Op die vrou af 2. André le Roux

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ’n vrou klink dit soos musiek.

      “Hallo?” sê sy. “Nee, wat, ek gee glad nie om dat jy in my ore kou nie. Trouens, dit maak my honger. Wat eet jy? Is daar rosyntjies by? Ja, ek hou ook die meeste van peanuts mét rosyne. Maar ek hou ook daarvan sónder rosyne, dan moet dit salted wees.”

      Só word noodsaaklike inligting oorgedra in keurige Afrikaans, want dis al wat ’n vrou in die lewe nodig het: Iets soets of iets souts (dit het geklink of sy sê “iets stouts”). Die iets soets staan vir sjokolade, en blykbaar, as ’n vrou skielik móét eet, is dit meestal sjokolade. (Vir mans is dit glo pizza.)

      Of sy peusel aan ’n Provita, want dit maak nie vet nie – met Camembert-kaas of Brie daarop.

      “Partykeer kan ek twéé pakkies peanuts gelyk opeet,” erken sy. “Daar moet net nie doppe om wees nie. Dit maak my dors.”

      Voedingkundiges sê juis skielike, drastiese hongerpyne beteken eintlik maar jy’s dors. Drink water. En pasop vir suiker. Dit het geen voedingswaarde nie, dit laat jou net honger voel en maak die aptyt-beheersentrum in jou brein deurmekaar.

      “Dan styg jou bloedsuikervlak abnormaal vinnig. As dit weer val, dink jou brein jou liggaam het kos nodig. Dis wanneer jy NOU moet eet,” verduidelik jy toe sy klaar “oukei-baai” gesê het. “Boonop stuur die pankreas insulien-mannetjies om daardie ekstra suiker om te sit in … VET!”

      Sy kyk jou aan of jy skielik ’n selfaangestelde dieetkenner geword het (hoekom nie?) en gaan maak ’n laai oop. Sy vra of jy al ooit daaraan gedink het dis nie noodwendig omdat sy nou MOET eet nie, maar omdat sy nou WIL eet. Dan hoor jy hoe sy vir haarself sê ek kon sweer daar was nog ’n pakkie peanuts in hierdie laai.

      Sy loop terug telefoon toe.

      “Hallo, dis weer ek. Ek’t vergeet om te vra: Hoekom het jy nou eintlik gebel?”

      April 2004

      Oor oorbelle

      Staan sy daar ten volle geklee en aangetrek – toeknoop-oopknoop-bloes en een of ander jacket, jeans en skoene (jy moet daardie skoene sien, seer tone gewaarborg, want dit maak oneindige lang punte, om van die hemelse hakke nie te praat nie).

      Maar dis nie die punt nie.

      “Wag, ek’s nie AANGETREK nie!” sê sy. Jy dog jy’t verkeerd gekyk en draai vinnig om net vir ingeval. Sy’t nog steeds al haar klere aan, toegeknoop.

      “My oorbelle,” sê sy.

      Want sonder oorbelle voel sy nie aangetrek nie. Moenie vra hoe dit werk nie, dit werk so. Sy gaan nêrens heen sonder oorbelle nie. Vir party vroue is dit ’n horlosie, vir ander ’n hangertjie of ringe. (Ringe raak natuurlik maklik weg, dan’s die lewe soos sy dit tot op daardie oomblik geken het onherroeplik verander, want dié een was haar ouma se verloofring.)

      “Ek’s seker ek’t my ringe hier op die spieëltafel neergesit toe ek ’n bietjie room aan my hande wou smeer. Nou’s dit WEG,” sê sy.

      Julle is klaar laat, maar hoe kan enige vrou êrens gaan as sy nie aangetrek voel nie?

      “Agter jou op die bedkassie,” sê jy.

      Plaas sy eerder aangetrek voel sonder ’n bra, maar jy sê niks, netnou trek dit jou aan en julle is klaar laat. (Dis ’n ander storie en seker ook nie die punt nie.)

      “Laat ek jou ’n punt of twee wys,” sê sy, en jy dink sy gaan sowaar haar bra uittrek vóór julle uitgaan.

