Kryminał. Zygmunt Zeydler-Zborowski

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      – No, do­praw­dy… Nie wiem… Ale sko­ro pa­no­wie już stwier­dzi­li w pral­ni… Przy­znam się szcze­rze, że spe­cjal­nie się tym cy­fer­kom ni­g­dy nie przy­glą­da­łem. Nie ro­zu­miem tyl­ko, co z tym ob­la­mo­wa­niem?… Może żona?…

      Do­wnar po­ki­wał gło­wą.

      – Czy pana to nie dzi­wi, że je­ste­śmy w po­sia­da­niu pań­skiej ko­szul­ki?

      – Wła­śnie mia­łem za­miar się zdzi­wić, pa­nie ma­jo­rze, ale jesz­cze nie zdą­ży­łem.

      – Wi­dzę, że pan jest czło­wie­kiem we­so­łym.

      – W mia­rę moż­no­ści usi­łu­ję nie tra­cić do­bre­go hu­mo­ru.

      – To bar­dzo cen­na za­sa­da – po­wie­dział z prze­ko­na­niem Do­wnar. – Grunt to do­bry hu­mor. Po­dob­no lu­dzie we­se­li dłu­żej żyją. Czy wie pan, gdzie zna­leź­li­śmy pań­ską ko­szul­kę?

      – Nie mam naj­mniej­sze­go po­ję­cia.

      – Wczo­raj wie­czo­rem za­mor­do­wa­no dziew­czy­nę, któ­ra mia­ła na so­bie tę wła­śnie pań­ską ko­szul­kę – po­wie­dział Do­wnar rów­nym, bez­na­mięt­nym gło­sem, jak­by cho­dzi­ło o rzecz zwy­kłą, nie­zbyt waż­ną.

      Opa­le­ni­zna na twa­rzy Pa­wel­skie­go po­kry­ła się sza­ro­ścią. W bły­ska­wicz­nym tem­pie opusz­czał go do­bry hu­mor.

      – Nie ro­zu­miem… nic nie ro­zu­miem. – Wy­czu­wa­ło się wy­si­łek, z ja­kim zo­sta­ły wy­po­wie­dzia­ne te sło­wa.

      Do­wnar, cią­gle bar­dzo spo­koj­ny, a na­wet fleg­ma­tycz­ny, po­wol­nym ru­chem wy­jął z kie­sze­ni po­więk­szo­ne fo­to­gra­fie tra­gicz­nie zmar­łej dziew­czy­ny.

      – To ona. Kto to był? Pro­szę nam po­dać jej na­zwi­sko.

      Pa­wel­ski ener­gicz­nie po­trzą­snął gło­wą.

      – Nie wiem. Ni­g­dy nie wi­dzia­łem tej dziew­czy­ny.

      – Przy­zna pan, że to do­syć dziw­ne – uśmiech­nął się Do­wnar. – Ja­kaś nie­zna­joma mło­da oso­ba nosi pań­ską bie­li­znę. I pan oczy­wi­ście ma na­dzie­ję, że my w to uwie­rzy­my.

      – Ależ pa­no­wie! – wy­krzyk­nął dysz­kan­tem sło­mia­ny wdo­wiec. – Daję wam naj­święt­sze sło­wo ho­no­ru, że ni­g­dy w ży­ciu nie wi­dzia­łem tej dziew­czy­ny! Jej twarz jest mi naj­zu­peł­niej obca. Na­wet nie jest po­dob­na do żad­nej z mo­ich zna­jo­mych.

      – Hm – Do­wnar z za­kło­po­ta­niem po­dra­pał się za uchem. – Wszyst­ko tro­chę się kom­pli­ku­je. Jak pan wo­bec tego wy­tłu­ma­czy spra­wę tej ko­szul­ki, bo prze­cież nie ule­ga wąt­pli­wo­ści, że to pań­ska wła­sność.

      – Tak, ale…

      – Sam pan przy­zna­je, że to pań­ska bie­li­zna. Mia­ła ją na so­bie za­mor­do­wa­na dziew­czy­na. Któż mógł jej dać tę ko­szul­kę, je­że­li nie pan?

