Ena Murray Omnibus 37. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ skud haar kop. “Daardie twee is gedurig in mekaar se hare. Elke was natuurlik ongeskik en hy het hom, tereg ook, vererg. Kom ons gaan hoor maar wat dit nou weer hierdie keer was.”

      Hulle tref ’n sedige meisie aan.

      “Wat het gebeur, Elke?” wil haar ma weet. “Horst het hier weggetrek asof die duiwel op sy hakke is.”

      “Hier het niks gebeur nie. Hy is seker maar net haastig op pad na sy nooi toe, dis al.”

      “Het hy ’n nooi?” wil Jan geïnteresseerd weet.

      “Ja, natuurlik. Het die hele kliniek jou nog nie vertel nie? Ons twee hoofde daar is ook twee verliefdes.”

      Marlene frons weer liggies. Sy kan haarself nie verstaan nie, maar sy kan net nie opgewonde raak oor hierdie idee nie. “Wat het hy hier kom maak?”

      “O, ouma Lalie se een nagrokkie teruggebring.”

      “Het hy spesiaal stad toe gery dáárvoor?”

      “Genugtig, Ma! Natuurlik nie! Hy het seker ander besigheid ook gehad,” sê Elke geïrriteerd. “Kom ons los nou vir Horst Buchner en kom by die punt ter sake . . .”

      Jan Swanepoel se mond hang letterlik oop soos die verhaal ontvou en Elke dink in haar enigheid: Hy is ’n gawe maat, maar, regtig, ek wil nie snags wakker word en só ’n gesig langs my in die maanskyn in die bed sien nie. ’n Ander gesig skuif voor haar in en sy sluit haar gedagtes vinnig af met: “Dis soos sake staan, Jan. Ons probeer meer uitvind, maar ons vorder nie. ’n Mens weet nie waar en hoe jy moet begin soek nie. Ek wil met Mamma saamstem dat sy wel op die een of ander manier ’n Meissner is. Maar wie is sy werklik? Ook moet ons ter wille van my oupa se gesondheid versigtig te werk gaan. Jy kan vir ons probeer uitvind hoe ernstig hy nog is en of ’n groot skok hom miskien sy lewe kan kos. Dit is eintlik die hoofrede hoekom ons nog niks daadwerkliks probeer doen het om hierdie bedrog aan die kaak te stel nie.”

      Jan knik. “Ja, ek begryp. Daar sal omsigtig te werk gegaan moet word. Wel, al wat ek voorlopig kan doen, is om my oë en ore oop te hou. Ek kan dalk op iets afkom wat ons in die regte rigting stuur. Ek sal darem daagliks met haar in kontak wees, en op intiemer vlak as die trolliejoggie.” Hy skud sy kop en glimlag. “Wat op aarde het jou op so ’n idee laat kom?”

      “Ag, dit het net gebeur.”

      Die gesprek gaan later terug na hul studentedae en Elke is dankbaar dat Jan juis vanaand by hulle kuier. Sy kwinkslae dwing haar om te lag en sy gevatheid bring mee dat sy, om haar man teen hom te kan staan, nie aan ander dinge durf dink nie.

      Teen die end van die aand kry hy dit selfs reg om haar te oorreed om eerskomende Saterdagaand saam met hom uit te gaan, hoewel hy darem ’n voorwaarde stel: “Asseblief net een ding, Elke. Ek neem jou nie uit met daardie twee bok­sterte nie!”

      Die week gaan sonder enige komplikasies verby. Miskien omdat sekere mense moeite doen om uit sekere mense se pad te bly. Elke sou half verbaas gewees het om te weet ’n sekere dokter doen van sy kant af ook moeite om nie in haar vas te loop nie. Maar dis darem net onmoontlik om mekaar pal te vermy. Die Meissner-kliniek is wel redelik groot, maar die trolliejoggie lewer haar dienste dwarsdeur die gebou, en dokter Horst beweeg ook minstens een keer op ’n dag deur al die gange.

      Toe hulle skielik van aangesig tot aangesig voor mekaar staan, is albei sonder woorde. Elke wil net die trollie vinnig verder stoot toe sy stem haar keer.

      “Hoe gaan dit?”

      “Dit gaan altyd goed met die trolliejoggie.”

      Sy stem is droërig. “Ja, met party mense gaan dit altyd goed. Terloops, het jy al ons nuwe rookkamer gesien?”

