Królestwo Cieni . Морган Райс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ – odpowiedział – to porzucić córkę, którą kocham nad życie.

      Nie zatrzymał się ani na chwilę, gdy samotnie skręcił w uliczkę, biegnąc ku pewnej zgubie, prosto w płonące miasto. Wiedział, że nie przeżyje tego. Jednak nic go to nie obchodziło. Jedyne, czego chciał, to choć raz jeszcze zobaczyć swoje dziecko.

      Kyro, pomyślał, Zaczekaj na mnie.

      ROZDZIAŁ PIĄTY

      Jego Wspaniałość, Najświętszy Ra, siedział na swym złotym tronie w stolicy, samym sercu Andros, patrząc z góry na komnatę wypełnioną przez generałów, niewolników i petentów. Z niezadowolenia aż tarł dłońmi o oparcia. Wiedział doskonale, że powinien smakować zwycięstwo, powinien być nasycony tym wszystkim, co osiągnął. W końcu Escalon był ostatnim bastionem wolności na tym świecie, ostatnim miejscem, którego imperium nie było w stanie podporządkować sobie w całości. A przecież w ciągu kilku ostatnich dni udało mu się poprowadzić swe wojska do jednego z największych zwycięstw wszechczasów. Zamknął oczy i uśmiechnął się, by jeszcze raz przypomnieć sobie zdobywanie niebronionej Bramy Południowej, palenia miast południowego Escalonu i przecinania drogi na północ, aż po samą stolicę. Uśmiechnął się na samą myśl o tym, że ta kraina, niegdyś tak wspaniała, jest teraz jednym wielkim grobem.

      Wiedział też, że północ Escalonu nie radziła sobie wiele lepiej. Jego flocie udało się zatopić wielkie miasto Ur, które obecnie było tylko wspomnieniem. Na wschodnim wybrzeżu jego statki zdobyły Morze Łez i zniszczyły wszystkie tamtejsze porty, poczynając od Esephus. Nie pozostało wiele więcej jak kilka skrawków Escalonu, których nie miał w garści.

      I co najważniejsze, najbardziej krnąbrny dowódca tego kraju, wichrzyciel, który zaczął całą tę kabałę – Duncan – siedział uwięziony w lochu. Gdy tylko wyglądał przez okno na wschodzące słońce, cały trząsł się z podniecenia na myśl o tym, że osobiście poprowadzi go na szubienicę. Osobiście założy mu pętlę na szyję i wreszcie zobaczy jak umiera. Uśmiechnął się na samą myśl o tym. Dzisiejszy dzień będzie wspaniały.

      Jego zwycięstwo było całkowite, na wszystkich frontach – jednak mimo to nie czuł się zaspokojony. Siedział bez ruchu i próbował wejrzeć głęboko w swą duszę, zrozumieć powód tego niezadowolenia. Miał wszystko, czego chciał. Co więc mogło go gryźć?

      Tak naprawdę nigdy jeszcze nie był w pełni usatysfakcjonowany, w żadnym ze swych podbojów, jeszcze nigdy w życiu. Zawsze palił go niedosyt, potrzeba by mieć coraz więcej i więcej. Nawet teraz był w stanie ją wyczuć. Zastanawiał się, co jeszcze mógł zrobić, by nasycić swe żądze. By sprawić, że jego zwycięstwo wyda się pełniejsze.

      W jego umyśle powoli rodził się plan. Mógł zamordować każdego mężczyznę, kobietę i dziecko pozostałe w Escalonie. Mógł przed tym wydać kobiety na gwałt, a mężczyzn na tortury. Uśmiechnął się szeroko. Tak, to mogło pomóc. I mógł zacząć natychmiast.

      Popatrzył z wysoka na swych doradców, setki najlepszych poddanych, którzy klęczeli przed nim ze skłonionymi głowami, bojąc się na niego spojrzeć. Wszyscy wpatrywali się w podłogę bez słowa, jak było im nakazane. W końcu było dane im przebywać w obecności żywego boga.

      Odchrząknął wreszcie, by przemówić.

      – Natychmiast przyprowadzić do mnie dziesięć najpiękniejszych kobiet, jakie pozostały w Escalonie – rozkazał głębokim głosem, który zadudnił echem przez komnatę.

