Diriliş . Морган Райс

Чтение книги онлайн.

      “Özür dilerim doktor bey- sizin de anlayacağınız üzere eşim son zamanlarda çok stresli.”

      Caitlin “Ben stresli değilim,”diyerek hemen araya girdi, fakat sesi oldukça fazla stresli çıkıyor ve kendi sözleri ile çelişiyordu. “Ben ne gördüğümü biliyorum. Doktor Bey, kızıma yardım etmenize ihtiyacım var. O normal değil. Ona bir şey oldu. Değişiyor. Lütfen. Yapabileceğiniz bir şey olmalı. Onu götürebileceğimiz bir yer olmalı.”

      Doktor sersemlemiş bir şekilde en az on saniye kadar Caitlin’e bakakaldı. Havada gergin bir sessizlik oldu.

      Doktor “Bayan Paine,” diye yavaşça konuşmaya başladı “affınıza sığınarak profesyonel bir doktor olduğumu bir kez daha ifade etmek istiyorum. Ve tıbbi olarak kızınızın kesinlikle hiçbir şeyi yok. Aslında, bir dost olarak onun bugün okula gitmesini ve en kısa zamanda bütün bu olanları unutmasını tavsiye ediyorum. Ve sizin düşüncelerinize gelince… küstahlık yapmak istemem ama acaba bu aralar görüştüğünüz herhangi biri var mı?”

      Caitlin, ne demek istediğini anlamaya çalışarak boş gözlerle ona baktı.

      “Son zamanlarda terapi alıyor musunuz Bayan Paine?”

      Caitlin kızardı, sonunda ne demek istediğini anladı. Doktor, onun deli olduğunu düşünüyordu.

      Caitlin ifadesiz bir ses tonuyla “Hayır,” diye cevap verdi.

      Doktor yavaşça başını salladı.

      “Tamam, bugün kızınız için geldiniz, kendiniz için değil, ama biraz sakinleştiğinizde müsaade ederseniz birini görmenizi şiddetle öneririm. Bunun faydası olabilir.”

      Doktor uzandı, bir not kâğıdı aldı ve yazmaya başladı.

      “Size çok iyi bir psikiyatristin adını yazıyorum. Dr. Halsted, benim de arkadaşımdır. Lütfen bunu değerlendirin. Hepimiz hayatta stresli zamanlardan geçeriz. Onun yardımı dokunabilir.”

      Bunu söyledikten sonra, doktor birden ayağa kalktı ve kâğıdı Caitlin’e uzattı. Caitlin ve Caleb de ayağa kalktılar ama Caitlin ayakta durarak kâğıda baktı, onu almayı kendine yediremiyordu. O deli değildi. Ne gördüğünü biliyordu.

      Ve o kâğıdı kabul etmeyecekti.

      Doktor beceriksiz bir şekilde kâğıdı uzatarak tuttu, o kadar uzun süre öyle kaldı ki elleri titremeye başladı ve sonunda Caleb uzandı ve kâğıdı onun elinden aldı.

      “Teşekkürler doktor bey. Ve kızımıza yardım ettiğiniz için de teşekkürler.”

      ALTINCI BÖLÜM

      Caitlin and Caleb, hastane koridorunda birlikte yürüyerek bekleme salonuna doğru gittiler. Eşyalarını toplamak ve giyinmek için Scarlet’in birkaç dakikaya ihtiyacı vardı ve onlar da Scarlet’in mahremiyetine saygı göstererek yalnız hazırlanmasına müsaade ettiler. Caitlin, Scarlet’in hastaneden ne kadar hızlı taburcu olduğuna inanamıyordu: saat daha sabahın dokuzu olmadan buradan çıkmış olacaklardı. Caitlin gerçekten Scarlet’in evde kalıp dinlenmesini istiyordu, ama Scarlet bugün okula gitmekte ısrar etti.

