Trylogia. Генрик Сенкевич

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ tym bardziej wszystko poszło w zapomnienie. Z księciem połączył się był jeszcze pod Rosołowcami i niemałe usługi pod Konstantynowem oddał, ale od chwili odpoczynku w Zbarażu stał się prawie nieznośny przez hałasy, które wzniecał. Swoją drogą nikt by nie zliczył i nie spisał, ile pan Zagłoba wina u niego wypił, ile się nagadał i naopowiadał z wielką gospodarza uciechą, któren też go codziennie zapraszał.

      Ale od wieści o wzięciu Baru pan Zagłoba sposępniał, stracił humor, werwę i więcej pana strażnika nie odwiedzał. Myślał nawet pan Łaszcz, że gdzieś od wojska ów jowialny szlachcic odjechał, gdy nagle zobaczył go teraz przed sobą.

      Wyciągnął tedy ku niemu rękę i rzekł:

      – Witamże waćpana. Czemu to do mnie nie zajdziesz? Co porabiasz?

      – Panu Skrzetuskiemu towarzyszę – odparł posępnie szlachcic.

      Pan strażnik nie lubił Skrzetuskiego za powagę i przezywał go sensatem, zaś o nieszczęściu jego wiedział doskonale, bo był obecny na owej uczcie w Zbarażu, w czasie której wieść przyszła o wzięciu Baru. Ale jako z natury człek wyuzdany, a do tego w tej chwili spity, nie uszanował boleści ludzkiej i chwyciwszy porucznika za guz od żupana, spytał:

      – To acan za panną płaczesz?… a gładka była? co?

      – Puść mnie waszmość pan! – rzekł Skrzetuski.

      – Czekaj.

      – Za służbą idąc, nie mogę być rozkazom jego mości pana powolny.

      – Czekaj! – mówił Łaszcz z uporem pijanego człowieka. – Tobie służba, nie mnie. Mnie tu nikt nic do rozkazania nie ma.

      Po czym zniżywszy głos powtórzył pytanie:

      – A gładka była? co?

      Brwi porucznika zmarszczyły się.

      – Tedy powiem waszmości panu, że bolączki lepiej by nie tykać.

      – Nie tykać?… Nie bój się. Jeśli była gładka, to żyje.

      Twarz Skrzetuskiego powlokła się śmiertelną bladością, ale się pohamował i rzekł:

      – Mości panie… bym nie zapomniał, z kim mówię…

      Łaszcz wytrzeszczył oczy.

      – Co to? grozisz aspan? aspan mnie?… dla jednej gamratki?

      – Ruszajże, mości strażniku, w swoją drogę! – huknął, trzęsąc się ze złości, stary Zaćwilichowski.

      – A wy chłystki, szaraki, sługusy! – wrzeszczał strażnik. – Mości panowie, do szabel!

      I wydobywszy swoją, skoczył z nią do Skrzetuskiego, ale w tymże mgnieniu oka żelazo świsnęło w ręku pana Jana i szabla strażnika furknęła jak ptak w powietrzu, on zaś sam zachwiał się z rozmachu i padł jak długi na ziemię.

      Pan Skrzetuski nie dobijał, jeno stał blady jak trup, jakby odurzony, a tymczasem zerwał się tumult. Z jednej strony skoczyli żołnierze strażnikowi, z drugiej dragoni Wołodyjowskiego sypnęli się jak pszczoły z ula. Rozległy się krzyki: „Bij! bij!” Wielu nadlatywało nie wiedząc, o co idzie. Szable poczęły szczękać, tumult lada chwila mógł zmienić się w walną bitwę ogólną. Na szczęście towarzysze Łaszcza, widząc, iż coraz przybywało wiśniowiecczyków, wytrzeźwiawszy ze strachu, porwali pana strażnika i poczęli z nim uchodzić.

      I z pewnością, gdyby pan strażnik miał do czynienia z innym, mniej karnym wojskiem, byliby go roznieśli na szablach w drobne szmaty, ale stary Zaćwilichowski, oprzytomniawszy, krzyknął tylko: „Stój!” – i szable schowały się do pochew.

      Niemniej zawrzało w całym obozie, a echo tumultu doszło do uszu książęcych, zwłaszcza iż pan Kuszel, będąc na służbie, wpadł do izby, w której książę z wojewodą kijowskim, ze starostą stobnickim i panem Denhofem obradował, i krzyknął:

      – Mości książę, żołnierze szablami się sieką!

      W tej chwili pan strażnik koronny, blady i bezprzytomny z wściekłości, ale już trzeźwy, wleciał jak bomba.

      – Mości książę! sprawiedliwości! – wołał. – W tym obozie jak u Chmielnickiego, ni na krew, ni na godność względu nie mają! Szablami dygnitarzy koronnych sieką! Jeśli mi wasza książęca mość sprawiedliwości nie wymierzysz, na gardło nie skarzesz, to ja sam sobie ją wymierzę.

      Książę porwał się zza stołu.

      – Co się stało?… Kto waszmości pana napastował?

      – Twój oficer… Skrzetuski.

      Prawdziwe zdumienie odbiło się na twarzy księcia.

      – Skrzetuski?

      Nagle drzwi się otworzyły i wszedł Zaćwilichowski.

      – Mości książę, ja byłem świadkiem! – rzekł.

      – Ja tu nie racje dawać przyszedłem, jeno kary żądać! – wołał Łaszcz.

      Książę zwrócił się ku niemu i utkwił w niego oczy.

      – Powoli, powoli! – rzekł z cicha i z przyciskiem.

      Było coś tak strasznego w jego oczach i przyciszonym głosie, że strażnik, choć słynny z zuchwałości, zamilkł nagle, jakby mowę stracił, a panowie aż przybledli.

      – Mów waść! – rzekł książę do Zaćwilichowskiego.

      Zaćwilichowski opowiedział rzecz całą, jak nieszlachetnym i niegodnym nie tylko dygnitarza, ale i szlachcica sentymentem powodowany, pan strażnik począł przeciw boleści pana Skrzetuskiego bluźnić, a następnie z szablą się na niego rzucił, jaką moderację, jego wiekowi prawdziwie niezwyczajną, okazał namiestnik, tylko na wytrąceniu napastnikowi oręża poprzestając; na koniec staruszek tak skończył:

      – A jako mnie wasza książęca mość zna, iż do siedmdziesięciu lat łgarstwo warg moich nie skalało i póki żyw będę, nie skala, tak pod przysięgą jednego słowa w relacji mojej zmienić nie mogę.

      Książę wiedział, że słowo Zaćwilichowskiego złotu równe, a przy tym zbyt dobrze znał Łaszcza. Ale na razie nie odrzekł nic, jeno wziął pióro i począł pisać.

      Skończywszy spojrzał na pana strażnika.

      – Sprawiedliwość będzie waszmości panu wymierzona – rzekł.

      Pan strażnik usta otworzył i chciał coś mówić, ale słowa mu jakoś nie dopisały, więc wsparł się w bok, skłonił się i wyszedł dumnie z izby.

      – Żeleński! – rzekł książę – oddasz to pismo panu Skrzetuskiemu.

      Pan Wołodyjowski, który namiestnika nie odstępował, strapił się nieco widząc wchodzącego książęcego pacholika, był bowiem pewny, że wypadnie im przed księciem zaraz się stawić. СКАЧАТЬ