Paragraf 148. Jacek Ostrowski

Чтение книги онлайн.

      – Ni chuja, jego ryja nie widziałem, tylko sylwetkę. Kawał bydluna, wysoki, szczupły, na głowie miał czapkę, czarną wełnianą. Tyle, kurwa, zapamiętałem. Kiedy przyniesiesz flaszki i fajki? Była umowa.

      – Owszem, bardzo mi pomogłeś. Jutro je podrzucę.

      – Tylko, kurwa, nie zapomnij, bo pójdę w miasto i na pewno cię, kurwa, znajdę, a wtedy już nie będzie żartów.

      Lewandowska wracając z Kostrogaju, już w najbliższym sklepie spożywczym poczyniła stosowne zakupy: pięć win patykiem pisanych i dwa kartony sportów. Słowo się rzekło, kobyłka u płotu.

      Zuza z głową zawiniętą w ręcznik kręciła się po mieszkaniu. Przed chwilą wyszła z wanny, a mimo to wciąż była przesiąknięta smrodem żula. Ubrania wrzuciła do pralki, płaszcz zapakowała w papier pakowy, jutro zaniesie go do pralni. Bolące kolano nasmarowała maścią rozgrzewającą i poszła nakarmić papugę. Zamykając klatkę, poczuła ból. Drzwiczkami skaleczyła palec.

      – Cholera jasna – zaklęła pod nosem.

      – Cholera jasna! Cholera jasna! – zaskrzeczało ptaszysko.

      Zuza uruchomiła telewizor, ale gdy zobaczyła premiera Jaroszewicza wygłaszającego mowę do narodu, natychmiast go wyłączyła. Zaparzyła sobie kawę i usiadła przy biurku, nachyliła się nad notatkami. Opowieść bezdomnego Władka po części potwierdziła wątpliwości Jarzębowskiego, choć nie podważyła wersji, że Marta była winna i miała wspólnika. Koniecznie trzeba bardziej powęszyć w światku przestępczym. Ktoś coś może wiedzieć.

      Lewandowska zdjęła ręcznik z głowy i spojrzała w lusterko – kolejne siwe włosy, z roku na rok było ich coraz więcej. Ojciec mawiał, że to jeden z symboli mądrości, ale dla niej to oznaka czegoś zupełnie innego. Trzeba coś z tym zrobić, koniecznie. Może kupi hennę? Chciała iść do łazienki, ale ta znów była zajęta.

      Miała dość pieniędzy i znajomości, żeby kupić sobie mieszkanie, ale nie, uparła się. To mieszkanie jest jej rodzinnym gniazdem. To ta swołocz niech się stąd wynosi, bo ona nie zamierzała. Mogła im w tym pomóc, życie z nią pod jednym dachem skutecznie obrzydzić, ale nie chciało jej się wywoływać wojny, bo nade wszystko ceniła sobie spokój.

      Brakowało jej kompana w życiu codziennym, faceta, który zająłby się takimi sprawami. Nie jest dobrze człowiekowi iść samotnie przez życie. Znała swoje wady, sporo ich, i próżno szukać takiego frajera, któremu byłoby z nią po drodze. Kiedyś znalazł się jeden odważny, kamikadze. Wszystko było nieźle, nawet romantycznie, ale facet okazał się pedantem. Nastąpiło zderzenie dwóch skrajnie różniących się osobowości, a takie spotkanie nigdy nie wróży dobrze. Zuza w pewnym momencie poczuła się zagubiona we własnym mieszkaniu. Z miesiąca na miesiąc było gorzej, coraz bardziej osaczał ją tymi porządkami. Szczoteczki do zębów stały na baczność w kubku, kosmetyki na tej samej półce, zawsze po ich prawej stronie, ubrania wisiały na wieszakach w szafie posegregowane według koloru, książki w biblioteczce chronologicznie według nazwisk autorów, konewka do podlewania kwiatów stała za drzwiami w przedpokoju, popielniczka na ławie, nigdy na stole, buty równo ustawione po lewej stronie drzwi wejściowych, kubki w szafkach według wysokości, kieliszki też i tak dalej. Znosiła to cierpliwie dość długo, ale w końcu miarka się przebrała, ucho w dzbanie urwało, romantyzm prysł i wtedy palant dostał kopniaka. Może wyszło niezbyt elegancko, bo spakowała mu rzeczy i wystawiła je na korytarz. Dzwonił, dobijał się, błagał, groził, ale była na to głucha. Stała po drugiej stronie drzwi i czuła dziką radość, a każdy jego okrzyk był ambrozją dla jej duszy. Może uczucia nie było, bo miłość wszystko by zwyciężyła. Tak zakończyło się jej wspólne mieszkanie z facetem. Zaskrzypiały otwierane drzwi. No, wreszcie łazienka jest wolna.