Elza Rademeyer Omnibus 6. Elza Rademeyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ trek aan om kerk toe te gaan. Voor die kerkdeur laat haar gemoedstoestand haar egter omdraai. Hoe durf sy die huis van die Here binnegaan met ’n wrok in haar hart teenoor haar eertydse vriende? Ja, en ook teenoor die pa van haar kind, dink sy toe sy in haar motor klim en terugry huis toe. Sy het haar selfs al verbeel sy’t Rudolf vergewe. Want as dit nie vir hom was nie, het sy nie vir Anton gehad nie . . . maar noudat alles so deurmekaar is, koester sy van voor af ’n wrok teenoor hom.

      Wat gaan sy doen? vra suster Jo haarself die hele dag af. Sy dwaal van vertrek tot vertrek, vat hier en raak daar, maar kry niks gedoen nie. En die getroue ou Mattewis loop maar al agter haar aan asof hy haar wil laat verstaan sy is nie heeltemal alleen op die aardbol nie. Hy’s darem ook nog daar!

      “Katryn,” sê tant Betta terwyl sy haar kerkhoed afhaal en dit saam met haar kerkboeke na haar uithou, “hier, gaan bêre jy dit tog gou vir my in die kamer, want Moos is haastig om my te leer motor bestuur.”

      Katryn is al amper by die kombuis uit op pad kamer toe voordat tant Betta se woorde by haar insink. Sy steek in haar spore vas. “Hoe nou?” vra sy. “Het mevrou gesê Moos gaan jou leer motor bestuur?”

      “Ja,” sê tant Betta van net buite die kombuisdeur af. “Hoekom vra jy dit so snaaks? Dink jy ek is te dom om te leer?”

      “Nooit nie, mevrou. Dis net, wat gaan gebeur as mevrou die motor stamp?”

      “En vir wat sal ek nou die motor staan en stamp, Katryn? Moos gaan my mos wys hoe ek moet ry!”

      Katryn skud maar net haar kop. Van kosmakery of huis skoonmaak kom daar egter niks nie. Sy draf van venster tot venster om die manewales buite op die werf te aan­skou. Dit blyk dat tant Betta vasbeslote is om te leer bestuur, want niks sit haar af nie. Nie eens die verwoeste roostuin of die feit dat die motor in ’n stadium so hittete in die swembad beland nie. Toe sy dus na ’n paar uur selfvoldaan die huis binnekom, het Katryn nie die moed om vir haar te sê sy koester bedenkinge oor haar bestuursvernuf nie.

      “Nee, dit lyk of mevrou mooi regkom,” maak sy van haar hart ’n moordkuil toe tant Betta haar prontuit vra wat sy daarvan dink. “Maar hoekom wil mevrou dan bestuur?”

      “Jy vra nog! In vandag se lewe móét ’n vrou kan bestuur, Katryn. Rudolf sal my nie meer so rondkarwei soos vroeër nie, onthou. En die taxi’s vra ’n mens se ore van jou kop af! Buitendien, ek is niks slegter as daardie Julia-vroumens nie.”

      “So van juffrou Julia gepraat, het mevrou geweet sy glo aan spoke?”

      “Spoke?” Tant Betta se stem is vol ongeloof.

      “Ja, spoke! Sy vra vanmôre vir my of dit spook in die huis. Sy’t glo laas nag die aakligste geluide gehoor, soos kettings wat oor sinkplate sleep.”

      “Dis nou die grootste bog waarvan ek al gehoor het!” Tant Betta swyg ’n rukkie en toe kom sy met ’n splinternuwe idee na vore. “Katryn, jy gee my mos nou ’n plan! Hoekom spook ons haar nie hier weg nie?”

      “Hoe meen mevrou nou?” vra Katryn verstom.

      “Ons máák ’n spook as hier nie een is nie. En dan spook ons haar hier uit die huis uit! Ek sal jou sê wat ons kan doen. Ons maak ’n . . .”

      “Sjuut!” maak Katryn haar stil. “Ek het ’n deur hoor klap.”

      Dit is Julia wat kom hoor hoe laat daar geëet word, want sy wil Rudolf gaan besoek. En vir ’n wonder is tant Betta vriendelik teenoor haar.

