Amerykański król. Nowy Camelot. Tom 3. Sierra Simone

Чтение книги онлайн.

      1

      Ash

      wtedy

      Wyciągnąłem miecz z kamienia, gdy miałem dwanaście lat. Do miasta przyjechało wesołe miasteczko ze sznurami kolorowych lampek, watą cukrową i generatorami warkoczącymi w letnim upale, więc Althea dała Kay i mnie po dziesięć dolarów, żebyśmy się zabawili. Kay, zbyt wyniosła i za stara na jarmarczne rozrywki, kupiła sobie napój gazowany i spędziła wieczór na flirtowaniu oraz obnoszeniu się ze swoimi jaskrawoniebieskimi syntetycznymi warkoczykami, których zaplatanie zakończyło się aż po północy poprzedniego dnia.

      Ja wydałem wszystko co do grosza w jednym miejscu. Między budkę, w której rzucało się kółka na kołek, a stragan z metalowymi kaczkami, do których strzelało się z korkowca, został wciśnięty mały pawilon ze sznurami lampek zamiast ścian i podłogą z trawy tak wytartej, że prześwitywała przez nią ziemia. To była rozrywka dla siłaczy, w rodzaju tych jak wielki młot ze skalą wskazującą siłę uderzenia – wyciągnij miecz z kamienia, to dostaniesz błyszczącą plastikową koronę wiszącą pod sufitem. Kto wyciągnąłby miecz do połowy, wygrałby pluszaka.

      Kamień oczywiście odlano z cementu, a miecz nie był prawdziwy. Po prostu kawałek blachy zabezpieczony śrubami przed pełnym wysunięciem z szyn. Pułapka na frajerów, dokładnie takie gówno do wyciągania pieniędzy, na które moja przybrana matka nie pozwoliłaby mi wydać ani grosza, gdyby tylko tam była.

      Jednak Althei tam nie było, a mnie nie wiedzieć czemu odbiła szajba. Być może zaświtała mi myśl, że pozłacana korona ładnie by się prezentowała na świeżo ozdobionej warkoczykami głowie mojej siostry. Zapewne jakąś rolę odegrała także młodzieńcza skłonność do popisów. A w jakiejś mierze po prostu nie sposób tego wyjaśnić – uparłem się i już. Dość, że w ów upalny letni dzień, pod chmurami piętrzącymi się jak samochody nad Missouri, wybuliłem dziesięć dolców za możliwość dziesięciokrotnego pociągnięcia miecza.

      Dziewięciokrotnie szarpałem się z mieczem na darmo.

      Za dziesiątym razem gładko wysunął się z kamienia.

      To musiała być kwestia zmęczenia materiału, pękła jakaś śruba, coś zaklekotało, rozległ się brzdęk, a ja zatoczyłem się w tył, trzymając oburącz kawał blachy w kształcie miecza, zbyt ciężki, bym mógł go utrzymać wzniesiony pionowo do góry.

      – Ożeż ty! – Pracownik wesołego miasteczka wytrzeszczał na mnie oczy. – Wyrwałeś go.

      Zbyt osłupiały, żeby mu odpowiedzieć, dźwigałem miecz oburącz, jakby stanowił odpowiedź na wszystkie zagadki wszechświata. Do tamtej chwili byłem poczciwym, ale niczym niewyróżniającym się chłopcem – zbierałem przyzwoite oceny, dobrze spisywałem się na boisku, żyłem w zgodzie z niemal wszystkimi wokół. Jednak gdy tak stałem, dzierżąc w rękach zardzewiałe, zmatowiałe żelastwo i czując w dłoniach chłód metalu, a na twarzy tchnienie upalnej duchoty, przeszył mnie ekscytujący dreszcz potencjalności. Miałem uporczywe, naglące poczucie, że mam coś do zrobienia, pragnienie, by dokądś wyruszyć, kogoś odnaleźć. Zachwycające przeczucie istnienia lepszego, bogatszego świata znajdującego się niemalże w zasięgu mojej ręki, wrażenie, że wystarczy nieledwie sięgnąć, by rozgarnąć palcami powietrze jak zasłonę skrywającą świat będący czymś więcej niż moja dotychczasowa banalna egzystencja. Drzewa bujniej ulistnione, słońce gorętsze, wszystko intensywniejsze, wzmożone.

      Teraz mogę spojrzeć z perspektywy czasu na ten pociąg, na to przeczucie, i nazwać je odkryciem własnego przeznaczenia – lub początkiem mojej dorosłej świadomości, zależnie od tego, czy jestem w danej chwili nastawiony mistycznie, czy pragmatycznie. Jednak wówczas nie znajdowałem słów. W jednej chwili byłem zwykłym chłopcem marnującym pieniądze na tandetną rozrywkę, w następnej młodzieńcem stojącym na przepaścistej krawędzi nowych możliwości, oszałamiających swą głębią.

      Nigdy СКАЧАТЬ