Ukochany wróg. Diana Palmer

Чтение книги онлайн.

      Teddi musiała się uśmiechnąć.

      – Istotnie jest kogo karmić – zgodziła się z rozbawieniem.

      – Radzi sobie – zapewniła ją Jenna. – Uzupełnia skromne porcje, buszując w kuchni pod nieobecność mamy. Z pewnością nie głoduje.

      – Zazwyczaj pani Peake zanosi twojemu bratu tace pełne jedzenia, gdy pracuje on w gabinecie – powiedziała Teddi, przypominając sobie, jak nie mogła się powstrzymać, by nie rzucić na niego okiem przez otwarte drzwi.

      – A on i tak narzeka – dodała Jenna. – Istotnie, apetyt mu dopisuje jak mało komu. Przynajmniej jeśli chodzi o jedzenie. Rzecz ma się gorzej z apetytem na miłość i małżeństwo. Mama bardzo by chciała, żeby wreszcie się ożenił, ale on na razie nie przejawia chęci założenia rodziny, a przy tym nie ugania się za kobietami.

      Och, gdybyś tylko wiedziała, przemknęło Teddi przez głowę, ponieważ w tym momencie wróciła myślami do pamiętnego sam na sam w stajni. Wbrew jego sugestiom nie miała doświadczenia w sprawach damsko-męskich, a mimo to wyczuła, że Kingston dużo wie o kobietach. Postanowiła nie wspominać o tym przyjaciółce, aby nie prowokować jej do zadawania niewygodnych pytań.

      Poczuła, że jej puls przyspiesza w miarę zbliżania się do drzwi jadalni, ale nie zastała w niej Kingstona. Mary siedziała samotnie za stołem nakrytym na trzy osoby, trzymając w dłoni filiżankę z kawą.

      – Jesteście – ucieszyła się, uśmiechając się do dziewcząt. – Rozkosznie leniwy dzień, prawda? Mam nadzieję, że jesteście głodne. Przygotowałam dla nas chleb, szynkę i sałatkę.

      Teddi z trudem powstrzymała się od śmiechu. Chleba wystarczyłoby na jedną kanapkę, szynki z trudem, a sałatki dla każdej było mniej więcej po dwie łyżeczki. Zdumiewały ją nawyki żywieniowe Mary. Krucha, niewysoka kobieta miała znikomy apetyt, ku utrapieniu reszty rodziny, uskarżającej się na to za jej plecami. Nie mówiło się o tym głośno, aby nie urazić Mary, co nie przeszkadzało jej dzieciom czasem dobrodusznie z niej żartować.

      – Tylko nie mów, że Kingston znowu wyjechał – powiedziała Jenna, gdy zajęły swoje miejsca po obu stronach Mary.

      – Tak, wyjechał – potwierdziła z westchnieniem pani Devereaux. – Chodzi o audyt w korporacji w Montanie. Zarząd zaangażował w tym celu firmę z Nowego Jorku.

      – Jak długo go nie będzie? – zapytała Jenna.

      – Dzień lub dwa, tak przynajmniej mi powiedział. Zdaje się, że może tutaj przywieźć tego okropnego człowieka, żeby sprawdził resztę ksiąg. – Roześmiała się na widok niezadowolonej miny córki. – Owszem, jesteśmy w Kanadzie, ale Kingston zainwestował część zysków z Montany w bydło tutaj i… – Pokręciła głową. – To wszystko jest dla mnie zbyt skomplikowane. Spytaj brata, wyjaśni ci to lepiej niż ja. Nie mam głowy do prowadzenia interesów.

      – Blakely ma – oświadczyła Jenna i spojrzała z przewrotnym uśmiechem na matkę. – Poproszę go o wyjaśnienia.

      Mary uśmiechnęła się do niej ciepło.

      – Lubię Blakely’ego. Jeśli potrzebujesz sojusznika, to wiedz, że masz go we mnie, kochanie.

      – Dziękuję, mamo. – Jenna się rozpromieniła. – Przyda się wspólny front do urobienia Kingstona.

      – Urobienia Kingstona? – powtórzyła Mary. – Nie, naprawdę, Jenno…

      – Wszystko będzie dobrze, obiecuję – zapewniła ją córka. – Pospieszmy się z jedzeniem. Teddi, chciałabym ci przedstawić Blakely’ego. Przekonasz się, że trudno mu się oprzeć.