Bobo. Janusz Korczak

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ smuci się, cieszy, dziwi, lęka, pyta i pragnie. Bobo wiąże już nikłe wspomnienia sprzed godziny ze snem dnia wczorajszego i splata ich tkaninę z nocą, gdy Bóg zwieszał gwiazdy na firmamencie. Bobo błyskawicą przebiega stulecia i tysiąclecia rozwoju myśli ludzkiej. Niezadługo prześcignie najzmyślniejsze zwierzę i chwiejne fizycznie, bezradne życiowo, umysłem bratać się pocznie z geniuszem rodu ludzkiego.

*

      Porozmawiamy, bobo.

      Słońce pada na twą głowinę drobną, wdzięczną.

      Wzrok twój mówi, że jesteś już człowiekiem.

      Biedne, jak mi cię żal.

      Bo nie ma większego nieszczęścia, niż urodzić się człowiekiem.

      Czemu, jeśli musiałoś12 zbudzić się do życia, nie zostałoś kwiatem?

      Czemu nie zrodziłoś się motylem?

      Czemu nie pisklęciem leśnej śpiewaczki?

      Im wyżej, tym smutniej…

      Ludzie pragną wiedzieć.

      Bobo, ile bólu w poszukiwaniu przyczyn, celów, drożyn, dróg.

      Ile bólu…

      Czy wierzysz bobo, że niegdyś?… Albo nie, czy sądzisz, że kiedyś?

      Nie, nie.

      Już nic – nic więcej nie powiem…

      Marszczysz czoło?

      Nie płacz, bobo. Przyjdą małe krzywdy, nie warto płakać. Przyjdą wielkie krzywdy, zapomniałeś płakać.

      A pokolenia płyną, płyną…

      Uśmiechasz się bobo, nie wierzysz? Masz słuszność. Tę drogę przejść trzeba samemu, nikomu nie należy wierzyć.

      Masz słuszność…

*

      Bobo zawieszone w przestrzeni jak gwiazda. Bobo samo dla siebie nie istnieje przecież; zadrapie się własnym ostrym pazurkiem i krzyczy. Ręce, nogi, głowa boba to dalekie lądy jego świadomości, odkrycia odległej przyszłości.

      Istnieje tylko drobna iskierka bobowej myśli, iskra mocna jak zawiązek pożaru.

      Bobo ma oczy szeroko otwarte, wodzi nimi i bada otaczające cienie. Nie dostrzega plam nieruchomych, ale są, które zmieniają kształt jak chmury.

      Bobo jest gwiazdą, która bada zmienne kształty chmur.

      Leży na wznak, a dokoła cienie: matka, piastunka – ciemne plamy na jasnym tle, unoszą się w przestrzeni gdzieś powyżej, poniżej, i giną w górze.

      (Bobo będzie musiało, siedząc na ręce, przebudować pracowicie stworzony światopogląd).

      Istnieją myśli, uczucia boba – bez porównań, bo bez wspomnień. Istnieje badawcza myśl.

      Dokoła poruszają się chmury. Z powodzi chmur bobo wyodrębniło pamięcią jedną:

      Cień, który najczęściej się ukazuje.

      Cień, który nie zmienia kształtów, nie rozrasta się tak, że go nie ogarniesz wzrokiem.

      Cień, za którym można wodzić oczami, bo nie znika nagle, jak wszystkie inne.

      Cień bliski, bratni, który go nie opuszcza, z którym bobo czuje się mniej samotne – pierwszy nauczyciel boba: własne jego ręce.

      Jak myśliwy, zanim pocznie strzelać do odległej zwierzyny, uczy się celować do uwieszonej na sznurku butelki, tak bobo celuje wzrokiem, uczy się chwytać w ruchu – własne swoje ręce.

      Bobo w ciszy odbywa długie i mozolne studia: uczy się patrzeć, uczy się pamiętać, uczy się poznawać.

      Nie wolno bobowi rąk krępować, bo mu one potrzebne.

*

      Mijają wieki, wiele stuleci.

      Mówię: wiele stuleci, bo godziny bobowego czuwania przeplatane godzinami snu, chwile wesołych uśmiechów i uniesień gniewu, rozpamiętywań cichych i burzliwych rozpaczy – godziny i chwile, które na tarczy zegara znaczą się bliskimi znakami, są dla boba okresami bez porównań, bez ściśle ustalonych w czasie wspomnień, nieskończenie długimi, zatartymi na szarej tablicy jego świadomości.

      Wczorajsze wrażenie przeżywa bobo dziś we wspomnieniu mglistym obrazem, jak stuletni starzec – pierwsze lata dziecięctwa.

      Minęło wiele stuleci, zanim bobo poczęło poznawać cienie dobre i złe. Dwa dobre cienie, które bobo już zna, dwie jego ręce.

      Dobry cień to pierś piastunki: wielka chmura zakrywa cały horyzont, daje ciepło i koi głód.

      Kiedy się budzi, leży cicho, patrzy ciekawie, wsłuchuje się czujnie, zwraca głowę w stronę każdego szmeru i każdej błyskawicy blasku.

      Kiedy płacze, pokazują mu błyszczące przedmioty – grzechoczą, pukają, huśtają – i bobo znużone czuje się jak podróżny, który po wielu nieprzespanych nocach wpadł do kabaretu z obfitym, ciekawym programem i hałaśliwym towarzystwem: chciałoby się patrzeć i słuchać, a oczy ciężą ołowiem, a obrazy płyną po powierzchni świadomości jak szare chmury o zmierzchu.

*

      Zapal dużo świateł i czytaj głośno, radośnie, tryumfująco…

      Bobo jest już człowiekiem…

      A stało się tak szybko i samorodnie.

      Kto zbudził w bobie myśl, trzepocącą skrzydłami w pierwszym locie ponad łąką życia, barwną, gwarną, zasłuchaną w pieśń blasków wschodzącego słońca!

      Myśli bobowa, jesteś jak zdroju powierzchnia, lekkim wiatrem mącona, drżąca obrazami pochylonych nad tobą serdecznych postaci.

      Tyle gwiazd na niebie, przybyła jeszcze jedna.

      Tyle drzew w borze, jeszcze jedna krzewina wykluła się z ziarna.

      W chór ptactwa leśnego wplótł się jeszcze jeden maleńki naiwny głos śpiewaka…

      Natura nie zna spoczynku, pchnięta do pracy potęgą niewidzialnej dłoni. Cudownie wyrzeźbiła małego człowieka mocą twórczego natchnienia. Natchnienie natury ma rozmach tytana i sumienność świętą. Ciśnie gromady gór w potwornym nieładzie, kroplami rosy obciosa każdy załamek, jeszcze mchem przystroi, którego źdźbło żyje i cieszy się, i wierzy.

      Dzieło sztuki, mozolny twór pracy ludzkiej, łudząc wzrok, kłamie naturę. Uderz młotem w rzeźbę, będziesz miał tylko gruzy, skorupy, garnek rozbity. Pokraj mikrotomem13 okruch pazurka lśniącego na końcu różowego paluszka bobowego, zobaczysz pod drobnowidzem14 szereg nowych pięknych obrazów.

      Gdyby w maleńkich nitkach bobowych żył СКАЧАТЬ