Drzewo życia. Louis de Wohl

Чтение книги онлайн.

      Nad kanałem leżała mgła.

      Samotny mężczyzna, przedzierający się po omacku przez klify, klął pod nosem, kiedy jego stopy ślizgały się na mokrej trawie, rzadkiej jak kępki włosów na łysej głowie olbrzyma.

      Deszcz mżył monotonnie i niespiesznie w szarym powietrzu. Nie było w nim niczego orzeźwiającego, dzikiego czy agresywnego, był wilgotny i mdły, jakby starczy.

      Beznadziejny kraj, pomyślał mężczyzna, ścierając krople z twarzy. Prawdziwy Hades. Cóż za niedorzeczny pomysł, by badać linie jego wybrzeża.

      Rufus go ostrzegał, a Rufus znał ten kraj, bo stacjonował w Brytanii przez ostatnie siedem lat, biedaczysko. Ale on nie słuchał i jeszcze na niego warknął:

      – Dobrze, jeśli boisz się przemoczyć nogi, zostań w obozie i graj w kości. Nie potrzebuję ordynansa. Pójdę sam!

      A Rufus przybrał cierpiętniczy i uległy wyraz twarzy i zasalutował, a on poszedł sam, jak głupiec.

      Przeklęta trawa. Przeklęty deszcz. Przeklęty cały ten nędzny kraj! Jaki sens miała inspekcja tego skrawka wybrzeża? Nikt o zdrowych zmysłach nie próbowałby inwazji od tej strony, nawet Germanie.

      Służba w jakimkolwiek okręgu nad Renem była czystą rozrywką w porównaniu z tą krainą deszczu i mgły – nie mówiąc o Belgii czy Galii.

      Zupełnie inaczej to sobie wyobrażał, kiedy wieść o przy­znaniu mu dowództwa we wschodniej Brytanii nadeszła w samym środku przyjemnego pobytu z Czternastym Le­gionem w głównej kwaterze cesarza w Me­dio­lanie. A ści­śle mówiąc, w byłej głównej kwaterze cesarza. Generałowie nie przemęczali się, odkąd cesarz wyruszył na wschód – do Egiptu, na wyprawę przeciw tej małej syryjskiej królowej, Zenobii.

      Młodsi oficerowie nie mieli żadnych wątpliwości co do celu wyprawy Aureliana. Niech stare wojenne wygi ze sztabu szepczą o znaczeniu Palmyry jako skrzyżowania głównych szlaków karawan na Wschód i na Południe.

      Szlaki karawan! Jak gdyby cesarz widział sens w prowadzeniu wojny o kilka dróg! Ale Zenobia była uważana za jedną z najpiękniejszych kobiet na świecie, a stary Aurelian zawsze wiedział, co dobre.

      Czternasty Legion miał więc wino, kobiety i sporadyczną musztrę, ale żadnych perspektyw dla człowieka z ambicjami.

      Nie było źle być trybunem w wieku dwudziestu siedmiu lat, ale lepiej legatem, a nie można nim zostać w tym wieku, jeśli nie dostanie się szansy. A Brytania była mimo wszystko przyczółkiem Imperium, nie tylko miejscem, z którego pochodzą ostrygi.

      Na Plutona, on naprawdę skorzystał z protekcji, by zostać przeniesionym tutaj.

      Już na samym początku przeżył bolesne rozczarowanie. Banda trzeciorzędnych łachudrów nazywających siebie Dwudziestym Legionem! Generał, który przyznał po trzecim pucharze wina, że jest tutaj, bo nigdzie indziej go nie chcieli – Aulus Karoniusz, łysy, brzuchaty i leniwy jak syryjska dziwka.

      – Reumatyzm, mój drogi chłopcze, reumatyzm! Nie martw się, też się go nabawisz w tym piekielnym klimacie.

      Medycy wysyłali go co roku na zachód do Aquae Sulis, by zażywał tam leczniczych kąpieli.

      W międzyczasie próbowano zrobić żołnierzy z motłochu noszącego dumne miano Dwudziestego Legionu.

      Cieniu СКАЧАТЬ