Ena Murray Omnibus 37. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ook regtig nie dink wat ek, ’n gespesialiseerde narkotiseur, te sê kan hê vir ’n tiener wat lekkers en waslappe verkoop nie. Gaan soek jou geselskap by jou eie portuur.”

      “Gaan bars, Jan Swanepoel.”

      “Wag! Wag! Moenie die telefoon neergooi nie! Elke!” Hy sug behaaglik hard sodat sy dit aan die ander kant kan hoor. “So ja! Ek voel ’n bietjie beter! Van my ’n gek maak voor die hele kliniek en dit op my eerste dag!”

      “Ek is jammer, Jan! Ek kon niks anders doen nie! Jy was op die punt om my te verklap!”

      “Nee, ek was nie. Ek was besig om my tong in te sluk uit loutere verbasing. Ek kon nie ’n woord uitkry nie. Waarmee op aarde is jy besig, Elke?”

      “Dis wat ek wil verduidelik, maar nie oor die telefoon nie. Skryf neer my adres en kom hierheen. Vanaand nog!” beveel die trolliejoggie streng en die nuwe dokter gehoorsaam sonder teëpraat.

      ’n Rukkie later sien Elke ’n motor voor die huis stilhou en haar hart gaan staan amper.

      “Ma, hier is moeilikheid! Horst Buchner het nou net hier onder stilgehou. Dis een van twee dinge. Hy is toevallig vreeslik ontydig hier, want Jan kan ook elke oomblik hier opdaag, en ek kan my voorstel wat sal gebeur as dié twee trompop in mekaar moet vasloop. Of dokter Horst is op pad hierheen met ’n spesifieke doel voor oë. Jan het sy mond verbygepraat en Horst Buchner weet alles.”

      Marlene kyk haar dogter verbaas aan. “Wat gaan ons doen?”

      Daar word vinnig gedink. “Ma glip by die agterdeur uit en staan Jan voor dat hy nie ook hier inkom solank Horst hier is nie. Ek sal so gou moontlik van hom ontslae probeer raak. Niks van koffiedrinkery vanaand hier nie.”

      Marlene voel bekommerd. “Jy gaan nie met die man ongeskik wees nie, Elke! Jy kan jou deesdae regtig soos ’n ongemanierde tiener gedra.”

      Elke frons kwaai, begin haar ma in die rigting van die agterdeur druk. “Dis hy wat hóm nie kan gedra nie! Wat kom soek hy hier? Hierdie tyd van die aand hoort ’n man by sy nooi. Ek begin wonder of hy ooit weet hoe om te vry, dié dat hy by ander vrouens gaan koffie soek. Toe nou, Ma! Loop nou! Netnou daag Jan ook hier op en dan is die duiwel regtig los!”

      Toe die deur op sy klop oopgaan, kyk hy in ’n nie te vriendelike gesiggie vas. Hy gee voor hy merk niks nie, hou net ’n pakkie na haar uit.

      “Ek het dit teruggebring.”

      “Wat is dit?”

      “Die nagrokkie wat ouma Lalie reeds gebruik het. Hulle het nie geweet wat om daarmee te maak nie, toe sê ek ek sal dit maar vir jou terugbring. Miskien kry iemand dit later weer nodig.”

      Sy knik bot, hou haar blik op die pakkie. “Ja. Dankie.” Sy bly vierspoor in die deur staan en sy sien hy loer oor haar kop na binne. “Ma is nie hier nie.”

      “O. E . . . kan ek ’n oomblik binnekom, asseblief. Daar is ’n ander sakie wat ek ook wil bespreek.”

      Haar hart ruk. Nes sy gedink het! Daardie Jan met sy groot mond! Sy kyk vlugtig na sy fronsende gesig. Na sy gesigsuitdrukking te oordeel, gaan dit nie ’n aangename sakie wees nie. Haar gesig word nog meer geslote en die man se frons verdiep.

      “Wat makeer, Elke?”

      “Nee, hoekom? Niks makeer nie.”

      “Is jy nog steeds ontsteld oor ouma Lalie?”

      “Nee. Ek is nie ’n kind nie! Ek kan sulke dinge hanteer.”

