Tajemnica z Auschwitz. Nina Majewska-Brown

Чтение книги онлайн.

      – Ostatnie trzy łyżeczki.

      – Jedna.

      – Mamo, daj jej spokój.

      Na szczęście do pokoju weszła mama, w szarej sukience, w której wyglądała ślicznie i która ładnie podkreślała kolor jej oczu, i wbrew protestom babci zabrała Ewie sprzed nosa kubek z niedojedzoną różowo-białą breją. Z zadowoleniem wpakowała sobie do ust solidną porcję kisielu i zakończyła męczarnię córki.

      – Takimi metodami niczego nie osiągniesz.

      – Wiem, ale chyba już wszyscy jesteśmy zmęczeni.

      – Dziecko musi jeść witaminy.

      – Wiem, wiem.

      – Skoro wiesz, to nie rozumiem, dlaczego tak się zachowujesz.

      – Ewcia zje za chwilę jabłko, prawda, kochanie?

      Dziewczynka pospiesznie przytaknęła, choć zdawała sobie sprawę, że zjedzenie ugotowanego w kompocie jabłka będzie równie wielką gehenną.

      – Rób, jak uważasz – prychnęła z niezadowoleniem babcia i zamaszystym krokiem udała się do swojego pokoju.

      Tymczasem mama wyciągnęła Ewę na podwórko.

      – Chodź, coś ci pokażę.

      Wojciech stawiał właśnie wiklinowy popiskujący koszyk na drewnianej zielonej ławce, którą tata postawił tuż koło wejścia do domu. Zupełnie tam nie pasowała, ale był z niej tak dumny, że nikt nie miał odwagi protestować. Podobno powstała w miejscu, które rodzice nazywali manufakturą zabawek. Ewa lubiła tam chodzić i patrzeć, jak powstają koniki na kółkach, które można za sobą ciągnąć, klocki, z których można było budować wieże, ale najbardziej podobały jej się kaczki z łapkami zrobionymi z kawałków skóry, które można było pchać przed sobą na kiju. Śmiesznie plaskały, gdy przesuwało się je po podłodze w domu, co jednak bardzo irytowało babcię.

      – A co?

      – Basia! – Mama głośno zawołała siostrę Ewy, która w podskokach wyłoniła się zza rogu. – Chodź szybko! Mam dla was niespodziankę!

      Zaciekawione dziewczynki podeszły do koszyka zamkniętego wiklinowym wiekiem. Gdy mama je podniosła, ich oczom ukazało się dziesięć ślicznych żółciutkich kaczuszek. Jak na zawołanie obie zaczęły piszczeć z zachwytu i dopytywać, czy można wziąć je na ręce.

      Mama posadziła je obok koszyka na zielonej ławce i dała do rąk po małym, przestraszonym kaczątku. Były takie milutkie i delikatne. Popiskiwały śmiesznie i usiłowały dziobać, co bardzo łaskotało.

      Wreszcie mama uwolniła wszystkie kaczuszki i kazała dziewczynkom się nimi opiekować. Ptaki, wiedzione jakimś magicznym instynktem, od razu skierowały swoje małe koślawe nóżki w stronę bajorka, które szumnie nazywano stawem.

      Z zadowoleniem taplały się na brzegu, a Ewa i Basia pod okiem roześmianej cioci Zosi wchodziły za nimi do wody. To byłby cudowny i niezapomniany dzień, gdyby nie to, co wydarzyło się pod wieczór i co też okazało się niezapomniane, tylko w zupełnie inny sposób.

      Basia tuż przed kolacją odgoniła Ewę od kaczątek, tłumacząc jej jak zwykle, że jest za mała, choć w myślach pewnie dodawała kolejne epitety w stylu „głupia”, i biorąc każdą kaczuszkę do ręki, całowała ją i ściskała przed włożeniem do koszyka, w którym miały spędzić noc.

      Po mozolnej operacji dziesięciu uściśnięć i dziesięciu pocałunków wbiegła radośnie do domu, oświadczając, że kaczuszki już grzecznie śpią.

      Mamę coś jednak zaniepokoiło, bo pospiesznie wyszła na podwórze i zajrzała do zamkniętego wiklinowego koszyka. Ewa zerknęła jej przez ramię. Kaczuszki rzeczywiście grzecznie leżały w dwóch równych rzędach obok siebie. Niestety nie oddychały.

      Baśka zakochała je na śmierć, a afera, jaka wtedy wybuchła, obijała się Ewie po głowie, jeszcze gdy leżała pod zbyt ciepłą kołdrą. Szkoda, że tak się zakończył ten niezapomniany dzień.