Ena Murray Omnibus 37. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ word dopgehou. Jy is veronderstel om te werk, nie om met die trolliejoggie te staan en ginnegaap nie, dokter Swanepoel.” Effens harder: “Hierdie doos sjokolade? Sekerlik, dokter.”

      “Ek het nie geld by my nie,” protesteer Jan, maar die doos word in sy hand geprop.

      “Draai jou rug en maak asof jy geld uit jou sak haal en dit vir my gee, stommerik! Jy kan my later betaal,” beveel Elke gedemp.

      Jan is verplig om saam te speel en grinnik op die wipneus af: “Hou maar die kleingeld, juffroutjie!”

      Die gesiggie straal. “O, dankie, dokter! Die dame gaan baie van die sjokolade hou. Ek is mal oor hierdie soort!”

      Dan eers verdwyn die wit jas die kamer in en Elke sug verlig, maar keer vinnig toe Jan die sjokolade weer op die trollie wil terugsit. “Moenie laf wees nie. Jy kan dit nie nou weer terugsit nie. Hy sal mos sien jy het nie sjokolade by jou nie. Jy skuld my dit eenvoudig net.”

      “Maar ek wil nie sjokolade hê nie!”

      Sy glimlag hom vriendelik toe. “Maar ék hou daarvan. Bring dit môreaand saam.”

      “Jy is ’n afperser en ’n crook.”

      “Hie-hie. Net slim!”

      Maar die volgende aand in die teater wonder Elke of sy regtig so slim is. Een ding is seker, dit was beslis nie baie slim van haar om in te stem om Jan na die vertoning te vergesel nie. Sy moes vooraf daaraan gedink het daar is ander mense wat die vertoning ook wil sien. En toeval kan dit regtig nie wees dat dit juis Horst Buchner is wat in die oop sitplek neffens haar neersak. Sy het hom onmiddellik raakgesien toe hy op die punt van die ry verskyn het. Haar hart het amper gaan staan.

      “Jan! Kyk, daar is dokter Horst! Genugtig, ek hoop nie dis sy sitplek hier langs my nie!”

      Jan lyk ook effens verskrik maar moet dan bieg: “Dis moontlik, want ek het ons kaartjies by hom gekry.”

      “Wat?”

      Jan is ongemaklik, maar laat verdedigend hoor: “Maar hy het nie gesê hy het drie kaartjies nie! Hy het gesê hy het kaartjies vir die vertoning wat ek by hom kan oorneem. Wel, toe neem ek dit by hom oor. Hoe moes ek weet hy het nog ’n kaartjie gehad?”

      “Wanneer het jy die kaartjies by hom gekry?” vra Elke openlik ontevrede.

      “Gister na jy my gemaak het die sjokolade koop. Ek sien toe hy kyk na die sjokolade wat by my sak uitsteek en ek sê toe maar ek het dit gekoop vir die dame met wie ek môreaand uitgaan. Toe vra hy of ek al kaartjies het en toe sê ek . . .”

      “Ja, goed! Hier kom hy nou. Wel, gedane sake het geen keer nie, maar ek sê jou die duiwel gaan ons haal.”

      Jan frons vererg. “Hoekom? Ek het die reg om uit te neem wie ek wil.”

      “My liewe slim dokter, dis sekerlik nie etiket dat die narkotiseur van die Meissner-kliniek ’n trolliejoggie uitneem nie.”

      “Jy is nie . . .”

      “Hou jou mond tog toe! Ons is diep genoeg in die sop. En kyk reg voor jou. Genadiglik verdoof hulle die ligte ook nou. Maak asof jy hom nie raaksien nie.”

      Sonder enige respek vir die moeite wat sy met haar kapsel gedoen het, pluk sy ’n spul hare met kammende vingers na vore sodat dit haar gesig aan die linkerkant bedek. Dan hoor sy ’n besadigde stem teen die haarsluier vasslaan.

      “Goeienaand, dokter Swanepoel.”

      Jan moet die groet erken. “O, goeienaand, dokter.”

      “Ek hoop jy en jou vriendin sal die vertoning geniet. Volgens die resensies is dit puik.”

