Siła niedoskonałości. Dlaczego perfekcyjnie nie zawsze oznacza najlepiej. Malwina Huńczak

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ fizycznej, psychicznej i emocjonalnej, aby były realne do spełnienia. Nawet jeśli udaje ci się osiągnąć cel, to odczuwasz radość zaledwie przez chwilę i szybko zaczynasz go dewaluować, jednocześnie podnosząc poprzeczkę; często myślisz: „Po prostu miałem szczęście” albo „To wcale nie było takie trudne, inni też to potrafią”. Perfekcjonizm jest przeszkodą, gdy sprawia, że zwyczajnie czujesz się źle: odczuwasz negatywne emocje, jesteś sfrustrowany i spięty w kontaktach interpersonalnych. Wpływa niekorzystnie, gdy przed przystąpieniem do działania dominującą emocją jest lęk przed porażką i popełnieniem błędu zamiast ekscytacji i chęci nauczenia się czegoś nowego. Nie traktujesz wówczas zadania jako ciekawego wyzwania, ale jako sprawdzian poczucia własnej wartości. Niepowodzenie jest dla ciebie niedopuszczalne i powoduje uczucie upokorzenia.

      Perfekcjonizm to problem także w sytuacji, gdy nieustannie czujesz się krytykowany i odczuwasz złość, że ludzie nie potrafią wykonywać swoich zadań od razu bezbłędnie. Te wszystkie aspekty sprawiają, że zniekształcasz obraz samego siebie.

      Jest kilka cech, które charakteryzują perfekcjonizm zdrowy i niezdrowy.

      Cechy zdrowego perfekcjonizmu:

      > zorganizowanie;

      > sumienność;

      > wysoka motywacja;

      > wysokie standardy pracy;

      > ambicja;

      > traktowanie niepowodzeń jako okazji do nauki;

      > wysoka samoocena;

      > ustawianie celów w granicach swoich możliwości;

      > czerpanie radości nie tylko z osiągnięcia celu, lecz także z procesu dochodzenia do niego.

      Cechy niezdrowego perfekcjonizmu:

      > strach przed krytyką;

      > niepodejmowanie się nowych zadań w obawie przed porażką;

      > postrzeganie niepowodzeń jako dowodu na bezwartościowość swojej osoby;

      > niska samoocena;

      > wyznaczanie celów irracjonalnych i niemożliwych do osiągnięcia;

      > koncentracja tylko na osiągnięciu najlepszego wyniku, brak radości z procesu dochodzenia do celu;

      > brak zadowolenia z osiągniętych celów i poczucie zmęczenia.

      Zatem perfekcjonizm negatywny wiąże się z większym poziomem odczuwanego stresu, nadmiernym samokrytycyzmem i tendencją do zniekształconego myślenia. Jeśli jesteś perfekcjonistą negatywnym, to twoje cechy przyczyniają się do braku zdecydowania, problemów z podjęciem decyzji i nadmiernego krytycyzmu. Możesz być również podatny na depresję, obsesje i inne zaburzenia, które zostaną omówione w dalszej części książki. Perfekcjonizm pozytywny cechują: pozytywne emocje, bardziej przystosowawcze myśli i niski poziom stresu. Jeśli zaliczasz się do tej grupy perfekcjonistów, to raczej rzadko zwlekasz z podjęciem decyzji i korzystnie postrzegasz siebie i innych. Kierujesz się pozytywną motywacją i jesteś pełen entuzjazmu. Oprócz tego, że istotne są dla ciebie wartość pracy, wysokie standardy i porządek, to dbasz również o relacje międzyludzkie.

      Ćwiczenie

      Zastanów się, czy za pomocą poniższych stwierdzeń mógłbyś opisać siebie.

      1. Jeżeli nie będę miał ambitnych celów, to pewnie skończę jako ktoś gorszy.

      2. Ważne jest dla mnie, by w przyszłości być fachowcem w tym, co robię.

      3. Wyznaczam sobie ambitniejsze cele niż większość ludzi.

      4. Stawiam sobie ambitne cele.

      5. Wydaje mi się, że inni wymagają od siebie mniej niż ja.

      6. Myślę, że będę mieć lepsze osiągnięcia w życiu niż większość ludzi.

      7. Potrafię zdobyć to, co chcę.

      Jeżeli na przeważającą ilość pytań odpowiedziałeś twierdząco, prawdopodobnie przejawiasz tendencję do bardzo wysokich standardów.

