Mister. E L James

Чтение книги онлайн.

      – Zrobiłam ci kawę – szepcze Caroline.

      Jęczę, nie chcąc się obudzić. Znacznej części mojego ciała też podobał się ten sen. Na szczęście leżę na brzuchu, więc mój członek wciska się w materac, ukryty przed wzrokiem mojej bratowej.

      – Nie masz nic do jedzenia. Pójdziemy gdzieś na śniadanie czy mam polecić pani Blake, żeby nam coś przyniosła?

      Znowu jęczę, czym próbuję dać do zrozumienia, żeby się odpieprzyła i dała mi spokój. Ale Caroline jest uparta.

      – Poznałam twoją nową dochodzącą. Jest bardzo młoda. Co się stało z Krystyną?

      O cholera! Alessia tu jest?

      Przewracam się i widzę, że Caroline siedzi na brzegu łóżka.

      – Chcesz, żebym z powrotem tu wskoczyła? – pyta ze wstydliwym uśmiechem, kiwając głową w stronę poduszki.

      – Nie – odpowiadam, patrząc na nią, piękną, lecz w nieładzie. – Robiłaś kawę w takim stroju?

      – Tak – marszczy brwi. – A co? Nie podoba ci się moje ciało? Czy jesteś wkurzony, że założyłam twoją koszulę?

      Znajduję w sobie dość przyzwoitości, by się roześmiać, wyciągam rękę i ściskam jej dłoń.

      – Twoje ciało spodobałoby się każdemu, Caro. Przecież wiesz.

      Ale Alessia wyciągnie błędne wnioski…

      W mordę. Dlaczego mnie to obchodzi?

      Caroline wykrzywia usta w ironicznym uśmiechu.

      – Ale ty go nie chcesz – mówi cichszym nagle głosem. – Czy to dlatego, że kogoś poznałeś?

      – Caro. Proszę. Nie mówmy już o tym. Nie możemy. Poza tym wspominałaś, że masz okres.

      – Morze Czerwone wcześniej jakoś nie było dla ciebie problemem – szydzi.

      – Dobry Boże, kiedy ci tak powiedziałem? – Ujmuję głowę w dłonie i z przerażeniem wpatruję się w sufit.

      – Lata temu.

      – Cóż, przepraszam za nadmierną szczerość.

      Kobiety! Wszystko, kurwa, zapamiętają.

      – I dlaczego, u diabła, musiałeś mi o tym przypomnieć? – Z jej twarzy całkowicie znika dobry humor, a jego miejsce zajmuje wcześniejszy smutek. Wpatruje się niewidzącym wzrokiem w okno, a jej głos brzmi cicho, chrypliwie i słychać w nim udrękę. – Przez dwa lata staraliśmy się o dziecko. Całe dwa lata. Oboje tego chcieliśmy. – Po policzkach zaczynają jej płynąć łzy. – A teraz jego nie ma, a ja straciłam wszystko. Nie mam nic. – Chowa twarz w dłoniach i zaczyna szlochać.

      Kurwa. Kretyn ze mnie. Siadając na łóżku, biorę ją w ramiona i daję się wypłakać. Wyjmuję chusteczkę z pudełka na stoliku nocnym.

      – Proszę. – Podaję ją Caroline. Ściska ją tak, jakby zamknęła w niej sens swego życia, a ja mówię dalej głosem niskim, czułym i smutnym: – Nie możemy tego robić, gdy oboje przeżywamy śmierć Kita. To nieuczciwe względem nas obojga i względem niego. I nie straciłaś wszystkiego. Masz własne pieniądze. I nadal masz dom. Pomyślimy o jakiejś pensji dla ciebie z naszego majątku, jeśli będzie trzeba. Prawdę mówiąc, Rowena uważa, że powinnaś się zająć zaprojektowaniem wnętrz w apartamentowcach w Mayfair. – Całuję jej włosy. – Zawsze będę przy tobie, ale nie jako sposób na chwilę zapomnienia, Caro, tylko jako przyjaciel i szwagier.

      Caroline pociąga nosem i wyciera go chusteczką. Odchyla się w tył i patrzy na mnie tymi swoimi rozdzierającymi serce, załzawionymi niebieskimi oczami.

      – To dlatego, że wybrałam Kita, prawda?

      Ogarnia mnie przygnębienie.

      – Nie wracajmy znowu do tego.

      – Czy może dlatego, że znalazłeś inną? Kim ona jest?

      Nie mam ochoty na tę rozmowę.

      – Chodźmy na śniadanie.