      Elke sit met ’n skewe nek asof dit na geen kant kan draai nie.

      “Ja, ek . . .” Natuurlik is hy veronderstel om sy vriendin aan sy senior voor te stel, maar ’n skerp elmboog in sy ribbes vertel hom hoe sy oor die saak voel. “Ja, ek het so verstaan.” Hy hark sy brein aan rafels, maar kan aan niks meer dink om te sê nie, en dokter Horst, na ’n oomblik van merkbare verbasing, sit terug teen die stoel en bewaar ook maar die swye hoewel sy blik telkens na die versluierde gesig langs hom gaan. Hoe die vroumens deur so ’n harwar hare gesien gaan kry . . .

      Natuurlik is dit net nie moontlik om haar identiteit tot aan die einde te bewaar nie. Die een of ander tyd moet die ligte weer in volle gloed aangaan. Dis toe dat dokter Horst weer op beleefde toon vra: “Het julle dit toe geniet?”

      “Ja. Dit was goed.” Jan klink maar kortaf. Die hele aand is bederf. Hy sweer Elke kon omtrent niks sien van wat op die verhoog aangaan nie. Hy self het nie veel ingeneem nie, te bewus daarvan dat hy dit nie eens kon waag om die dame aan sy sy se hand in syne te neem nie. En daardie doos sjokolade wat hy verplig was om te koop, en waarvoor hy lankal lus is, lê nog net so onoopgemaak op haar skoot. Natuurlik te bang om dit oop te maak, want sy sal daarvan aan die man langs haar ook moet aanbied en sal verplig wees om haar kop in sy rigting te draai.

      Dokter Horst probeer steeds sy bes om beleef en vriendelik te wees. “En jy, juffrou? Wat dink jy daarvan?”

      Die bos hare skud en swaai en die stemtoon is hees: “Goed. Goed.”

      Nou frons hy behoorlik. “Is jy verkoue?”

      Jan se senuwees knak. Hy kan die drama in ’n operasieteater goed hanteer. Hy is daarvoor opgelei. Maar hierdie soort drama kan hy nie hanteer nie. “Nee, dokter, sy makeer niks. Lig op jou kop, Elke, dat die man jou gesig kan sien.” Hy kyk verskonend na sy senior. “Dit was nie my idee nie. Maar u het tog seker uit die staanspoor geweet wie langs u sit.”

      “Nee, ek het nie ’n idee gehad wie agter daardie bos hare skuil nie, maar . . .” Die sluier word met ’n besliste hand weggevat en die met grimering gekamoefleerde sproetgesiggie is weerloos voor sy priemende blik. Dan laat hy die hare terugval en die ysige vraag word aan sy kollega gestel: “Is sy darem nie ’n bietjie jonk vir jou nie, dokter Swanepoel?”

      Jan sluk. Wat op aarde kan hy antwoord? “Hulle moet die een of ander tyd begin grootword, dokter.”

      ’n Onheilige stilte daal neer. Nou is dit Elke wat skielik knak. Die sluier swaai soos sy haar gesig in sy rigting keer. “Presies! Dis presies wat jy gister vir my gesê het, onthou? Dis tyd dat ek grootword! Wel, dis wat ek besig is om te doen.” Jan kry ’n stamp in sy sy. “Toe, Jan! Loop! Hulle gaan ons nog vannag hier toesluit.”

      Elke druk sommer ongeskik ’n pad vir haar tussen die mense oop na buite en die arme Jan moet maar net agternakom. Toe Horst buite kom, is daar geen teken van hulle nie. Fronsend stap hy met lang hale na sy motor.

      “Nee, moenie nou dadelik terugry huis toe nie. Ou Bemoei­siek sal ons tien teen een daar inwag en die leviete voorlees. Jy ken hom nog nie. Hy kan knaend wees.”

      Jan sug. “Nou goed dan. Kom ons gaan drink maar êrens ’n koppie koffie. En maak oop daardie sjokolade. Ek moet darem verduiwels iets van hierdie aand geniet!”

      Конец ознакомительного фрагмента.

      Текст предоставлен СКАЧАТЬ