Randka w ciemno. Diana Palmer

Чтение книги онлайн.

      Następnego ranka Dana pospieszyła ze śniadaniem na piętro, do pokoju podopiecznego. Zastała go siedzącego na krześle na balkonie. Wiatr igrał z jego gęstymi, lekko falowanymi jasnymi włosami. Zastanawiała się, ile kobiet wsuwało w nie palce, mierzwiło je i gładziło.

      – Śniadanie! – zawołała wesoło, stawiając tacę na wystawionym na balkon stoliku. Zarówno stolik, jak i krzesła były wykonane z kutego żelaza pomalowanego na biało.

      Gannon wykonał półobrót i zwrócił na nią jasnoszare niewidzące oczy. Miał na sobie brązowe spodnie i koszulę w różnobarwny wzór z przewagą szarości harmonizujący z jego jasnymi włosami.

      – Musi pani być od rana tak nieprzyzwoicie radosna? – spytał z jawnym niezadowoleniem. – Dopiero zaczął się dzień, jeszcze nie piłem kawy i jestem nieprzychylnie nastawiony do całego świata.

      – Filiżanka kawy pomoże panu go pokochać? W takim razie łatwo pana zadowolić.

      – Nie bądź taka cwana, Joanno d’Arc – odparował. Oparł długie nogi na przeciwległym krześle i westchnął ciężko. – Do kawy proszę nalać śmietanki i wsypać cukru. A co ze słodkimi bułeczkami?

      – A czemu nie to, co przyniosłam? – spytała Dana. – Jajka na bekonie są pożywniejsze, zawierają białko.

      – Wolę słodkie bułeczki.

      – A ja dom na Riwierze i labradora o imieniu Zorro. Tyle że nie zawsze dostajemy to, czego pragniemy, prawda? – Dana energicznie postawiła na stoliku talerz i obok z trzaskiem rzuciła sztućce.

      – Kto jest tu szefem, złotko, ty czy ja? – Twarz Gannona wykrzywił grymas.

      – Oczywiście, że ja, i proszę nie nazywać mnie złotkiem. Chciałby pan, żebym opisała panu, co jest na talerzu?

      – Nie obiecuję, że będę słuchał – odparł ponuro.

      Pochylił się, sięgnął po filiżankę i podniósł ją, podczas gdy Dana mówiła, co znajduje się na talerzu.

      – Dlaczego nie mogę nazywać pani złotkiem? – spytał, kiedy odwróciła się, żeby wejść do pokoju.

      Zatrzymała się i spojrzała na niego.

      – To nieprofesjonalne – wyjaśniła po krótkiej chwili.

      Gannon zmusił się do uśmiechu.

      – Racja – przyznał. – Jest pani blondynką, więc wyobraziłem sobie, że pani włosy są koloru złota. A może są platynowe?

      – Zgadł pan – odparła odruchowo Dana.

      – Długie?

      – Tak, ale je upinam.

      – Boi się pani, że jakiś mężczyzna mógłby utożsamiać luźno puszczone włosy ze swobodą moralną, siostro? – spytał drwiąco.

      – Proszę nie kpić z moralności, z łaski swojej – rzekła oficjalnym tonem Dana. – Niektórzy z nas są na tyle staroświeccy, że mogą się poczuć urażeni.

      Z tymi słowami oddaliła się, a za nią rozległ się stłumiony śmiech.

      Po południu Gannon oznajmił Danie, że życzy sobie się przejść plażą, wypowiadając to takim tonem, że jego macocha aż wstrzymała oddech. Dana uśmiechnęła się z satysfakcją, wzięła go za łokieć i sprowadziła ze schodów. Zaczynała lubić nową pracę.

      – Dlaczego zmienił pan zdanie? – spytała, prowadząc podopiecznego wzdłuż brzegu.

      – Uznałem, że zanim mnie pani opuści, nie zaszkodzi skorzystać z pani kompetencji – odrzekł.

      Dana rzuciła mu zaciekawione spojrzenie.

      – Dlaczego miałabym pana opuścić?

      – Może nie dam pani wyboru. – Włożył wolną rękę do kieszeni i mięśnie mu się napięły. – Nie jestem łatwym człowiekiem. Nie przyzwyczaiłem się do ślepoty, a mój charakter nie należy do najbardziej układnych.

      – Od kiedy ma pan ten problem? – spytała, naśladując ton słynnego wiedeńskiego psychiatry, Zygmunta Freuda, którego sfilmowaną biografię miała okazję obejrzeć.

      Gannon zaśmiał się, domyślając się, o kim mowa.

      – To nie charakter jest problemem, tylko reakcja ludzi na jego przejawy – wyjaśnił.

      – Och, ma pan na myśli te żenujące zachowania, takie jak nurkowanie pod ciężkie meble czy ucieczka, gdzie pieprz rośnie, gdy tylko pojawi się pan w drzwiach? – zauważyła kpiąco Dana.

      – Jak taki słodki głosik może być tak sarkastyczny – zdziwił się Gannon i nagle chwycił Danę za rękę, przytrzymując, gdy odruchowo się cofnęła. – Nie, nie, siostro, przecież ma mnie pani prowadzić. Miękka dłoń, a taka silna jak na to, że drobna.

      – Za to pańska jest duża.

      Dotyk silnych ciepłych palców Gannona sprawił, że Dana zaczęła szybciej oddychać. Usiłowała się uwolnić z jego uścisku, ale nie zdołała.

      – Spadek po moim holenderskim ojcu – rzekł. – Był wysokim mężczyzną.

      – Pana też nie sposób uznać za karła – stwierdziła.

      Gannon zachichotał.

      – Liczę metr dziewięćdziesiąt w skarpetkach.

      – Grał pan kiedyś w koszykówkę? – spytała Dana dla podtrzymania rozmowy.

      – Nie. Nie lubię sportów zespołowych. Lubiłem narty i szybką jazdę samochodem. Brałem udział w wyścigach. Co roku wyprawiałem się do Europy na Grand Prix, ale to zamknięta karta. Nigdy już nie usiądę za kółkiem, o ściganiu się nie wspominając.

      – Musi pan przestać myśleć o stanie swojego wzroku jako nieodwracalnym i permanentnym.

      – Czyżby macocha także pani wcisnęła bajeczkę o mojej histerycznej ślepocie? – zapytał, zatrzymując się i stając twarzą w twarz z Daną. Położył dłonie na jej barkach. – Wydaję się pani człowiekiem skłonnym do histerii, siostro?

      – To nie ma z tym nic wspólnego, panie van der Vere. Jestem pewna, że lekarz to panu wyjaśnił. Chodzi o porażenie nerwu wzrokowego – odparła Dana.

СКАЧАТЬ