Vera. Anne Swärd

Чтение книги онлайн.

      W połowie ceremonii pastor wykonuje gest w stronę Ivana i mnie: mamy się odwrócić w stronę zebranych. Może oczekują, że spuszczę dyskretnie wzrok, ale ja uparcie patrzę przed siebie. Dziwią mnie błyszczące oczy zebranych, wilgotne z zimna czy z powodu niewinnej wystawności samego pomieszczenia. A może do głosu doszły uczucia, którymi Ivan kiedyś wzgardził? Może kiedy na mnie patrzą, wracają wspomnienia… Ślub córki, a może własny, budząca przerażenie noc poślubna, może pierwszy szczęśliwy okres małżeństwa, smak słodkiej goryczy? Sama jestem daleka od płaczu. Nie przyszłoby mi do głowy obnażać swoje uczucia przed tymi ludźmi. Nigdy jeszcze nie byłam w pomieszczeniu tak pełnym beztroski i łez. Ale oczy królowej śniegu są suche. Czy Fredrika czuje ulgę, że najstarszy syn stanął w końcu na ślubnym kobiercu? „Buntownik”, który zawsze stawał dęba już przed pierwszą przeszkodą. Ostatni z rodzeństwa, jeśli nie liczyć dawno zbiegłej córki, której chyba nikt już nie pamięta. Nigdy się o niej nie rozmawia, a przecież w takim dniu jak dzisiejszy przynajmniej matce powinno jej brakować. Ale cała uwaga Fredriki jest teraz skierowana na Ivana. Nawet raz nie raczy spojrzeć na mnie, kiedy tak stoję z małą, sztywną dłonią w rękawiczce w jego wielkiej dłoni. Wkrótce jej nazwisko stanie się moim, a reputacja jej syna znajdzie się w moich rękach.

      Wszystko dzieje się w noc poślubną. Właśnie weszłam tylnymi drzwiami do rodziny, przez wąską szczelinę nazywaną małżeństwem. Ale tego wieczoru nic nie idzie zgodnie z planem. Wieczór jest tak zimny, że tort weselny nie daje się pokroić, w kruszonie wytrąca się lód, bąbelki zamarzają w szampanie, a wypomadowane i zaczesane do tyłu włosy mężczyzn zamieniają się w połyskujące hełmy. Delikatne lilie w bukiecie ślubnym czernieją na mrozie, a kiedy przechodzę przez strojną bramę weselną, cienki welon rwie się niczym pajęczyna. Przyjęcie trwa całą noc, a nawet dłużej z powodu burzy śnieżnej. Nawet wojskowy lodołamacz nie może zapewnić nam powrotu, tak silne wiatry szaleją wokół wyspy. Goście muszą sobie jakoś radzić, pić i tańczyć, by utrzymać ciepło. Robi się późno, alkohol płynie szerokim strumieniem, jedzenie działa usypiająco, kelnerzy mają urwanie głowy z sennymi gośćmi. Jeśli ktoś zaśnie w wychłodzonej sali, może się to źle skończyć. Dom zbudowano z przeznaczeniem na krótkie letnie pobyty i chociaż teraz jest tu pełno ludzi, to i tak jest piekielnie zimno. Przez szpary w drewnianych ścianach wdzierają się podmuchy wiatru, nanosząc sporo śniegu.

      Staliśmy się zakładnikami burzy śnieżnej i mrozu. Goście marzną tej zimowej nocy, najdłuższej w roku, najciemniejszej, najmroźniejszej. Ponieważ rodzina Ivana niemal do samego końca próbowała nie dopuścić do ślubu, jestem już tak ogromna, że mam wrażenie, iż zaraz pęknę.