Vera. Anne Swärd

Чтение книги онлайн.

      Kiedy w końcu unoszę kołderkę, okazuje się, że kołyska jest pusta niczym porzucone ptasie gniazdo. Jakby pisklę wypełzło z niego, nie zostawiając nawet piórka. To, co w mrocznym pokoju przypominało niemowlęcą główkę, okazało się cieniem na poduszce. Mieszkanie pogrążone jest w ciszy i ciemności, nie dostrzegam żadnych śladów nocnego karmienia.

      Nagle uświadamiam sobie, że w ostatnich dniach w ogóle jej nie słyszałam. Myśli kłębią mi się w głowie. Może w końcu zrozumieli, że nie nadaję się na matkę, i uznali, że dziewczynce będzie lepiej gdzieś indziej. Im szybciej to się stanie, tym lepiej, powinna mieć kogoś, kto przynajmniej spojrzy jej w oczy. Może przestraszyli się, że mogłabym zrobić jej krzywdę, i postanowili ją stąd zabrać? Nie, to bezsenność sprowadza te myśli. Nasłuchuję jej głosu, ale niczego nie słyszę. Przepełnia mnie ciche zabronione poczucie ulgi i nie jestem w stanie temu zapobiec.

      Ale to nie sprawi, że zasnę. Potrzebuję proszku Ivana. Muszę szukać dalej, chociaż przejrzałam już chyba wszystkie oczywiste skrytki. Może Vanna postanowiła ukryć go w miejscu, które uznała za najbezpieczniejsze: u siebie w pokoju.

      Zakradam się tam i otwieram drzwi najciszej, jak potrafię. Uderza mnie ciężki zapach perfumowanej wody, olejku palmarozowego wymieszanego z jakąś maścią, kulek kamforowych i snu. Stoję na progu, szukając wzrokiem w ciemności. Pokoik jest mały, stanowi zaledwie maleńką część mojego, ma okienko wychodzące na podwórze, ale to jedyne miejsce, które Vanna może nazwać swoim. Przez różne zapachy przebija słodko-ostra woń ciętych kwiatów. Tutaj dostają nowe życie – ogromne bukiety usunięte z mieszkania, zanim zdążą zwiędnąć.

      Wejście do alkowy zasłania stara kotara ze szklanych koralików, odgarniam ją i widzę, jak leżą wewnątrz. Małe ciałko dziewczynki obok śpiącej Vanny. Nie budzę ich, pozwalam, by koraliki wróciły na miejsce, wydając słaby drżący dźwięk. Nie ma tu dla mnie miejsca. Vanna przygarnęła małą, jakby była cennym łupem unoszącym się na morzu po moim zatonięciu.

      Noce stają się moją porą. Zamieniam się w nocne zwierzę, gdzieś między snem a jawą, między zwierzęciem a człowiekiem. Przestałam już brać proszek Ivana i nie ma już we mnie zmęczenia. Nie używam swojego ciała, siedzę tylko i wyglądam przez okno, nawlekam igłę do haftowania i przeciągam muślin przez mikroskopijne dziurki, chociaż tak naprawdę powinnam pracować, używać codziennie moich wiotkich mięśni, żeby dać snu szansę na pokonanie tego, co nie daje mi spać. Wir kłębiących się myśli. Obślizgłe czarne ciała ryb pływają we mnie w dzień i w nocy.

      Długo po północy, którą wybiły dzwony w kościele Oskara, wstaję i wkładam na siebie czarne kimono, które dostałam od Ivana. Krążę po pustym mieszkaniu. Przechodzę przez kolejne pokoje tak cicho, jak potrafię, nocne stworzenie krążące czujnie po niekończącym się labiryncie pomieszczeń, wciągając pazury, idę na palcach po parkiecie. W ciszy zaczynam planowo przemierzać pokoje, tylko po to, żeby nie spędzać kolejnej bezsennej nocy, przewracając się w łóżku pod kołyszącym się na boki kryształowym żyrandolem. Nie jestem w stanie wytrzymać w swoim pokoju.