Kod Leonarda da Vinci. Дэн Браун

Чтение книги онлайн.

      Langdon czuł się jak zwierzę w potrzasku.

      – Czemu pani mi o tym wszystkim mówi?

      – Ponieważ, panie Langdon, wierzę, że pan jest niewinny. – Sophie odwróciła na chwilę wzrok, po czym spojrzała mu prosto w oczy. – A także dlatego, że to częściowo moja wina, że znalazł się pan w takich tarapatach.

      – Co takiego? Pani wina, że Saunière chciał mnie wrobić?

      – Saunière nie chciał pana wrobić. To pomyłka. Ta wiadomość na podłodze była przeznaczona dla mnie.

      Całą minutę zajęło Langdonowi przetrawienie tej informacji.

      – Mogłaby pani powtórzyć?

      – To nie była wiadomość dla policji. Napisał ją dla mnie. Był chyba zmuszony robić wszystko w takim pośpiechu, że nie zdawał sobie sprawy z tego, jak to będzie wyglądało w oczach policji. – Przerwała. – Kod numeryczny jest bez znaczenia. Saunière napisał go, żeby się upewnić, że do śledztwa zostaną zaangażowani kryptolodzy, żeby mieć pewność, że ja się dowiem, co się z nim stało, najszybciej, jak to możliwe.

      Langdon czuł, że traci kontakt z rzeczywistością. Kwestia, czy Sophie Neveu zwariowała, czy nie, czeka jeszcze na rozstrzygnięcie, ale przynajmniej wie teraz, dlaczego próbuje mu pomóc. PS. Znajdź Roberta Langdona. Widać uważa, że kustosz zostawił jej zaszyfrowane postscriptum po to, żeby znalazła Langdona.

      – Ale dlaczego myśli pani, że ta wiadomość jest dla pani?

      – Człowiek witruwiański – powiedziała głucho. – Ten szkic zawsze był moją ulubioną grafiką Leonarda da Vinci. Dziś wykorzystał ten fakt, żeby przykuć moją uwagę.

      – Chwileczkę. Mówi pani, że kustosz wiedział, jaką grafikę lubi pani najbardziej?

      Sophie skinęła głową.

      – Przepraszam. Mówię trochę bezładnie… Jacques Saunière i ja…

      Głos Sophie się załamał, a Langdon usłyszał w nim nagle nutę melancholii, zobaczył bolesną przeszłość, która pulsuje tuż pod powierzchnią. Sophie i Jacques Saunière musieli być blisko związani. Langdon przyglądał się pięknej kobiecie stojącej przed nim, wiedząc doskonale, że we Francji starzejący się mężczyźni często znajdowali sobie młode kochanki. Ale Sophie Neveu nie pasowała jakoś do obrazu „utrzymanki”.

      – Pokłóciliśmy się dziesięć lat temu – mówiła Sophie szeptem. – Od tego czasu prawie w ogóle nie rozmawialiśmy. Dziś wieczorem, kiedy Wydział Kryptografii dostał telefon, że Saunière został zamordowany, a ja zobaczyłam zdjęcie jego ciała i tekst na podłodze, zdałam sobie sprawę, że chciał mi przesłać wiadomość.

      – Z powodu Człowieka witruwiańskiego?

      – Tak. I liter PS.

      – Postscriptum?

      Sophie pokręciła głową.

      – P. S. to moje inicjały.

      – Ale pani nazywa się Sophie Neveu. Odwróciła wzrok.

      – P. S. to przezwisko, które mi nadał, kiedy z nim mieszkałam. – Zarumieniła się. – Oznaczało Princesse Sophie. Księżniczka Sophie.

      Langdon nie wiedział, jak zareagować.

      – To głupie, wiem – powiedziała. – Ale to było przecież lata temu. Kiedy byłam małą dziewczynką.

      – Znała go pani, kiedy była małą dziewczynką?

      – Całkiem dobrze. – W jej oczach zalśniły łzy. – Jacques Saunière był moim dziadkiem.