Feniks. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ is ’n houer met vier foto’s daarin – ’n vrou met ’n dikraambril glimlag, ’n tienerseun met sy pa se neus, ’n tienerdogter met ’n dikraambril. Die ander foto is van De Wit en die Minister van Wet en Orde.

      “Sit, sit, kaptein,” sê De Wit en wys na die grysblou stoel. Hy gaan sit self. Die sweem van ’n glimlag is dadelik daar.

      Dan skuif hy ’n dik bruin personeellêer voor hom reg en slaan dit oop. “Hoe het jy gesê? Hulle noem jou Max?”

      “Mat.”

      “Mat?”

      “Dit is my voorletters, kolonel. Ek is Marcus Andreas Tobias. M. A. T.­­ My pa het my só genoem.” Joubert se stem is sag, geduldig.

      “Aaaa. Jou pa. Ek sien hy was ook ’n Lid.”

      “Ja, kolonel.”

      “Nooit ’n offisier nie?”

      “Nee, kolonel.”

      “Aaaa.”

      ’n Oomblik van ongemaklike stilte. Dan tel De Wit die personeellêer op. “Ek draai nie doekies om nie, kaptein. Nie destyds oor my politiek nie, en nie nou oor my werk nie. Daarom gaan ek reguit en eerlik wees. Dit gaan nie goed met jou nie. Sedert jou vrou se dood.”

      Die glimlag op De Wit se gesig pas nie by die erns van sy stem nie. Dit verwar Mat Joubert.

      “Sy was ook ’n Lid, nè?”

      Joubert knik. En wonder wat die man oorkant hom weet. Sy maagspiere trek saam en deure slaan toe in sy kop as voorsorgmaatreëls.

      “Sy is dood tydens die uitvoering van haar pligte?”

      Weer knik Joubert, sy hartslag versnel.

      “Tragies. Maar, kaptein, met alle respek, dit gaan sedertdien sleg met jou …” Hy kyk weer in die lêer. “Een ernstige dissiplinêre waarskuwing en twee petisies deur onderoffisiere. ’n Afname in misdaadoplossings …”

      Joubert kyk na die foto van De Wit en die minister. Die minister is ’n halfmeter langer. Albei glimlag breed. Dit is ’n duidelike foto. ’n Mens kan die moesie sien.

      “Wil jy iets daaroor sê, kaptein?”

      Die eienaardige glimlag op De Wit se gesig ontsenu Joubert. “Dit is alles in die lêer, kolonel.”

      “Die dissiplinêre optrede.” De Wit lees in die dokument voor hom. “Die Wasserman-saak. Jy het destyds geweier om ’n verklaring af te lê…” Hy wag dat Joubert moet reageer. Die stilte rek.

      “Dit is alles in die lêer, kolonel. Ek het nie ’n verklaring afgelê nie, want adjudant Potgieter se verklaring was korrek.”

      “Jy was dus skuldig aan onbetaamlike gedrag?”

      “Volgens die definisie was ek, kolonel.”

      “En die twee petisies van die sewe onderoffisiere dat hulle nie meer saam met jou op bystand wil wees nie?”

      “Ek kan hulle nie kwalik neem nie, kolonel.”

      De Wit leun terug in sy stoel, ’n magnaat. “Ek hou van jou eerlikheid, kaptein.”

      Joubert verwonder hom aan die manier waarop die man tegelykertyd kan praat en glimlag.

      “Maar ek weet nie of dit genoeg gaan wees om jou te red nie. Jy sien, kaptein, dit is die nuwe Suid-Afrika dié. Ons moet almal ons kant bring. Reg of weg. Daar is mense van die agtergeblewe gemeenskappe wat opgehef moet word. Ook in die Polisie. Ons kan nie om sentimentele redes dooie hout in offisiersposte hê nie. Verstaan jy?”

      Joubert knik.

      “Dan is daar die kwessie van my aanstelling. Die druk is groot. Nie net op my nie – op die nuwe regering. Almal sit en wag vir die foute. Die blankes wil tog so graag hê die swart regering moet foute maak dat hulle kan sê: Ons het mos gesê.”

      De Wit leun vorentoe. Die glimlag verbreed.

      “Hier by my gaan daar geen foute wees nie, kaptein. Verstaan ons mekaar?”

      “Ja, kolonel.”

      “Jy’s reg of jy’s weg.”

      “Ja, kolonel.”

      “Vra jou af, kaptein: Is jy ’n wenner? Dan sal jy altyd welkom wees hier. Vra jou af.”

      “Ja, kolonel.”

      De Wit sug diep, glimlag en al.

      “Jou eerste mediese ondersoek is môremiddag om 14:00. En dan ’n laaste dingetjie: die Mag gebruik van vanjaar af twee kliniese sielkundiges vir lede wat dit nodig het. Ek het jou lêer verwys. Hulle sal laat weet. Dalk môre al. Sterkte vir die dag, kaptein.”

      Vier

      Premier Bank het vyf en sewentig jaar gelede as ’n bougenootskap ontstaan, maar dié soort finansiële instelling het uit die mode geraak.

      Vandag bied dit steeds hoofsaaklik huislenings, maar sy kliënte kan nou ook wurg aan oortrokke geriewe en huurkope aangaan. En Premier is uiteraard lid van die ABSA-groep.

      Vir die gewone kliënt is daar Robynplan, die ligpers-en-grys tjekboek met die afbeelding van ’n rooi edelgesteente daarop. Dié met ’n hoër inkomste en meer skuld kwalifiseer vir Smaragplan – en ’n groen steen. Maar dit waarna Premier wil hê al sy kliënte moet streef, is Diamantplan.

      Susan Ploos van Amstel sien die aantreklike man met die goueraambril, die blonde hare, die diep sonbrand en die staalgrys snyerspak na haar tellerpunt aangestap kom en weet dit is ’n Diamantplan-kliënt.

      Susan is mollig, vier en dertig jaar oud, met drie .kinders smiddae by die bewaarskool en ’n man wat saans in die motorhuis aan sy 1962-Anglia werskaf. Wanneer die blonde man glimlag, voel sy jonk. Sy tande is spierwit en perfek gevorm. Sy gesig is fyn, maar sterk. Hy lyk soos ’n filmster. ’n Veertigjarige filmster.

      “Middag, meneer, waarmee help ons?” glimlag Susan op haar beste terug.

      “Haai,” sê hy en sy stem is diep en ryk. “Ek het gehoor dié tak se tellers is die mooiste in die Kaap. En nou sien ek dit ís so.”

      Susan bloos en slaan haar oë af. Sy geniet elke oomblik.

      “Hartlam, wil jy my nie ’n groot guns doen nie?”

      Susan kyk weer op. Wil hy nie maar ’n onwelvoeglike voorstel doen nie? “Sekerlik, meneer. Enigiets.”

      “O, dit is gevaarlike woorde daardie, hartlam,” sê hy en sy stem is swaar gelaai met betekenis. Susan giggel en bloos dieper.

      “Maar ek sal dit laat tot ’n volgende keer. Wil jy nie een van daardie lekker groot banksakke vir ons kry en dit vol groot note – vyftigs en hoër – maak nie? Ek het ’n groot ou rewolwer hier onder my baadjie …”

      Hy СКАЧАТЬ