      Sy stemtoon verloor in ’n groot mate sy vriendelikheid. “O, regtig? Wat is dit dan met jou? Jy sê jy is nie ’n kind nie, maar jy gedra jou soos ’n kind van ses. Vir wie is jy kwaad?”

      “Ek is vir niemand kwaad nie,” maar haar hele houding weerspreek dit. Kan die man dan nie sien hy is nie welkom nie?

      “Dan is dit ék wat gesondig het,” besluit hy. Hy druk haar aan die skouers agteruit by die deur in en trek die deur agter hom toe. Skielik lê daar ’n glimlag om sy mondhoeke en tot haar konsternasie verstewig die greep van sy hande op haar skouerknoppe. “Ek begryp nou. Ek is jammer, kleintjie. Dis ek wat my maniere vergeet het. Baie dankie. Jy weet nie hoe hoog ek dit waardeer nie.”

      Sy kyk hom onnosel aan. Dis sy wat nou niks begryp nie. “Waarvan praat jy nou?” Haar skouerknoppe brand onder sy aanraking.

      “Van die sukses van die partytjie en die voortreflike manier waarop jy dit gereël het. Verskoon my dat ek jou nog nie bedank het nie, maar ek was baie besig.” Hy glimlag goedig.

      Ja, besig met handjies vashou . . . Sy sluk. Sy moet iets sê, maar wat? “Ja, ek wens . . . ek wens jy kon hulle sien. Veral ou Frikman . . .”

      “Ek wou met my hele hart kom, Elke, maar ek was besig met ’n noodoperasie. Teen die tyd dat ek kon wegkom, was die partytjie lankal verby.” Hy glimlag in haar oë af. “Jy weet mos ek sou graag daar wou wees. Dit was mos óns partytjie.”

      “Dan het jy nie aspris weggebly nie?” Dis uit voordat sy dit kon keer.

      Hy lag, skud sy kop en skielik is dit asof hy haar wil nader trek. “Natuurlik nie. Hoe kon jy so iets dink? En jy weet nie hoe dankbaar ek is nie.” Skielik is sy vas teen sy bors, sy arms is om haar rug en sy stem klink vreemd. “Jy is ’n liewe kind. Ek wens . . .” Maar hy swyg skielik.

      Sy lig haar gesig na hom op, haar wang teen sy skouer. “Wat wens jy?”

      Hy kyk op die sproetneus af, gee ’n kortaf laggie en druk haar sagkens van hom af weg.

      “Jy is gelukkig nog jonk genoeg om jou wense te laat waar word, meisietjie. Wanneer jy my ouderdom bereik, sal jy weet dat die meeste van jou wense net wense sal bly. Nag, Elke.”

      Hy draai om en teenstrydig met haar wens van vroeër wil sy nou nie hê hy moet gaan nie.

      “Nee, wag eers! Jy het gesê daar is nog iets waaroor jy met my wou praat,” probeer sy hom roekeloos keer. Enigiets, solank hy net nie onmiddellik loop nie!

      “O ja. Ons praat maar later.” Sy hand reik na die deurknop.

      “Wil jy nie eers ’n bietjie koffie hê nie? Ek kan net sulke lekker koffie soos my ma maak!” probeer sy desperaat.

      Hy glimlag, sy oë steeds gevul met daardie vreemde uitdrukking wat sy nie kan peil nie. “Ek glo jou, kindjie, maar nee dankie, nie nou nie. Tot siens.”

      Sy staar na die toe deur en luister hoe sy voetstappe wegsterf . . . en sy kan aan haarself geen aanneemlike, rasionele rede verskaf hoekom sy wil huil en terselfdertyd lus voel om hom met ’n skoen agterna te gooi nie.

      Horst Buchner kom by Marlene en Jan verbygestap en dis nie regtig nodig vir hulle om agter ’n struik in te koes nie. Hy kyk nie links of regs nie, stap net met lang hale na sy motor en klim in asof hy baie haastig is. Maar dan sien die twee loerders hoe hy doodstil bly sit, hoe sy vuis gebal op die stuurwiel neerkom. Hulle kan natuurlik nie hoor wat uit sy mond ontsnap nie.

      “Is jy besig om heeltemal van jou verstand af te raak, Horst Buchner?”

      En toe, sonder om ’n antwoord op daardie vraag te kry, trek hy met ’n СКАЧАТЬ