Israel-reeks 11: Hooglied. Marzanne Leroux-Van der Boon

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ moet ons darem net vir ons gas vertel waaroor die fees gaan, anders gaan hy nie weet wat aangaan nie. Natani, wat vier ons met Shavuot?” Sy oupa knik.

      “Dis soos Pinkster in die kerk, Simon. Maar ons vier nie net die uitstorting van die Ruach HaKodesh nie, ons herdenk inderdaad veral, soos Natani gesê het, die gee van die Tora. Dit gebeur op die 50ste dag ná Pesach, Pase.”

      “En al dié blomme en blare?” wil Simon weet en wys na die groen takke met blare wat oral ingevleg is.

      “Shavuot is ook ’n oesfees. Maar die blomme, plante en boomtakke hier en in die sinagoge kan ’n mens ook aan die Sinaiberg herinner; die wysgere reken die berg is dig met bome begroei.”

      “Al word die landerye en die natuurparke nou deur die Palestyne aan Israel se kant afgebrand,” prewel Rivkah.

      Die rabbi lê sy hand op haar arm en sy bly stil.

      Hy sê vir Simon: “Die plante,” en hy wys na twee welige potplante, “dien ook as ’n herinnering dat Farao se dogter Moses tussen die riete gevind het. Jy sien dus Shavuot is gelaai met historiese betekenis, ook met betrekking tot die landbou. Dis maar hoe tradisies werk.”

      “Ongelooflik,” prewel Simon.

      “Sê nog van die kaaskoek, Saba,” trek Natan aan sy mou.

      Chaim grinnik. “Kom ons gaan nie op ’n lang verduideliking in nie, Natani, Savta se lekker kos word koud. ’n Milchig gereg, gebaseer op ’n suiwelresep, word geëet om die manna te herdenk wat HaShem in die wildernis gegee het. Manna was soet soos heuning. Waarskynlik ook omdat HaShem die kinders van Israel beloof het om hulle na ’n land van melk en heuning te bring.”

      “Maar ons kan dit eers kry ’n uur ná ons vleis geëet het, want dit moet kosjer wees,” verduidelik Natan sommer op sy eie vir Simon.

      “Gaan jy vannag weer heelnag by die Kotel wakker bly om Tora te leer, Saba,” wil hy ook nog weet.

      “Ja, Natani, dit weet jy tog.”

      “En die rede daarvoor?” vra Simon.

      “Nu, dis miskien die belangrikste tradisie van Shavuot. Dit word Tikkun leil Shavuot genoem. Tikkun beteken om te herstel, te korrigeer. ’n Interpretasie van dié idee kom van die Midrash, wat aanvoer dat om met Shavuot wakker te bly en heelnag te studeer, ’n regstelling is van die feit dat die Israeliete op die eerste Shavuot-oggend verslaap het. Mense kom gereeld in die sinagoges of by die Kotel bymekaar om te studeer, maar die plek waar dit plaasvind, is nie belangrik nie.”

      Simon moet sy kop skud by dié verduideliking en weer ’n keer prewel: “Julle Jode …”

      Toe Yhoshi meteens praat, kyk almal ’n bietjie verbaas na hom. Hy was die hele aand besonder stil. “Die verhaal van Rut word ook met Shavuot gelees.”

      Sy oupa se gesig versag toe hy na sy oudste kleinseun kyk en hy onthou sy ander kleinseun wat nie so lank gelede nie in ’n terreuraanslag sy lewe verloor het.

      “Dis reg, Yhosh. Weet jy waarom? Jy is mos besig om voor te berei vir jou bar mitzvah.”

      “Eerstens omdat die eerste deel van haar storie gedurende die gars- en koringoeste plaasvind. Maar ook omdat Rut vrywillig die Tora en Judaïsme aangeneem het. So ver as wat ons weet, was sy die eerste bekeerling tot die Judaïsme.”

      “Nachon,” knik sy oupa.