      “Ja.”

      “En?”

      “O, dit lyk . . . goed.”

      Hy lyk teleurgesteld. “Ek sou reken jy kan meer opgewonde daaroor klink. Eintlik was dit deur jou toedoen dat dit tot stand gekom het.” Sy oë is speurend. Sy is beslis nie meer die mens wat sy was toe sy die trollie begin rondstoot het nie. Iets is gaande met haar. Sy oë soek maar hy sien darem nie vrypuisies nie. Wat is dit met die kind? Sy lyk behoorlik stuurs. “Is jy al weer kwaad of is jy maar sommer net in een van daardie onverstaanbare, onverklaarbare tienerbuie?”

      Sy kyk hom vererg aan. Kyk, die man moenie aanhou sukkel nie. Die sproetneus wip. “Dokter, het u klagtes oor my werk?”

      “Nee, natuurlik nie, maar . . .”

      “Dankie. Maar met my buie het u niks uit te waai nie. Dis my persoonlike eiendom.”

      Hy het hom duidelik ook nou bloedig vererg. Hy is immers ’n baie senior dokter en een van die hoofde van hierdie kliniek. Niemand sal dit waag om hom op so ’n trant aan te spreek en af te jak nie, maar hierdie klein snip . . .

      “Ek begin nou moeg raak vir hierdie beduiweldheid van jou,” sê hy ook sommer pront. “Jy moet nou begin uitkom uit hierdie onvolwasse tienerbuie van jou en begin grootword! En maniere begin leer! Jy verdien nie meer die naam Sonstraaltjie nie. Jy lyk deesdae eerder na Donderbui!”

      Sy weet dis belaglik dat hulle soos twee kinders staan en stry. Sy weet sy moet haar mond hou en die trollie gryp en so vinnig moontlik padgee. Maar daar is so baie dinge in die lewe wat ’n mens weet jy liewer moet doen en dit dan nie doen nie . . .

      “Dokter, ek kan jou regtig nie ook toegooi met glimlaggies nie. Ander mense s’n drup alreeds van jou af soos taai stroop. Jy gaan nog verstik as jy nie oppas nie.” En toe eers gryp sy die trollie en laat spaander.

      Horst Buchner lyk op sy strengste toe hy die gang afdraai na die teater toe. Toe hy sy kollega in die oog kry, kan hy nie die glimlag miskyk nie. En dis nie net hy wat die glimlaggende Julene Meissner ’n bietjie dik vir ’n daalder begin vind nie. Die hele kliniek is blykbaar aan die wonder wat aan die gang is. Of dalk het almal al tot dieselfde gevolgtrekking gekom as die snip van ’n trolliejoggie: Al hierdie tydige en ontydige glimlaggies is spesifiek vir hóm bedoel. Vroumense! Hulle raak heel beduiweld in hul tienerjare en so bly hulle tot hul sterfdag!

      “Gee jy om as ek hierdie operasie bywoon? Ek sou graag wou sien hoe jy dit doen,” laat sy vleiend hoor toe sy in pas langs hom inval.

      “Jy is welkom,” is die kortaf antwoord, en hy voeg stil­swyend by: Dan is jou mond darem vir ’n ruk lank toe agter ’n masker! Ek wens net daar was iets waarmee ek daardie trolliejoggie se mond kon toestop!

      Weer kan dit nie blote toeval wees nie dat dokter Horst en die trolliejoggie mekaar nie weer in die kliniek se gange raakloop nie. Dokter Horst swaai soms sommer onverwags by ’n kamer in om te verneem hoe dit gaan, al is sy rondte al afgehandel in daardie spesifieke afdeling. En die trollie word sommer skielik weer by ’n kamer ingestoot en ’n sonstraalstemmetjie vra: “Het iemand dalk netnou iets vergeet? Wat van ’n koerant?”

      Vrydagmiddag keer Jan haar doelbewus voor. “Jy onthou nog ons afspraak môreaand, nè?”

      “Ja, natuurlik. Kom eet sommer by ons. Het jy al enige nuus?”

      “Nee, nie juis nie. Net dat sy haar opleiding in Pretoria ontvang het. Dit sê nie veel nie.”

      “Nee, maar ’n mens kan probeer uitvind watter Meissners van daardie omgewing afkomstig is. Dit kan ’n mens op die СКАЧАТЬ