      “Die kos sal nou-nou reg wees, Julia. Maar trek vir jou ’n stoel uit, dan gesels ons so ’n paar woorde.” Sy maak of sy glad nie die wantroue op die meisie se gesig sien nie. “Het jy lekker geslaap?”

      “Ek . . . was so wakker soos ’n spook. Het julle ook die snaakse geluide gehoor?”

      “Snaakse geluide? Hoe het dit geklink?”

      “Dit was aaklig! Soos ’n tak wat op die dak skraap, en partykeer soos kettings wat oor sinkplate skuur.”

      “O, dit,” merk tant Betta droog op. “Ag, jy moet jou nie daaraan steur nie. Jy sal daaraan gewoond raak.”

      “Maar wat is dit?” wil Julia weet.

      “Dis maar één van die onverklaarbare verskynsels. Maar dit het darem nog nie skade aangerig nie, nè, Katryn?”

      Katryn kan niks anders doen as om haar kop te knik en by die wasbak doenig te raak nie.

      “Wag tot die geeste kwaad raak!” gaan tant Betta voort.

      “Geeste?” vra Julia bekommerd.

      “Ja, Rudolf se voorvadergeeste. As hulle begin stoele gooi en tafels rondstamp, moet jy oppas!”

      “Dan spook dit mos regtig hier!” sê Julia verskrik.

      “Ag, ’n mens leer om daarmee saam te leef. Jy moet maar net sorg dat jy nie op een van die geeste se tone trap nie,” sê tant Betta luiters, en kyk vererg na Katryn toe dié ’n geluid by die wasbak maak wat soos ’n proeslag klink.

      Julia is duidelik verslae. Sy stel skielik glad nie meer belang in middagete nie. Maar tant Betta is die ene onskuld. Eers toe die dreuning van haar motor buite opklink, bars sy uit van die lag.

      “Wil jy glo!” lag sy dat die trane loop. “So ’n regte dame, maar sy glo aan spoke! Wel, Katryn, nou weet ek ons gaan binnekort van haar ontslae wees. Wag net tot ek my planne agtermekaar het!”

      “Watse geluide sou juffrou Julia gehoor het, mevrou?”

      “Ag, dit kan maar net my snorkery wees, Katryn. Rudolf het al gesê ek moet na ’n ander kamer verskuif, of ten minste my venster en deur toemaak in die nag, want ek hou hom elke nag uit die slaap.”

      Katryn knik haar kop. “Ja, ek het al gehoor in die middae wanneer mevrou gaan rus. Die eerste keer het ek ook geskrik. Maar ek het nie aan spoke gedink nie, ek was bang mevrou is aan die doodgaan! Gaan mevrou regtig vir juffrou Julia hier wegspook?”

      “Hoekom nie?”

      “Hoe?”

      “Ek het ’n idee, Katryn. Maar gee my eers kans dat ek my planne uitwerk. Die storie moenie boemerang nie.”

      Na die Sondagmaal in die hospitaal rus die meeste pasiënte. Maar Rudolf vra vir die verpleegsters om hom te help om in sy rolstoel te klim. Toe gaan sit hy buite in die koel skaduwees van die bome om weg te kom van oom Hansie se gesnork en oom Thysie se gehoes.

      Sy gedagtes voer hom terug na die vorige aand. Oom Hansie het toe sy Dingetjie aan hom voorgestel. Hy onthou sy verslaentheid oor tant Dingetjie. Wat hy te wagte was, weet hy nie, maar hy’t nooit gedink iemand met die naam van Dingetjie sou so groot en robuus wees nie. Arme oom Hansie het totaal verswelg geraak toe sy hom omhels. Tog was hul liefde vir mekaar opvallend.

      Hoekom weet hy nie, maar hy dink skielik aan suster Jo. Sou sy haar aand saam met dokter Simpson geniet het? ’n Belaglike vraag, erg hy hom vir homself. Natuurlik sou sy dit geniet het. Dokter Simpson is immers ’n aantreklike man, baie sjarmant en fisiek gesond. Snaaks dat hulle twee nie lankal getroud is nie!

      Dit is regtig ongewoon dat sy nog СКАЧАТЬ