Eens weggekwijnd. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

      Ze stopte even. Dat was vreemd. Ze zou toch zweren dat hij haar verteld had dat hij vijftig was. Ze las verder...

      ... in het South Hills Ziekenhuis, Seattle, Wash.; Sutton-Brinks Uitvaartcentrum en Crematorium, Seattle.

      Dat was het. Het was beknopt, zelfs voor een simpel overlijdensbericht.

      Ze hoopte dat er ergens de komende dagen een mooi rouwbericht zou komen. Maar ze maakte zich zorgen dat er misschien niet zou zijn. Wie zou dat immers moeten schrijven?

      Hij was alleen op de wereld, voor zover zij wist tenminste. Zijn ene vrouw was overleden, de andere had hem verlaten, en zijn twee kinderen spraken niet meer met hem. Hij had amper andere mensen aan haar genoemd; vrienden, familie, collega’s.

      Kan het iemand iets schelen? vroeg ze zich af.

      Ze voelde een bekende verbitterde woede in haar opkomen.

      Woede jegens alle mensen in Cody Woods’ leven wie het niet kon schelen of hij leefde of dood was.

      Woede jegens de glimlachende personeelsleden bij Signet, die deden alsof ze Hallie Stillians aardig vonden en zouden missen.

      Woede jegens mensen overal ter wereld, met hun leugens en geheimen en gemeenheid.

      Zoals ze zo vaak deed, beeldde ze zich in dat ze met zwarte vleugels over de wereld zweefde, en dood en verderf zaaide over alle verdorvenen.

      En iedereen was verdorven.

      Iedereen verdiende het om te sterven.

      Zelfs Cody Woods zelf was verdorven en verdiende het om te sterven.

      Want wat voor een man was hij wel niet echt geweest, om de wereld te kunnen verlaten met niemand die om hem gaf?

      Een vreselijke man, dat moest wel.

      Vreselijk en verwerpelijk.

      “Zijn verdiende loon,” gromde ze.

      Toen verdween haar woede als sneeuw voor de zon. Ze schaamde zich dat ze zoiets hardop had gezegd. Ze meende het immers niet. Ze herinnerde zichzelf eraan dat ze niets anders dan liefde en welwillendheid voelde voor werkelijk iedereen.

      Bovendien was het bijna tijd om naar werk te gaan. Vandaag zou ze Judy Brubaker zijn.

      Ze keek in de spiegel en zorgde er aandachtig voor dat de kastanjebruine pruik goed op haar hoofd zat en dat de zachte pony natuurlijk over haar voorhoofd viel. Het was een dure pruik en niemand had ooit opgemerkt dat het niet haar echte haar was. Onder de pruik was Hallie Stillians’ korte blonde haar donkerbruin geverfd en in een ander model geknipt.

      Er was geen enkel spoor van Hallie over, ook niet in haar kledingkast of in haar manier van doen.

      Ze pakte een hippe leesbril en hing deze aan een glimmend koord om haar nek.

      Ze glimlachte tevreden. Het was slim om te investeren in degelijke accessoires, en Judy Brubaker verdiende het beste van het beste.

      Iedereen hield van Judy Brubaker.

      En iedereen hield van het liedje dat Judy Brubaker vaak zong, een liedje dat ze nu tijdens het aankleden ook hardop zong.

      Geef geen piep

      Droom lang en diep

      Geef je over aan de sluimering

      Laat je tranen maar drogen

      Sluit gewoon je ogen

      En je zult naar huis gaan in je slaap

      Ze voelde zich overspoeld door vrede, genoeg vrede om met de hele wereld te delen. Ze had Cody Woods vrede gebracht.

      En ze zou iemand anders die het nodig had ook snel vrede brengen.