Studium przypadku: Andrzej – nierealne cele

      Andrzej skończył studia na kierunku administracja i od niedawna pracuje w urzędzie. Zdobycie wykształcenia i stabilnej pracy zawsze było dla niego bardzo ważne. Na studiach nie miał problemów z nauką, ponieważ jest osobą sumienną i systematyczną. Teraz lubi swoją pracę i jest bardzo obowiązkowy. Każdego ranka sporządza listę rzeczy do zrobienia. Często zostaje w pracy po godzinach, bo lubi skończyć to, co zaczął. Dokładność i skrupulatność są cenione przez przełożonego Andrzeja. W życiu zawodowym i prywatnym wyznacza sobie ambitne cele, jednak nie zawsze udaje mu się je osiągnąć. Wynika to głównie z faktu, że narzuca sobie bardzo dużo zadań, na które później brakuje mu czasu i siły. Obwinia siebie wówczas za to, że nie potrafi właściwie zarządzać sobą. W postanowieniach noworocznych wypisał cele do osiągnięcia: na liście znalazło się aż 16 punktów, przy czym były to cele bardzo ambitne, jak np. podjęcie nauki nowego języka obcego albo zapisanie się na studia podyplomowe. Andrzej zaczyna dostrzegać, że są one nierealne, a niektóre nawet się wykluczają, mimo to ustanowienie priorytetów dla zadań jest dla niego problematyczne. Nie potrafi wykonać mniej znaczących obowiązków na pół gwizdka, choć zdaje sobie sprawę, że nie każda czynność wymaga stuprocentowego zaangażowania. Za każdym razem łapie się na tym, że znowu dał z siebie za dużo i nie starcza mu energii na inne zadania. Musi wtedy z czegoś rezygnować, bo z nadmiaru obowiązków i przepracowania łapie przeziębienia i infekcje, a wówczas nie może się pozbyć uporczywej myśli, że zawiedzie siebie i bliskich. Andrzej sam zauważył u siebie destruktywne zachowania perfekcjonistyczne i zgłosił się w pracy na szkolenia fakultatywne dotyczące m.in. zarządzania czasem i radzenia sobie ze stresem.

      Historia Andrzeja to dobry przykład do zilustrowania nierealistycznie wysokich aspiracji. Wyznaczył sobie cele, których nie jest w stanie zrealizować. Swoje poczucie wartości uzależnia od osiągania sukcesów. Obawia się, że straci w oczach innych, jeżeli wykaże się brakiem konsekwencji lub nie wykona zadań tak dobrze, jakby tego chciał. Na szczęście w porę zaobserwował niezdrową tendencję do dążenia do doskonałości.

      Andrzej przejawia cechy zarówno zdrowego, jak i niezdrowego perfekcjonizmu. Wyraża chęć pracy nad sobą i stara się zmieniać zachowania, które są męczące dla niego i otoczenia.

      Ćwiczenie

      Na podstawie historii Andrzeja zastanów się, jakie cechy perfekcjonistyczne zauważyłeś dotychczas u siebie. Czy uznałbyś je za cechy pomagające w życiu czy utrudniające je? Czy potrafisz wskazać te, które w jednej sytuacji są dla ciebie pomocne, a w drugiej destruktywne? Czy rozpoznajesz zachowania, które kiedyś były adaptacyjne, a z czasem straciły swój przystosowawczy charakter?

      Zobacz, jak wykonała to ćwiczenie jedna z osób.

      Ania jest technikiem farmaceutycznym i pracuje w aptece. W jej pracy ceni się precyzję i uwagę, gdyż pacjent musi otrzymać właściwy lek. Kiedy wraca do domu, nie potrafi się zrelaksować, dopóki cały dom nie lśni czystością. Jest zdenerwowana, gdy dzieci bałaganią. Jej dbałość o szczegóły СКАЧАТЬ