Feniks. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ wil dit nie gebruik nie. Maar jy lyk na ’n meisie wat mooi en slim is. As jy my vinnig help, is ek weg voor enigiets leliks kan gebeur.” Sy stem bly rustig, ’n geselstrant.

      Susan soek na die glimlag wat gaan sê hy maak ’n grap. Dit kom nie. “Jy is ernstig.”

      “Inderdaad, my hartlam.”

      “Hygend hert.”

      “Nee, hartlam, groot note.”

      Susan se hande begin bewe. Sy onthou haar opleiding. Die noodknoppie is op die vloer. Trap dit. Haar bene is lam. Haar hande werk meganies om die seilsakkie uit te haal. Sy trek haar geldlaai oop en begin die note inpak. Trap dit.

      “Jou parfuum ruik heerlik. Wat is dit?” vra hy met sy mooi stem.

      “Royal Secret,” sê sy en bloos, ondanks die omstandighede. Haar vyftigs is op. Sy gee die sakkie vir hom aan. Trap dit.

      “Jy is ’n ster. Baie dankie. Sê vir jou man hy moet jou mooi oppas. lemand kan jou dalk nog steel.” Hy glimlag breed, neem die sakkie en stap uit. Toe hy deur die glasdeur gaan, druk Susan Ploos van Amstel die alarmknoppie met haar toon raak.

      “Dit kan ’n pruik wees, maar ons sal ’n identikit laat saamstel,” sê Mat Joubert aan die drie verslaggewers. Hy ondersoek die Premier-roof, want sy mannekrag is versprei tussen die Bo-Kaap, waar ’n bergie in ’n brandspiritus-waas ’n vriend aan die brand gesteek het, Brackenfell, die toneel van ’n haelgeweerroof op ’n viswinkel, en Mitchells Plain, waar ’n dertienjarige meisie deur veertien bendelede verkrag is.

      “Net R7 000. Dit moet ’n amateur wees,” sê die verslaggeefster van The Argus en suig aan haar balpuntpen. Joubert sê niks. Met die media is dit beter so. Hy kyk deur die glasdeur van die bestuurder se kantoor, na waar Susan Ploos van Amstel haar storie opgewonde aan nog kliënte vertel.

      “Die Hartlam-rower. Kan ’n lekker storie word. Dink jy hy sal weer roof, kaptein?” vra Die Burger se man. Joubert haal sy skouers op.

      Dan het hulle nie meer vrae nie. Die koerantmense verskoon hulle. Joubert groet en gaan sit weer. Die identikit-mense is op pad.

      Hy ry met die diensvoertuig, ’n blou Sierra, omdat hy op bystand is. Op pad huis toe stop hy by die tweedehandse boekwinkel in Koebergweg. Billy Wolfaardt wag hom by die deur in.

      “Hi, captain. How’s the murder business?”

      “Nog dieselfde, Billy.”

      “Daar het twee Ben Bova’s ingekom. Maar ek dink jy het hulle al.” Joubert stap na die rak met wetenskapsfiksie.

      “En ’n nuwe William Gibson.”

      Joubert se vinger loop teen die rugkante van die boeke af. Billy Wolfaardt draai om en stap na die kasregister by die deur. Hy weet die kaptein is nie ’n groot geselser nie.

      Joubert kyk na die Bova’s, plaas hulle terug op die rak, neem die Gibson en betaal daarvoor. Hy groet en ry. Op pad huis toe koop hy Kentucky-hoender.

      Daar is ’n koevert onder sy voordeur ingestoot. Hy dra dit saam met die hoender en die slapbandboek kombuis toe.

      Die koevert het ’n blomskets in ligte pastelkleure daarop. Hy sit die ander bagasie neer, haal ’n mes uit die laai en skeur die koevert oop. Die inhoud is ’n gevoude enkelvel met dieselfde blompatroon. Dit ruik soet, bekend. ’n Parfuum. Hy vou dit oop. Die handskrif is vroulik en indrukwekkend, met groot krulle op en af. Hy lees:

      Die warm kombers

      van my donker genot

      is die knus karos vir jou hotnotsgot.

      Lipvlam

      en tongvuur

      en sweet van jou lyf

      jy moet hom diep in my nesoond indryf.

      Soos ’n kers vir ’n mot

      trek my lawavulkaan

      die smeulende lus van jou brandyster aan.

      Dit is nie onderteken nie. Die parfuum is die handtekening. Hy herken dit nou.

      Joubert gaan sit by die kombuistafel. Vir wat neuk sy met hom? Hy is nie lus vir nog só ’n nag nie.

      Hy lees dit weer. Die onsubtiele strofes skep beelde in sy kop –Yvonne Stoffberg, haar jong lyf sonder klere aan, onder hom, met sweet wat blink op die volronde borste …

      Hy smyt die gedig en die koevert in die asblik en stap mompelend kamer toe. Nie nog só ’n nag nie. Hy sien nie kans nie. Hy gooi sy das op die bed neer, gaan haal die slapbandboek en loop daarmee na die sitkamer.

      Hy konsentreer met moeite. Ná sewe hortende bladsye gaan haal hy die gediggie uit die asblik en lees dit weer, vies vir sy gebrek aan dissipline.

      Moet hy haar bel? Net om dankie te sê.

      Nee.

      Haar pa kan antwoord. Hy wil niks begin nie.

      Net om dankie te sê.

      Hy het gedink sy lus is dood. Gister dié tyd het hy nog gedink sy lus is dood.

      Die telefoon lui. Mat Joubert skrik, staan op en stap slaapkamer toe. “Joubert.”

      “Radiobeheer, kaptein. Skietvoorval by die Holiday Inn in Nuweland. Oorledene is ’n blanke man.”

      “Ek is op pad.”

      Vyf

      Die ander kollega wat nie moed opgegee het met Mat Joubert nie, is speurder-adjudant Bennie Griessel.

      Want ondanks al sy sinisme drink Griessel soos ’n vis. Daarom verstaan hy Joubert se onttrekking. Hy glo iéts moet meegee in die lewe van ’n Moord-en-Roof-speurder, waar die dood jou konstante kameraad is, die oorsprong van jou brood en botter.

      Griessel het die afgelope jaar of wat gesien dat Joubert net dieper en dieper in die dryfsand van depressie en selfbejammering wegsink – en nie noodwendig daar gaan uitkom nie. En vir homself gesê: Liewer dít as die bottel. Want hy wat Bennie Griessel is, ken die bottel. Dit laat jou vergeet van die skadu van die dood. Maar dit laat jou vrou en jou twee kinders op die vlug slaan, weg van die swetsende, slanende, dronk man wat hul lewe op ’n Saterdagaand hel maak. En die ander aande van die week ook, later.

      Nee, Mat Joubert is beter daaraan toe.

      Griessel is eerste op die toneel. Hy is ’n man van gemiddelde lengte, met ’n Slawiese gesig, ’n gebreekte neus en pikswart, langerige hare. Hy dra ’n gekreukelde blou pak klere.

      Joubert wurm tussen die nuuskierige omstanders deur, buk onder die geel plastiekband waarmee die uniformmanne die toneel afgesper het en stap na Griessel, wat eenkant met ’n jong, blonde man gesels. Die uniforms het ’n kombers oor die lyk gegooi. Dit lê vormloos in die skaduwee langs ’n staalblou BMW.

      “Kaptein,” groet Griessel. “Meneer Merryck hier het op die lyk afgekom en die stasie СКАЧАТЬ