Eens Weg . Блейк Пирс
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Eens Weg - Блейк Пирс страница 4
Название: Eens Weg
Автор: Блейк Пирс
Издательство: Lukeman Literary Management Ltd
Жанр: Современные детективы
Серия: Een Avery Black Mysterie
isbn: 9781632919694
isbn:
De weg was niets meer dan evenwijdige bandensporen door het bos. Het was bijna zeker dat de moordenaar hierlangs gereden was. Hij had het lichaam langs een smal pad naar deze plek gedragen, het gepositioneerd en was toen weggegaan. Hij zou niet lang gebleven zijn. Ondanks het feit dat het een afgelegen gebied was, werd hier geregeld door boswachters gepatrouilleerd en privéauto’s waren hier niet toegestaan. Hij had gewild dat het lichaam gevonden werd. Hij was trots op zijn werk.
En het wás ook gevonden, in de vroege ochtend, door een stel vroege ruiters. Toeristen op gehuurde paarden, had de boswachter aan Bill verteld. Het waren vakantiegangers uit Arlington die op een gereconstrueerde Western-ranch net buiten Yarnell verbleven. De boswachter had verteld dat ze nu nogal overstuur waren. Er was hun gezegd dat ze niet de stad uit mochten, en Bill was van plan om later met hen te praten.
Er was verder niets opvallends in het gebied rondom het lichaam. Die kerel was heel zorgvuldig geweest. Hij had iets achter zich aan gesleept – een schep misschien – toen hij vanaf de beek was teruggelopen, om zijn eigen voetsporen te verbergen. Er was verder niets opzettelijk of per ongeluk achtergelaten. Als er al bandensporen op de weg waren geweest, dan waren die waarschijnlijk door de politieauto en de lijkwagen vernietigd.
Bill zuchtte bij zichzelf. Verdomme, dacht hij. Waar is Riley wanneer ik haar nodig heb?
Zijn vaste politiepartner en beste vriendin was met onvrijwillig verlof, herstellend van het trauma van hun laatste zaak. Ja, dat was een akelige toestand geweest. Ze had tijd nodig, en als hij eerlijk tegen zichzelf was, wist hij dat ze misschien nooit meer terugkwam.
Maar hij had haar nu echt nodig. Ze was veel slimmer dan Bill en hij vond het niet erg om dat toe te geven. Hij keek met plezier hoe haar gedachten te werk gingen. Hij zag voor zich hoe ze deze scene zou uitpluizen, detail voor minuscuul detail. Op dit moment zou ze hem plagen met alle pijnlijke, overduidelijke aanwijzingen die pal voor zijn neus lagen.
Wat zou Riley hier zien wat Bill niet zag?
Hij voelde zich leeg, en dat beviel hem niet. Maar er was niets wat hij nu nog kon doen. “Oké, jongens,” riep Bill naar de agenten. “Haal het lichaam weg.”
De agenten lachten en gaven elkaar een high five.
“Denk je dat hij het nog een keer zal doen?” vroeg Spelbren.
“Ik weet het wel zeker,” zei Bill.
“Hoe weet je dat?”
Bill haalde diep adem. “Omdat ik zijn werk eerder gezien heb.”
Hoofdstuk 2
“Het werd met de dag erger voor haar,” zei Sam Flores. Hij liet nog een afschuwelijke foto zien op het enorme multimedia beeldscherm dat boven de vergadertafel uittorende. “Tot op het moment dat hij er een eind aan maakte.”
Bill had dat al gedacht, maar hij haatte het om gelijk te hebben.
Het Bureau had het lichaam naar de GAE, eenheid Gedragsanalyse, in Quantico gevlogen, forensische deskundigen hadden foto’s genomen en het lab was met alle tests begonnen. Flores, een medewerker met een zwart omrande bril, doorliep de afgrijselijke diavoorstelling en de gigantische beeldschermen werden een afstotelijke aanwezigheid in de vergaderruimte van de GAE.
“Hoe lang was ze al dood voordat het lichaam gevonden werd?” vroeg Bill.
“Niet lang,” antwoordde hij. “Misschien in de vroege avond daarvoor.”
