Gargantua i Pantagruel. Rabelais François
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Gargantua i Pantagruel - Rabelais François страница 61

Название: Gargantua i Pantagruel

Автор: Rabelais François

Издательство: Public Domain

Жанр: Повести

Серия:

isbn:

isbn:

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      58

      k'czemu (daw.) – do czego. [przypis edytorski]

      59

      siła (daw.) – dużo, mnóstwo. [przypis edytorski]

      60

      trutki lombardzkie – Aluzja do trucicielstwa rozpowszechnionego we Włoszech. [przypis tłumacza]

      61

      Gargamela – W myśl tego samego wytrwałego komentatorstwa Gargamela byłaby w takim razie Anną, córką Franciszka II, księcia Bretanii, obłożonego klątwą i dlatego nazwanego tu królem kacerzy (parpaillos). Nazbyt obfite raczenie się flakami ma, zdaniem uczonych komentatorów, wyrazić wybujały apetyt miłosny królowej. [przypis tłumacza]

      62

      bibuła – tu: pijak. [przypis edytorski]

      63

      snać (daw.) – może, podobno, przecież, widocznie, najwyraźniej, zapewne; także: sna a. snadź. [przypis edytorski]

      64

      jęli się krzątać około podwieczorku – Wedle starego francuskiego obyczaju, który za czasów Montaigne'a już zanikał, ulubioną porą pijacką była godzina podwieczorku. Ludwik XII, sam wielki bibosz, lubował się w tych podwieczornych posiedzeniach. [przypis tłumacza]

      65

      sam tu (daw.) – chodź tu; podejdź. [przypis edytorski]

      66

      piję tylko z (…) brewiarza – Mnichy z zakonów żebraczych, łącząc obłudę cnoty z zamiłowaniem do kielicha, wymyślili flaszki na wino w formie brewiarza. [przypis tłumacza]

      67

      privatio (…) praesupponit habitum (łac.) – Uczucie braku każe przypuszczać przyzwyczajenie; pewnik scholastyczny. [przypis tłumacza]

      68

      Fecundi (…) disertum (łac.) – Kogóż by pełne kielichy nie uczyniły wymownym (Horacy). [przypis tłumacza]

      69

      aż nadto pijemy bez pragnienia – Aluzja do niewinnych, których poddawano indagacji za pomocą tortury wodnej. [przypis tłumacza]

      70

      per procuram (łac.) – przez pełnomocnika; za pośrednictwem. [przypis edytorski]

      71

      Dusza nigdy nie mieszka w suchym – Słowa św. Augustyna: Anima certe, quia spiritus est, in sicco habitare non potest. [przypis tłumacza]

      72

      rzyć (daw.) – tyłek. [przypis edytorski]

      73

      piję jak brat templariusz – Bracia templariusze mieli u współczesnych opinię pierwszorzędnych pijaków. [przypis tłumacza]

      74

      tamquam sponsus (łac.) – niby oblubieniec. [przypis tłumacza]

      75

      sicut terra sine aqua (łac.) – jak ziemia bez wody. [przypis tłumacza]

      76

      respice personam, pone pro duos – zważaj na osobę, przedkładaj (dawaj) dla dwóch. [przypis edytorski]

      77

      podbił Bachus Indyje – Aluzja do podboju Indii przez Portugalczyków przy pomocy napojów wyskokowych. [przypis tłumacza]

      78

      Lagona edatera – po baskijsku: w twoje ręce, towarzyszu. [przypis tłumacza]

      79

      sitio (łac.) – pragnę; jestem spragniony. [przypis edytorski]

      80

      Angeston – Hieronim z Hangestu, scholastyk, przeciwnik Lutra. [przypis tłumacza]

      81

      lacrima Christi (łac.) – dosł. łza Chrystusa; także: nazwa wina z winorośli hodowanych u podnóża Wezuwiusza. [przypis edytorski]

      82

      natura abhorret vacuum (łac.) – Natura nie znosi próżni; aksjomat dawnej fizyki. [przypis tłumacza]

      83

      Joannis (łac.) – Jan. [przypis edytorski]

      84

      płużyć (daw.) – sprzyjać, dobrze czynić, pracować dla dobra czegoś a. kogoś. [przypis edytorski]

      85

      gdybym słuchała żywota świętej Małgorzaty – Żywot Św. Małgorzaty odczytywano niewiastom w bólach rodzenia, aby ułatwić poród. [przypis tłumacza]

      86

      nie zaprzątaj sobie głowy resztą i daj jeno pracować tym czterem wołom od przodka – Przysłowie poiteweńskie. [przypis tłumacza]

      87

      przygodzić się (daw.) – przytrafić się. [przypis edytorski]

      88

      diabeł w czasie mszy św. Marcina (…) zębami musiał rozciągać swój pergamin – Wedle legendy dwie stare baby gadały z sobą bez przerwy, podczas gdy św. Marcin odprawiał mszę. Diabeł, który stał za nimi i spisywał ich rozmowę, nie znalazł w końcu miejsca na swoim pergaminie i musiał go zębami rozciągać, przy czym potknął się i potłukł o filar kościelny. [przypis tłumacza]

      89

      rozluźniły СКАЧАТЬ