      – Ja jej nie da­łem. Pro­szę mi ni­cze­go nie wma­wiać!

      – Ro­zu­miem pań­skie zde­ner­wo­wa­nie – po­wie­dział spo­koj­nie Do­wnar. – Mu­si­my jed­nak spra­wę grun­tow­nie wy­ja­śnić. Mniej stra­ci­li­by­śmy cza­su, gdy­by pan ze­chciał nam do­po­móc.

      – Niby w jaki spo­sób…?

      – Po pro­stu niech się pan za­sta­no­wi, jak to się mo­gło stać, że pań­ską ko­szul­kę mia­ła na so­bie nie zna­na panu dziew­czy­na? Przyj­mu­je­my oczy­wi­ście, że pan istot­nie nie znał de­nat­ki.

      – Przy­się­gam…

      – Zgo­da. Wie­rzy­my. Pro­szę więc chwi­lę po­my­śleć. Prze­cież pral­nia na pew­no nie wy­da­ła ko­muś jed­nej pań­skiej ko­szul­ki. To non­sens.

      Pa­wel­ski wstał i, trzy­ma­jąc się obu­rącz za gło­wę, po­czął bie­gać po po­ko­ju.

      – Nie wiem, nie wiem! Nie męcz­cie mnie, daj­cie mi spo­kój! – po­wta­rzał hi­ste­rycz­nie.

      Do­wnar cier­pli­wie prze­cze­kał ten atak. Mil­czał, rzu­ca­jąc od cza­su do cza­su poro­zu­mie­waw­cze spoj­rze­nie po­rucz­ni­ko­wi Ol­szew­skie­mu. Do­pie­ro po dłuż­szej chwi­li zno­wu się ode­zwał:

      – Gdzie pan pra­cu­je?

      Pa­wel­ski, naj­wy­raź­niej za­sko­czo­ny nag­łą zmia­ną te­ma­tu, prze­stał cho­dzić, usiadł i za­mru­gał ocza­mi, jak­by nie zro­zu­miał py­ta­nia.

      – Gdzie ja pra­cu­ję?

      – Wła­śnie. Chcie­li­by­śmy się do­wie­dzieć, gdzie pan pra­cu­je, co pan robi?

      – Ja ni­g­dzie nie pra­cu­ję. Je­stem poe­tą.

      – Po­etą. Żyje pan z po­ezji?

      – Pi­szę tek­sty do pio­se­nek.

      – Cie­ka­we za­ję­cie i zda­je się, że in­trat­ne. Ma pan nie­wąt­pli­wie dużo zna­jo­mo­ści wśród pio­sen­ka­rek. Więc jak to było z tą ko­szul­ką?

      – Rany bo­skie! Nie­chżeż mi pan da wresz­cie spo­kój! Nie wiem!

      – A może po­da­ro­wał ją pan ja­kiejś wscho­dzą­cej gwieź­dzie na pa­miąt­kę?

      – Pan żar­tu­je. Któż robi tego ro­dza­ju pre­zen­ty?

      – Róż­ne lu­dzie mie­wa­ją dzi­wac­twa, szcze­gól­nie w świe­cie ar­ty­stycz­nym. Po­do­bno wiel­bi­ciel­ki i wiel­bi­cie­le wo­kal­nych ta­len­tów roz­ry­wa­ją na ka­wał­ki przy­odzie­wek swych bo­żyszcz, żeby zdo­być ja­kąś pa­miąt­kę. Dla­cze­go nie mia­ła­by to być ko­szul­ka, cała, nie po­szar­pa­na…

      Pa­wel­ski wzru­szył ra­mio­na­mi.

      – Po pierw­sze nie je­stem żad­nym gwiaz­do­rem, a po dru­gie ni­ko­mu nie da­wa­łem na pa­miąt­kę ko­szul­ki. Mam już tego do­syć. Pro­szę mnie aresz­to­wać, je­żeli uwa­ża­ją to pa­no­wie za ko­niecz­ne, ale daj­cie mi wresz­cie spo­kój, bo na­praw­dę do­pro­wa­dza­cie mnie do sza­łu.

      – СКАЧАТЬ