Feniks. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Merryck is ’n inwoner van die hotel. Hy het daar geparkeer en was op pad na die ingang toe hy die man sien lê.”

      “It was quite awful. Sickening,” sê Merryck. “But one has to do one’s duty.”

      Griessel klop Merryck op die skouer. “You may go now. If we need you, we know where to find you,” sê hy in aksentlose Engels. Hulle stap saam na die lyk. “Fotograaf is op pad. Ek het die patoloog, forensies en die vingerafdruk-ouens laat kom. En die meeste van die ander op bystand. Hy’s wit,” sê Griessel en trek die kombers weg.

      Tussen twee starende oë sit die bloedkuil van ’n koeëlwond, gapend, spottend, in perfekte simmetrie.

      “Maar kyk hier,” sê Bennie Griessel en trek die kombers verder weg. Joubert sien nog ’n wond, ’n swartrooi bloedgat in die borskas, in die middel van ’n smaakvolle pak, hemp en das.

      “Jissis,” sê Mat Joubert en hy weet waarom Merryck siek geword het. “Groot kaliber.”

      “Jip,” sê Griessel. “’n Kanon.”

      “Voel sy sakke,” sê Joubert.

      “Was nie roof nie,” sê hulle byna gelyk toe hulle die goue Rolex aan die arm sien. En albei weet dit laat die saak eindeloos verdiep.

      Joubert se hand beweeg vinnig oor die lewelose oë, vee die ooglede toe. Hy sien die weerloosheid van die dooie, die manier waarop alle lyke uitgestrek lê, onmiskenbaar, sonder verweer, die hande en arms finaal weggevou om nooit weer beskerming aan die toonvenster van die lewe, die gesig, te gee nie. Hy dwing homself om sy gedagtes by sy werk te hou.

      Stemme groet agter hom. Nog speurders van die bystandspan kom aan. Joubert staan op. Hulle kom kyk na die lyk. Griessel verjaag hulle toe hulle die flou lig van die straatlampe versper.

      “Begin daar. Stap dié plek deur. Elke sentimeter.”

      Die gewone geweeklaag gaan op, maar hulle gee gehoor, weet hoe belangrik die eerste soektog is. Griessel soek versigtig deur die oorledene se baadjiesakke. Dan staan hy op met ’n tjekboekhouer en motorsleutels in sy hand. Hy gooi die sleutels vir adjudant Basie Louw.

      “Dis vir ’n BMW. Probeer dit op dié een.”

      Griessel maak die grys tjekboekhouer van egte leer oop. “Ons het ’n naam,” sê hy. “J. J. Wallace. En ’n adres. Oxfordstraat 96, Constantia.”

      “Die sleutel pas,” sê Louw en haal dit versigtig uit sodat hy nie vingerafdrukke op die motor laat nie.

      “’n Rykgat,” sê Griessel. “Ons haal al weer die voorblad.”

      Dit is jong speurder-konstabel Gerrit Snyman wat die doppie kry, half onder ’n motor wat naby staan. “Kaptein,” roep hy, nog onervare genoeg om onmiddellik opgewonde te raak. Joubert en Griessel stap nader. Snyman verlig die doppie met sy flits. Joubert tel dit op, hou dit teen die flou lig. Griessel leun sy kop ook nader, lees die syfers op die agterkant.

      “Sewe komma ses drie.”

      “Onmoontlik. Dis kort. Pistooldoppie.”

      “Daar staan dit. Sewe komma ses … drie. Lyk dit na. Kan dalk net sleg gedruk wees.”

      “Seker ses twee.”

      Bennie Griessel kyk na Joubert. “Moet wees. En dit beteken net een ding.”

      “Tokaref,” sug Joubert.

      “Apla,” sug Bennie Griessel. “Fokken politiek.”

      Joubert begin aanstap na sy diensvoertuig. “Ek gaan die kolonel radio.”

      “Vir De Wit? Hy gaan tog net ’n kat op die kombers skiet,” sê Griessel en sy grynslag blink silwer in die straatlig.

      Joubert het vir ’n oomblik vergeet dat Willie Theal nooit weer ’n moordtoneel sal besoek nie. Sy moed sak.

      Die huis by Oxfordstraat 96 is ’n groot siersteen-enkelverdieping op ’n reuse-erf. Die tuin is gedissiplineerd welig en indrukwekkend, selfs in die halfdonker.

      Die deurklokkie lui iewers diep in die huis, oorheers momenteel die klank van ’n televisieprogram. Die sekondes tik verby. Daar binne word hul tyd van sorgloosheid al hoe minder, dink Joubert. Die engele van die dood staan by die voordeur. Met nuus wat soos ’n parasiet die lewe, die vreugde, die rus uit jul lewe gaan suig.

      ’n Vrou maak die deur oop, geïrriteerd, ’n frons van fyn plooitjies. Lang, dik rooibruin hare hang oor haar skouer, oor die voorpant van die geel blokpatroon-voorskoot en lei eers hul aandag van haar oë af weg.

      Haar stem is sag en melodieus en geïrriteerd: “Can I help you?”

      “Mrs Wallace?” vra hy. Dan sien hy die oë raak. Griessel ook. ’n Onpaar, die een ligblou en helder, die ander ’n skakering van bruin iewers tussen lig en donker. Joubert probeer om nie te staar nie.

      “Yes,” sê sy en weet dit is nie iemand wat iets verkoop nie. Vrees beweeg soos ’n skaduwee oor haar gelaat. Sy vee haar hande aan die voorskoot af.

      “It’s James, isn’t it?”

      ’n Seun van tien of elf verskyn agter haar. “Who is it, Mom?”

      Sy kyk om, bekommerd. “Jeremy, please go to your room.” Haar stem is sag maar dringend. Die seun draai om. Sy kyk terug na die speurders.

      “We’re from the police,” sê Joubert.

      “You’d better come in,” sê sy, maak die deur heeltemal oop en begin haar voorskoot afhaal.

      Mevrou Margaret Wallace huil met die oorgawe van hulpelose smart – hande op die skoot, skouers effens vooroor. Trane haak op die geel wolstof van haar somertrui vas en glinster in die helder lig van haar sitkamer se kandelaar.

      Joubert en Griessel staar na die mat.

      Joubert fokus op die bal en klou van die koffietafel se poot. Hy wil in sy stoel by die huis wees, met die slapbandboek op sy skoot en ’n bier in die hand.

      Die seun kom in die gang af. Agter hom is ’n dogter, iewers tussen agt en tien.

      “Mom?” Sy stem is bang en klein.

      Margaret Wallace trek haar skouers terug en vee met haar palm oor haar gesig. Sy staan waardig op. “Excuse me.” Sy neem die kinders aan hul hande en lei hulle in die gang af. ’n Deur gaan toe. Die stilte is oorverdowend. ’n Kreet klink op. Dan is dit weer stil.

      Hulle kyk nie na mekaar nie, want dit sou ’n erkenning wees. Eindelik kom sy terug. Haar skouers is steeds fier, asof sy haar emosies fisiek kan beteuel. Maar hulle weet.

      “I’ll have to call my mother. She lives in Tokai. She can help with the kids. I’m sure you have many questions.” Haar stem is neutraal, soos dié van ’n slaapwandelaar.

      Joubert wil vir haar sê hulle sal loop en later terugkom, hulle sal haar laat met haar pyn. Maar hy kan nie.

      Sy kom minute later terug. “My mother is СКАЧАТЬ