      Her şey gerçeküstü gibi geliyordu. Daha birkaç saat önce Caitlin, Ruth tarafından uyandırılmıştı ve kızının yaşayıp yaşamadığını merak ediyordu. Şimdi ise saat sabahın dokuzu olmuştu, Scarlet görünüşte iyiydi ve okula gitmek için hazırlanıyordu. Caitlin, Scarlet normale döndüğü için heyecanlanması gerektiğini biliyordu, ama ona hiçbir şey normal gelmiyordu. İçten içe titriyor ve daha kötü şeylerin onları bekliyor olduğunu seziyordu.

      Devasa bambu sürgünleri olan, camlardan içeriye güneş ışığının aktığı, ortada kocaman fokurdayan bir çeşmenin bulunduğu geniş, yüksek tavanlı ve camekânlı bekleme odasına girdiklerinde Caleb her zamanki mutluluğunu kavuşmuş gibi görünüyordu. Caitlin, onun bütün bunları geride bırakmaya kararlı olduğunu ve her şeyin normale döndüğünde ısrar edeceğini sezebiliyordu. Ve bu Caitlin’i rahatsız ediyordu. Caleb sanki olağandışı hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu.

      O devasa, boş avludan geçerlerken Caitlin sonunda “Demek bu kadar, öyle mi?” diye sordu, ayak sesleri mermer zeminde yankılanıyordu. “Şimdi gidip Scarlet’i okula bırakacağız ve hiçbir şey olmamış gibi davranacağız, öyle mi?”

      Caitlin kavga etmek istemiyordu ama kendini de tutamıyordu. Bunu böylece bırakamazdı.

      Caleb “Daha başka ne yapmamız gerekiyor?” diye sordu. “Scarlet iyi olduğunu söyledi. Doktor onun iyi olduğunu söyledi. Hemşireler iyi olduğunu söyledi. Bütün testler iyi olduğunu gösteriyor. Eve gitmek istemiyor. Ve bunun için ben de onu suçlayamam. Okula gitmek isterken neden bütün gün odasında oturup yatakta uzansın ki?”

      Caleb “Ve açıkçası,” diye ekledi “sanırım okula gitmesi iyi bir fikir. Bence hayatına kaldığı yerden devam etmeli. Bence hepimiz bunu yapmalıyız.” Caleb sanki Caitlin’e bir mesaj veriyormuş gibi ona garip bir şekilde baktı. “Onun nerede olduğunu ya da ona gerçekten ne olduğunu bilmeden geçirdiğimiz korkunç bir gün ve geceydi. Ama bize geri döndü. Önemli olan tek şey bu. Benim tek önem verdiğim bu. Ben bunları arkamızda bırakmak ve hayatımıza devam etmek istiyorum. Buna takılıp kalmak istemiyorum. Bunun Scarlet’e de bir yararının olacağını zannetmiyorum. Onun bir tür komplekse girip normal olup olmadığı konusunda endişelenmeye başlamasını istemiyorum. Ben, onun bize dönmüş olmasından dolayı minnettarım, güvende ve sağlıklı ya bu yeter. Önemli olan tek şey bu, sence de öyle değil mi?”

      Caleb durup Caitline’e dönünce, sabah güneşi Caleb’in kocaman kahverengi gözlerini aydınlattı; Caitlin o gözlerde umut, her şeyi göze alma ve her şeyin yeniden iyi olduğunu, bütün olanları arkalarında bırakacaklarını söylemesi için kendisine karşı bir yalvarma gördü.

      Caitlin de bundan başka bir şey istemiyordu. O gözlere bakınca onların yalnızca mutlu olmasını istiyordu. Gerçekten tartışmak istemiyordu. Ama olanları kafasının içinde ne kadar gerilere atarsa atsın, başarılı olamıyordu. Kızının hayatı, sağlığı-geleceği- tehlikedeydi. Ve tabi insanlığın geleceği de. Ne kadar tatsız bir durum olursa olsun, Caitlin bunu çözmek zorunda olduğunu hissetti.