Al die lieflike dade. Charl-Pierre Naudé

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die savanne pryk geen kastele

      met gragte en opslaanbrûe of burgtorings

      met kantele uit die oudheid nie;

      nóg dof-beskilderde koningstente

      wat vol ruis en weer sak,

      soos die wange van God.

      Sulke ou-ou vestings bestaan nie op die savanne nie.

      Blokhuise, ja, dié gebluste swartoogkonkas

      nie veel ouer as ’n eeu nie;

      of skotteltjies vlam hier en daar

      van ’n mensheid-in-die-knop

      – sigbaar uit die lug –

      wat blik-aan-die-enkel rondkletter in die nag

      en dan verdwyn en ’n sleepspoor agterlaat;

      en die getingel en -sug

      van ’n amulet.

      Kastele, wat oorgebly het, is

      daar nié op die savanne nie.

      Daar is ook geen miershope in Antarktika nie.

      Maar hier in die Maghreb

      waar ons ’n paar dae gelede neergestryk het,

      staan getepelde moskeekoepels uit die vyftiende eeu

      soos ligbeierende teepotte

      wat brou aan die tyd

      terwyl kleure soos papegaaie weerkaatsend

      van dakstoepe af klokkeleer “nou, nou, nou!”;

      en kom ’n pasja se vrou agter borswering orent

      met oë van Ottomaanse turkoois en smarag

      waarin die verf altyd nat word

      (soveel eeue gelede) –

      sodra die stoorman,

      verder na benede,

      sy veerpen in die logboek bêre.

      Die hoekstene hier is vierkantige rotsblokke

      waarin die minstes en hul griewe in staatsie lê.

      By kiste só dig kon niemand ooit insien nie.

      Die aaneengesnoerde en witgekalkte

      pak- en koopmanshuise,

      sulke stoere korwe, eweneens gehak

      uit ewigheidsklip,

      met swaarmoedige donker vertrekkies

      soos dikwandselle, en halfdeurtjies

      wat soos bobbejaantjies aan die binnekosyne klou;

      en daardie venstergat

      met die twee kinders daarin soos ’n poppekas

      vól grootmenswee, net bokant die kopersmid

      sélf halfmens-gebukkend onder sy lae plafon,

      hier waar steë steil op- en afkringel en ’n aardbol

      op ’n vensterbank om sy baie kort as tol –

      dis ouer as enigiets wat bly staan het op die savanne.

      Seuns speel lugsokker

      op die betonveld van ’n museum se plat dak.

      Onder hul voete loop besoekers en tik

      aan die uitgestalde okkerneutvorm

      van ’n seevaartuig, grootte van ’n wynkuip,

      wat lugspuwend

      soos ’n walviskalfie bedoel was om te vaar

      maar ootmoedig droogvoets met die Syroete langs

      aan pale op ’n dra-kontrepsie gebring is

      lank voor die tyd van die Weste,

      as die eerste duikboot

      (komplimente uit die Koran).

      Vreemd, hoe die vreemde

      ’n mens laat tuiskom.

      Net in die oomblik

      word jy iets ewigs gegun.

      Een vroegaand ry ons dieper

      die dofverligte stadsgeraas in,

      tussen swenkende ligbane, die tierende verkeer ín;

      ons gesigte teen mekaar gedruk,

      oë wat flonker –

      twee verskrikte hase.

      Hoe sal ek dit vergeet –

      weerlig wat sny deur die droë hemel;

      en die blomstalletjies van Algiers

      wat in die stad rondom bly opflits het

      soos glashutte in die donker.

      Wetenskap

      – Seepunt

      Ek stap die rumoerige aandstraat af.

      Elke lamplig hang soos ’n ster in sy draadhelm.

      Die neonvoorkante van die restaurante

      wentel verby my soos polsende sfere

      in ’n dofblink planetarium.

      ’n Chinese eetplek.

      Dís waar ek dié aand

      die skepping begin verstaan het.

      Elkeen van ons is immers

      ’n primitiewe sterrekundige;

      ons stoor die universum

      versigtig in skoendose.

      En op ’n dag, skielik,

      val ’n Pandoraboks met ou, vergeelde jeugfoto’s

      (juis dáárdie dag en datum)

      van СКАЧАТЬ