      Jeden z jego sług skłonił głowę niżej, aż dotknęła do marmurowej podłogi.

      – Tak jest, Panie mój – powiedział, po czym odwrócił się i odbiegł.

      Jednak gdy tylko dotarł do drzwi, te otworzyły się z trzaskiem i do środka wbiegł kolejny sługa. Natychmiast, niczym obłąkany, rzucił się biegiem w kierunku tronu. Wszyscy zebrani aż westchnęli z zaskoczenia, przerażeni tym afrontem. Nikt nie ważył się nawet wejść do pomieszczenia, a już na pewno zbliżyć się do Ra bez formalnego zaproszenia. Uczynić tak, znaczyło skazać siebie samego na śmierć.

      Sługa rzucił się w pokłonie ku podłodze, zaś Ra zmierzył go wzrokiem pełnym obrzydzenia.

      – Zabić go – rozkazał.

      Kilku żołnierzy natychmiast ruszyło naprzód i pochwyciło mężczyznę. Odciągnęli go z powrotem, chociaż miotał się, by wreszcie krzyknąć: – Proszę, Najjaśniejszy Panie! Przybywam niosąc pilne wieści – wieści, których musisz niezwłocznie wysłuchać!

      Jednak Ra nie powstrzymał strażników, dalej wlekli posłańca, nic nie obchodziły go te wiadomości. Mężczyzna szamotał się przez całą drogę do drzwi, jednak w ostatnim momencie wykrzyknął ponownie:

      – Duncan uciekł z lochu!

      Ra drgnął niczym porażony, natychmiast podniósł dłoń. Jego ludzie zatrzymali się, przytrzymując posłańca u wrót.

      Imperator z marsową miną namyślał się nad jego słowami. Wstał wreszcie i zaczerpnął głęboki oddech. Zszedł powoli po schodkach z kości słoniowej, powoli, jeden po drugim. Dźwięk jego obcasów rozszedł się wokół głośnym echem, gdy przemierzył długość komnaty. Kiedy w końcu stanął przed posłańcem, w pomieszczeniu zaległa napięta cisza. Ra z każdym krokiem czuł, jak wzbiera w nim dzika furia.

      – Powtórz raz jeszcze – rozkazał mrocznym, tajemniczym głosem.

      Mężczyzna aż wzdrygnął się z wrażenia.

      – Wybacz, Najwspanialszy, Święty Panie – powiedział roztrzęsionym głosem – Duncan uciekł. Ktoś odbił go z więzienia. Nasze wojska ruszyły już za nim w pościg!

      Ra poczuł jak jego twarz zlewa się czerwienią, poczuł jak buzuje w nim ogień. Zacisnął pięści. Nie może na to pozwolić. Nie może pozwolić, by ograbiono go z ostatniego elementu pełnej satysfakcji.

      – Dziękuję, że przyniosłeś mi te wieści – powiedział.

      Po czym uśmiechnął się. Przez chwilę posłaniec także wydawał się rozluźniony, na jego usta także wpełzał uśmiech, pierś wypięła się dumą.

      Ra naprawdę nagrodził go szczodrze. Jednak zaraz po tym postąpił do przodu, oplótł powoli swe dłonie wokół jego szyi i zacisnął mocno. Oczy mężczyzny wyszły z orbit, złapał ręce swego władcy – jednak nie potrafił ich rozewrzeć. Ra doskonale wiedział, że nie będzie w stanie go powstrzymać. W końcu był zwykłym człowiekiem, zaś on był Najwspanialszym, Świętym Ra, Mężem Równym Bogom.

      Nieszczęśnik padł wreszcie martwy na ziemię. To jednak nie dało mu wiele satysfakcji.

      – Żołnierze! – zakrzyknął.

      Jego oficerowie stanęli na baczność i spojrzeli na niego z przestrachem.

      – Zamknąć wszystkie wyjścia z miasta! Wysłać wszystkich zbrojnych, co do jednego, by odnaleźli Duncana. I przy okazji, zabić każdego mężczyznę, każdą kobietę i każde dziecko w całym Escalonie. NATYCHMIAST!

      – Tak jest, Panie Nasz i Władco! – odpowiedzieli jego ludzie jak СКАЧАТЬ