Naast Bill zat Spelbren, die met hem naar Quantico meegevlogen was nadat ze Yarnell verlaten hadden. Aan het hoofd van de tafel zat Special Agent Brent Meredith, het teamhoofd. Met zijn brede postuur, zijn donkere, hoekige kenmerken en zijn no-nonsens gezicht was Meredith een indrukwekkende aanwezigheid. Niet dat Bill door hem geïntimideerd was; verre van dat. Hij mocht graag denken dat ze veel gemeen hadden. Ze waren allebei doorgewinterde veteranen die alles al gezien hadden.
Flores liet een aantal close-ups van de wonden van het slachtoffer zien. “De wonden aan de linkerkant zijn eerder toegebracht,” zei hij. “Die aan de rechterkant zijn recenter. Sommige daarvan zijn uren of zelfs minuten voordat hij haar met het lint heeft gewurgd toegebracht. Het lijkt alsof hij gedurende de week dat hij haar gevangenhield geleidelijk aan steeds gewelddadiger werd. Haar arm breken is waarschijnlijk het laatste dat hij gedaan heeft toen ze nog leefde.”
“De wonden zien eruit als het werk van één dader,” observeerde Meredith. “Waarschijnlijk mannelijk, afgaande op het toenemende niveau van agressie. Wat heb je nog meer?”
“Gezien de kleine stoppels op haar hoofdhuid denken we dat haar hoofd twee dagen voordat ze werd vermoord is geschoren,” ging Flores verder. “De pruik is met stukjes van andere pruiken in elkaar genaaid, allemaal goedkope. De contactlenzen zijn waarschijnlijk per postorder besteld. En nog iets,” zei hij en hij keek aarzelend naar de gezichten. “Hij heeft haar met Vaseline ingesmeerd.”
Bill voelde de spanning in de ruimte stijgen. “Vaseline?” vroeg hij.
Flores knikte.
“Waarom?” vroeg Spelbren.
Flores haalde zijn schouders op. “Dat is jouw taak,” antwoordde hij.
Bill dacht aan de twee toeristen die hij de dag ervoor had ondervraagd. Hij had niets aan hen gehad. Ze waren verscheurd door morbide nieuwsgierigheid en op het randje van paniek over wat ze gezien hadden. Ze hadden niets liever gewild dan teruggaan naar hun huis in Arlington en er was geen reden geweest om hen in hechtenis te nemen. Ze waren door iedere beschikbare agent ondervraagd. En ze waren duidelijk gewaarschuwd om niets te zeggen over wat ze gezien hadden.
Meredith ademde uit en legde beide handen op de tafel. “Goed werk, Flores,” zei hij.
Flores leek dankbaar voor het compliment, en misschien een beetje verrast. Brent Meredith was niet vrijgevig met lof.
“Nou, agent Jeffreys,” zei Meredith, terwijl hij zich naar hem toe draaide, “laat maar eens horen hoe dit betrekking heeft op jouw oude zaak.”
Bill haalde diep adem en leunde naar achteren in zijn stoel. “Iets minder dan zes maanden geleden,” begon hij, “op zestien december om precies te zijn, werd het lichaam van Eileen Rogers gevonden op een boerderij bij Daggett. Ik werd erbij geroepen om het te onderzoeken, samen met mijn partner, Riley Paige. Het was ontzettend koud en het lichaam was helemaal bevroren. Het was moeilijk te bepalen hoe lang het daar al lag en het tijdstip van overlijden is nooit exact bepaald. Flores, laat maar zien.”
Flores draaide zich weer om naar de diavoorstelling. Het scherm deelde zich in tweeën en naast de beelden die er al op stonden verscheen een nieuwe reeks. De twee slachtoffers werden naast elkaar vertoond. Bill snakte naar adem. Het was verbijsterend. Afgezien van het bevroren vlees van het ene lijk verkeerden de lichamen in bijna exact dezelfde toestand. De wonden waren bijna identiek. Bij beide vrouwen waren de ogen op dezelfde afschuwelijke manier open genaaid.
Bill СКАЧАТЬ