      “En,” sê Marc, “as Messiaanses onthou ons dis met Shavuot dat die Ruach HaKodesh op Yeshua se talmidim uitgestort is soos die profeet Jo’el beloof het.”

      “Baruch HaShem!” roep die rabbi uit, “hoe geseënd is ons tog.”

      Ná ete sit almal nog ’n rukkie op die ruim balkon wat oor die stad uitkyk. Rivkah is in die woonkamer besig om die vaak en huilerige Chaya in haar slaapklere te kry. Sy druk die kleinding styf teen haar aan, meteens vreesagtig om vier dae lank van haar baba en die seuns weg te wees met soveel onrus aan die grens.

      Hadassah merk dit op en kom by haar sit.

      “Hulle sal veilig by ons wees, Rivvi. Jy het nodig om uit ál die trauma en stres van die laaste weke te kom. Gaan geniet dit.”

      Rivkah se oë raak rooi van trane en sy bly die kind wieg ná sy aan die slaap geraak het.

      “Ek het net vandag weer begryp hoe min ek, ons, bewus is van die lyding wat daar voorkom. Veral die kinders. Ja, ek weet Hamas is hoofsaaklik daarvoor verantwoordelik. Daardie arme mense is gewoon uitgelewer aan Hamas en Islamitiese Jihad se ysterhand wat hulle regeer. Hoe kan hulle regtig weet dat ons nie sulke haatlike dierasies is soos wat hulle van hul geboortedag af hoor nie? Hulle word dag vir dag met haat gevoer. Hoe kan ons verwag hulle moenie optree soos wat hulle doen nie? Hulle hoor elke dag en sien op televisie dat ons hul land gesteel het.”

      Marc, wat van die balkon af ingekom het, het haar gehoor. Hy neem die slapende baba by haar.

      “Kom, chamudah, laat ons huis toe gaan, jy is baie moeg en môre wil ons heelwat ry.”

      Marc skud sy lang krullerige hare soos ’n hond droog toe hy uit die swembad klim.

      “Haai, die water is heerlik julle. Fantasties. Kom in, Rivkah. Anders gooi ek jou in as jy nie self kom nie, nè?”

      Rivkah lag en strek haar lui uit in die laaste strale van die laatson. “Kom probeer maar.”

      Voor sy mooi weet wat gebeur, het Marc haar opgeraap en met haar en ál in die water gespring. Haar benoude gille eggo teen die mure van die Hotel Heshel HaShomron in Ariel, waar hulle oornag voordat hulle verder gaan om ’n paar plekke in die omgewing te besoek. Die paar ander gaste by die swembad kyk geamuseerd toe.

      Die dag was al warm en die son wat na die heuwels toe sak, kleur die water rosig. Marc en Rivkah is bekend met die hotel en hulle het deur die jare se talle besoeke met die eienaars, Menachem en Tova Gilboa, bevriend geraak. Daar is vanaand nie veel gaste nie, want dis nog nie ten volle somer nie en die skole het ook nog nie gesluit nie.

      Simon kom by sy kamer uit wat soos hulle s’n op die swembad uitloop.

      Hy hurk by die swembad en die ander twee kom na hom toe aangeswem.

      “Moet julle so raas?” vra hy.

      Hulle lag. “Jy ken nog nie die somervakansie-aspek van die Israeli’s nie, my boeta,” sê Marc.

      “Rivkah, het jy al van jou broer gehoor of ons môre daardie militêre kamp kan besoek? Ek stel rêrig vreeslik belang daarin.”

      Rivkah skiet met haar voorvinger ’n straaltjie water in sy gesig. “Jy stel eintlik meer daarin belang om die vlugtelingkampe in Gasa te sien, Shimón. Ek weet.”

      “My Arabiese vriend het my genoeg daarvan vertel,” grim hy.

      “Dit glo ek. Maar, ja, Re’uven het gesê hy reken dis in orde. Hy sal môre hierlangs kom om ons self te haal.”

      “Dis СКАЧАТЬ