      Maar nee.

      “Kyk, só lyk ek sonder oorbelle, sien jy? Kyk nou weer: Só lyk ek met een oorbel (punt nommer een) en so lyk ek met twee oorbelle (punt nommer twee),” demonstreer sy asof jy nooit iets raaksien nie. Vir jou lyk sy mooi met of sonder oorbelle, maar jy sê liewer niks, hoe sal jy nou weet hoe ’n vrou voel met of sonder oorbelle.

      Sy verstel haar bra-strêp. (Vroue doen dit altyd terwyl hulle effe vooroor hang, aham.) Jy wil nog help, toe’s sy klaar weer regop en julle is klaar laat.

      “Ons is laat,” sê jy, “jy het mos nou jou oorbelle aan én jou ringe.”

      “My hangertjie,” sê sy, “van watter een hou jy die meeste?”

      Van die halsbandjie, sê jy, maar sy ignoreer dit.

      O, die hals van ’n vrou! Daar, net daar in die kuiltjie ’n tikseltjie parfuum, ’n slanke sleutelbeen met ’n sweempie saligheid as jy nader kom. O, feromone! Gekielie deur Chanel. Jou vure gestook deur Givenchy (very élégante, very you, very roosblaar). Skoon lighoofdig gemaak deur Issey Miyake (ennit issie nou ekkie!).

      “Wag, ek sit net gou ’n tikseltjie parfuum aan,” sê sy. Agter die ore en agter die oorbelle ook. Jy laat haar begaan. Die pad na ’n man se hart loop deur sy neus.

      Jy kom agter vroue vat toe glad nie so lank om aan te trek nie. Dis die bykomstighede wat hulle ophou. Die oorbelle is maklik. Uit die tien pare wat sy het, dra sy net een, haar gunsteling – morning, noon en night – anders voel sy immers nie aangetrek nie. Ringe is ook min of meer konstantes, sy’t dit self gekies. Hangertjies is ingewikkelder, want dis modegebonde. Deesdae is dit juis sulke groot sirkels wat lyk soos platgetrapte skulpe. Haar ouma se stringetjie pêrels pas nie by elke geleentheid nie.

      “Mmm,” sê jy, “jy ruik lekker.”

      En mmm, sê jy later weer, jy ruik darem lekker. En later sê jy mmm, nou ruik jy wragtig lekker. Ai, dié Issey Miyake darem …

      “Pasop vir my oorbelle. Sien, daar stamp jy nou die een af. Nou’s dit WEG.”

      Jy kruip self onder die stoel in en haal die blêrrie oorbel daar uit. Jy sit sommer die blêrrie TV ook af.

      Kom staan sy daar teen die deurkosyn, ten volle geklee en aangetrek – met net ’n geur en oorbelle aan.

      Mei 2004

      Boodskap gekry?

      Aanvaar dit nou maar: Mans gee nie boodskappe nie. Indien wel, gee hulle dit half en halfhartig.

      “Karliena het hier gebel,’’ sê jy nietemin pligsgetrou. Dis immers wat sy gesê het jy moet sê.

      “Moet ek terugbel?” staan sy gereed.

      “Sy’t gesê dis nie nodig nie.” (Teleurstelling.) “Ek moet net die boodskap oordra. Julle ontmoet mekaar môre by die een of ander koffieplek, maar sy moet die kinders eers êrens heen vat. Met die kar.”

      “Karliena? Ek ken nie ’n Kar … Dis Caroline! Jy ken haar net so lank soos ek!”

      O, Caroline, sê jy. Natuurlik.

      “Nou wat’s die boodskap? Jy’t al weer half geluister.”

      Jy sê weer van die koffieplek – sy weet tog seker daarvan? – en die kinders en die kar. Meer besonderhede het jy nie, Caroline het ook so baie gepraat.

      “Nou moet ek haar in elk geval bel. Kan jy nie ’n ordentlike boodskap vat nie?”

      Dit СКАЧАТЬ