Soos honde van die hemel. Marzanne Leroux-Van der Boon

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ terpentyn waarmee hy die verfkwaste skoongemaak het. Hy dink aan Wolf en Jakkals waarvan Oupie vertel het, nie aan sy bedjie langs oompie Willy s’n nie.

      Uit die kombuisie waar sy staan en wag dat die koffie deurdrup, kyk Anne na die onbekende man wat sy sommer in haar woonkamer laat kom sit het. Sy sien die wisseling van emosies oor sy gesig gaan en voel ’n geneentheid vir hom in haar opkom.

      Dis sy mond wat haar die meeste opval. Byna te sag, te vol vir ’n man.

      Jonk is hy lank nie meer nie. Ouer selfs as wat sy aanvanklik ge­dink het. Tog is daar iets jeugdigs aan hom. Aan die manier waarop hy gretig soos ’n kind om hom kyk. Sy vingers wat hy teen sy lippe druk. Die warrige krulhare wat grys én blond is. Maar veral aan sy mond.

      Hy kyk meteens op in haar oë. “Baie interessante vertrek.”

      Sy glimlag. “Dis vriendelik gestel.”

      “Hoe lank bly jy hier?”

      “Byna sewe jaar.”

      “Het jy dit alles so laat verbreek?”

      Sy skud haar kop en haal die koffiepot uit die masjien. “Nee, dit het die oorspronklike restoureerders gedoen. Ek het net die muur tussen die kombuis en die woonkamer laat uitbreek dat dit ruimer voel. En die arch in die gang gesit.” Sy beduie.

      Hy staan op om te kyk. “Netjies gedoen.” Hy kom oor die toonbank leun en bekyk die room en bruinpienk van haar knus kombuisie kop­knikkend.

      “Dankie, maar ek is maar amateur, ’n restoureerder proper sal seker stuipe kry as hy moet sien wat ek hier binne gedoen het.” Sy byt op haar vinger wat sy teen die kant van die koffiepot gebrand het. “Kan ek vir jou koffiemelk ingooi?”

      “Ek het nie geweet dat daar koffiemelk in dié land te kry was nie …?”

      “Nee, ek noem dit maar so ter wille van jou afkoms. Dis gewoon ingedampte melk.”

      “Gooi maar in. Nie veel nie.”

      “’n Wolkie?”

      “Ja, ’n wolkie. Wat weet jy van koffiemelk en ’n wolkie? Ken jy vir Nederland?”

      “Jaar lank daar ge-au-pair. Maar dit was in die gryse verlede.”

      Hulle neem elkeen hul koppie en gaan sit. Die behaaglike geur van gemaalde koffie hang sterk in die lug.

      Sy sien hy dra ’n tipies Europese verkreukelde katoenbaadjie en groot plooierige broek en insteekskoene. Toe hy opkyk, sien sy hoe erg blou sy oë is.

      “Is jy ’n seeman?” vra sy.

      Hy kyk verbaas oor sy koppie op. “Nee, goeie hemel, hoekom dan?”

      “Oor jy so bruin is en sulke blou oë het.”

      Hy snuif bietjie sarkasties. “Daarvoor had ek tog ’n vrou van kleur ter ma en ’n blonde Hollander ter pa.”

      “Mammie kinnie sê lat die kindtjie Coloured issie!”

      “Bepaal djou by djou eie dinge, Cilla!”

      “Is Oumie Coloured?” vra hy en kyk vir haar oor die rand van sy bekertjie melk.

      “Oumie is Coloured, my boytjie.”

      “Wat is Coloured, Oumie?”

      “Hotnot,” sê Cilla en hardloop by die agterdeur uit, want Oumie het klaar die vadoek opgetel om na haar te klap.

      Hulle drink hulle koffie ’n paar oomblikke in stilte.

      “Wat doen jy dan as jy nie vaar nie?” vra sy lig, bang dat daar ver­leentheid in die gesprek kan kom.

      “Ek doen hoofsaaklik fotoartikels vir tydskrifte. Vryskutwerk dees­dae. Ek is amptelik op pensioen wat Nederland betref.”

      “Wat ek hier in jou grootouers se huis gemaak het, val seker swaar op die oog van ’n fotograaf? Dis so sonder komposisie …” Sy klink ietwat op die verdediging.

      “Nee,” sê hy. “Nee, om die waarheid te sê, ek vind dit hier ’n ge­sellige atmosfeer.”

      Haar gesig verkleur effens. “Maar dit moet so hééltemal anders wees as toe jy hier gewoon het.”

      “Dit is. Maar ek voel nie ontuis hier nie.”

      Hulle oë ontmoet vlugtig en sy vou haar hande om haar koppie en bring dit na haar mond. “Is dit die eerste keer dat jy weer terugkom in Suid-Afrika?”

      “Ja,” sê hy, “en nou lyk dit my so ’n geskiedkundige tyd.”

      “Soveel sinlose geweld,” sê sy en ril.

      “Ja … En ek het seker ook maar nóú juis teruggekom, soos an­der mense ook, om te kom vrede maak met ’n stuk van my eie ge­skiedenis.”

      Sy knik. “Sommige gaan en sommige kom.” Sy kyk reguit na hom.

      Hy voel byna die vrymoedigheid om te sê sy het mooi oë, maar hy vind tog dat dit onvanpas sou wees.

      Die groot mandjie kraak terwyl die ou hond moeisaam daarin omdraai. Hy tjank effens.

      Sy kyk om na die hond. “Hy is baie oud, en hy is blind.”

      “Hoe oud?”

      “Veertien jaar. Dis al twee jaar dat hy blind is. ’n Motor het hom hier voor die huis gestamp.”

      “Ek dink dat ’n mens baie lief moet wees vir diere om ’n ou, blinde hond aan te hou …?”

      Sy glimlag en laat die koppie op die piering in haar skoot sak. “Ek is baie geheg aan hom, ons kom ’n ver pad saam.”

      Teen die muur tik ’n mooi ou slagklok afgemete. Elke kwartier meet hy die hol klanke van die Westminster-klokkespel plegtig af.

      “Bly jy heeltemal alleen hier?”

      “Net ek en Alexander.” Sy wys na die hond.

      Toe die hond sy naam hoor, lig hy sy kop. Sy fluit saggies en hy verstaan dit, staan styf op uit sy mandjie en kom na haar toe. Hy lê sy groot kop in haar skoot en sy vryf sag aan sy ore.

      Ruud hou hulle dop. “Is jy nie bang om alleen te bly in hierdie tye nie? Hy sou jou nie veel kan beskerm nie?”

      “Nee, ek is nie bang nie. En ek het ’n seun nie so ver hiervandaan nie. As die nood hoog word, bel ek hom.”

      “Wat doen jy, Anne?”

      “Ek is ’n onderwyseres.”

      “Afrikaans?” raai hy.

      Sy knik. “Wou jy graag die huis sien?”

      “As dit moontlik is.”

      “Natuurlik. En as jy dan vir my СКАЧАТЬ