydelheid van alles met asem nie.

      Die klippe roep dit nog altyd uit:

      “Watter deel van ‘nee’ verstaan jy nie, mens?”

      ’n Gedig op ’n klip

      sou ’n lyk vol tatoeëer-ink wees.

      En tog kan dié klip in my hand ’n groot gedig wees,

      maar die vers nooit regtig klip nie.

      Ja, ’n gedig kan van ’n klip

      ’n dooie mens maak,

      dalk selfs ’n meer bruikbare, klipperiger klip

      uit die swaksinnige engel van kuns en kultuur bliksem.

      Maar soos die mens kan die vers nooit

      waaragtig klip word nie.

      Die mens skree en versug sy vers

      sing en kry stuipe en huiwer dan weifel altyd weer

      maar klip weet, kyk,

      dié klip weet alles,

      seker.

      Die Madiba-kombers

      By die ooievaarstee het ons ’n kombersie present gekry

      met Madiba se glimlaggende gesig

      as ’n pop art-patroon daarop gedruk.

      Ons dogtertjie word saans styf

      in die Madiba-kombers gewikkel

      en wanneer sy só in die wiegie lê

      vang die vreemdheid my:

      Toe ek klein was, het ons nie lekker geweet

      hoe Mandela lyk nie –

      nes ’n mens nie mooi geweet het

      hoe Antjie Somers of ’n terroris lyk nie.

      Ek onthou die dag in 1990

      toe Mandela vir die eerste keer

      op Stellenbosch se oranje, baie blanjewit en blou kampus

      kom praat het:

      Daar was dreigemente van die AWB

      en ’n bakleiery en ’n moerse gedoente

      maar ek het te laat opgedaag

      om enige iets behoorlik te sien.

      Die vriendelike vryheidsvegter en staatsvyand nommer een

      was toe net ’n mens

      êrens in die massa.

      Ek was ’n eerstejaar en ek wóú sien,

      maar as ek gesien het, sou ek

      net so min verstaan het

      soos jy druppel mens toegewikkel

      in blinde liefde

      en die Madiba-kombers vannag

      terwyl die Kaapse winter

      onverstaanbare reënwoorde

      teen ons rooi sinkdak mompel –

      jy, klein heilige, met een kaboutervuis

      soos “Amandla!” langs ’n fyn stralekrans

      van goue babadons.

      Die Nuwe Wêreld – ’n woonkamerdrama

      Jy is 11 maande oud en jy sien my

      toe ek uit die badkamer kom.

      Tussen ons lê die houtvloer van die woonkamer

      en die byna vier dekades

      van vergissing

      wat ek jou vooruit is.

      En hier kom jy –

      oop en toe –

      op jou doekstert moonwalk jy

      boudskuifel-roei jy

      jou afwagtende glimlag oor die hout-oseaan.

      Die kat hou jou dop

      uit haar pelswagtoring op die rusbank –

      ’n mengsel van jaloesie en hoon

      vir ’n primitiewe popkultuur

      sonder snorbaarde of swier;

      ’n stam wat nooit die kuns van spin

      sal bemeester nie.

      En jy slaan jou hande om my been,

      kyk verleë en hoopvol op.

      Jy wys my die stowwerige lig teen die plafon.

      “Da! Da!” sê jy gelowig salig

      onbewus van my afgestompte gelatenheid

      oor die wonders

      van elektrisiteit en katte.

      Jy het my bereik, Columbus, maar jy dink nog

      die Nuwe Wêreld is die antieke Ooste

      en ek – ’n ander onbeskawing vol

      bygelowe, oervrese en vreemde gewoontes – ek

      kyk oorstelp na jou

      deur die boskasie van ouerliefde.

      En dan tel ek jou op en ons wals twee wêrelde

      ’n oomblik in vervoering

      op die silwer rand van

      selfuitwissing.

      Die kat sluit haar oë.

      Sy het genoeg gesien, dankie.

      Digter, basterwit

      Die beste gedigte het nie

      betekenis СКАЧАТЬ