Israel-reeks 11: Hooglied. Marzanne Leroux-Van der Boon

Чтение книги онлайн.

      Toe sy uiteindelik vir Natan in die bed het en Marc sy eie voorbereiding afgehandel het én Yhoshi ook bed toe gegaan het, kom Rivkah met twee bekers warmsjokolade by Marc sit. Die dag was lank. Hulle strek hul bene behaaglik oor die bank uit.

      ’n Rukkie drink hulle in stilte. Hulle luister na die naggeluide wat van die plein af kom. Hulle hoor mense lag en gesels, en ’n kind wat luidkeels protesteer. Iewers speel iemand op ’n klarinet. ’n Hond huil teen die maan. Daar is balsem in die voorjaarnag se lug. Die lewe gaan doodgewoon voort.

      “Ek wonder hoe dit met Shimón se kuier by die Arabiese student gaan,” sê sy.

      Marc sit sy arm om haar en trek haar op die rusbank teen hom aan. “Hy moet asseblief maar sy eie afleidings maak. Ek gaan nie meer met hom redeneer oor wat hier gebeur nie.”

      Sy vryf haar kop teen sy skouer en toe hy na haar afkyk, sien hy die warmsjokolade het haar mond glinsterend bruin gevlek. Haar oë is ’n intense donkerblou. Hy buk af en soen haar lank en innig.

      “Marc …”

      “Hmmm?” kom hy terug uit begeerte wat heftig in hom begin roer het.

      “Ek het nuus vir jou.”

      “Jy is weer swanger?” grinnik hy met sy gesig in haar hare, nog klam en geurend van die stort.

      “Lo. Dis nie ’n grap nie. Ek is opgeroep om vir drie dae met MADA grensdiens te doen. Daar is heelwat soldate wat beseer word. Minder ernstig, maar tog. Ons het ’n klein kliniek daar.”

      Hy kom regop. “Opgeroep – jy? Of most likely, vrywillig?”

      Haar gesig verkleur effens. “Beseder. Ek gaan vrywillig, maar MADA is baie besig daar. Die klippe, petrolbomme en brandvlieërs wat gedurig oor die drade kom, is gevaarlik. Die soldate doen allerhande soorte beserings op.”

      “Vir jou ook gevaarlik, nè?”

      “Ons is nie so naby nie.”

      “Ek is bly jy het dit nie voor die seuns gesê nie, want dit sou Natan lelik ontstel het. Hulle het heelmiddag gesit en kyk na wat daar aangaan.”

      “Ek weet, maar dis net vir drie dae. Ons maak maar beurte. Wie weet hoe lank dit nog gaan aanhou.”

      “Jy dink Tzahal sal tot die aanval oorgaan?”

      “Nu, as hulle aanhou met vuurpyle en mortiere, of dit op groot skaal begin doen, sal hulle. Tzahal wag eintlik net dat hulle dit doen, want dan gaan hy groot verwoesting onder hul ammunisie- en wapenopslagplekke saai.”

      “Dis wat ek ook dink.”

      “Daar sal natuurlik op die vyfde ook weer ’n hernude uitbarsting wees op Nakbadag.”

      Marc sug. “Inderdaad. Watter dae sal jy weg wees?”

      “Op die 17de, 18de en 19de.”

      “Vanaf oormôre dus?”

      “Ken.”

      “Jy sal dit dan ook net maak om terug te wees op die 20ste wanneer ons met Simon ons toertjie wil onderneem.”

      “Ken. Ek het dit so bewerk. Ek het mos lankal gereël dat Abba en Imma hier by die kinders sal bly solank ons die week weg is.”

      Hy trek haar in sy arms en vryf met sy ken in haar hare. “Jy het nou net gesê hoe gevaarlik dit is. Jy gaan nie daar probeer hero speel nie, nè?”

      “Shahid word.” Haar hand kruip onder sy T-hemp op.

      Hy sluk. “Hoor jy wat ek sê, my vrou?”

      Sy lag teen sy nek. “Ek hoor jou, my luitenant.”

      Hy kry haar wandelende hand in syne beet en byt die vingers saggies.

      “Sal ons dan maar gaan lê?” fluister hy.

      “Ek kan nie dink hoekom nie.”

      Toe tel hy haar in sy arms op en dra haar na hul bed toe. Dit laat haar tevrede sug.

      Buite in die groot iep hoe-hoe ’n naguil.