Ні на небе, ні на зямлі. Отсутствует

Чтение книги онлайн.

      – Ды не ўсё… Муку трэба замясіць у дзяжы і дачакацца, пакуль цеста ўзыдзе, потым яго ў напаленую печ пасадзіць…

      – І спячэцца хлеб?

      – Так, спячэцца хлеб. Тады зможаш яго наесціся, – падагуліў касец навуку.

      Воўк задумаўся, пачухаў патыліцу і прыйшоў да высновы:

      – Не! Гэта, чалавеча, занадта марудна і цяжка. Ты лепш парай мне, як здабываць яду лягчэй.

      – Ну, калі не хочаш есці хлеб цяжкі, – разважыў касец, – магу параіць, дзе знайсці лёгкага. Бяжы на выган, там конь пасецца.

      Пабег воўк на выган, убачыў каня і кажа:

      – Конь! Я цябе з’ем.

      – Што ж, – не стаў пярэчыць яму конь, – можаш есці; толькі спачатку падковы здымі з маіх ног, а то яшчэ зубы паламаеш аб іх.

      – І то праўда, – згадзіўся воўк. Нахіліўся ён падковы здымаць, а конь як лясне яму капытом па зубах…

      Тройчы праз галаву перакуліўся воўк ды ходу.

      Прыбег ён да рэчкі. А там на беразе гусі пасуцца.

      «Ці не з’есці мне іх?» – падумаў шэры і кажа:

      – Гусі! Я вас з’ем.

      – Што ж, – не сталі пярэчыць яму гусі, – можаш есці; толькі перад смерцю зрабі нам адну паслугу.

      – Якую? – пытаецца воўк.

      – Заспявай нам што-небудзь, а мы паслухаем.

      – Гэта можна. Спяваць я мастак!

      Сеўшы на купіну, воўк задраў галаву і давай выць. А гусі шуг-шуг-шуг крыламі – узняліся і па-а-а-ляцелі!

      Злез воўк з купіны, правёў гусей ласым паглядам і пайшоў далей ні з чым.

      Ідзе ён ды лае сябе апошнімі словамі: «Ай, які ж я дурань! Нашто было згаджацца спяваць гусям? Ну, калі цяпер сустрэну каго-небудзь – з’ем адразу!»

      Толькі ён так падумаў, бачыць – ідзе па дарозе старэнькі дзядок. Воўк шусь да яго:

      – Дзед! Я цябе з’ем!

      – Што ж, – не стаў пярэчыць дзядок, – можаш з’есці; толькі чаго спяшацца, давай яшчэ табакі панюхаем.

      – А яна смачная?

      – Паспытай, будзеш ведаць.

      – Давай!

      Дастаў дзед з кішэні капшук з табакаю, сам панюхаў і ваўку даў.

      Воўк нюхнуў з усёй сілы і амаль поўны капшук табакі ўдыхнуў у сябе. Свет белы за слязьмі перастаў ён бачыць ды яшчэ пачаў чыхаць на ўвесь лес. І так з гадзіну чыхаў, пакуль усю табаку не вычхаў. Калі ж у рэшце рэшт агледзеўся, то дзеда ўжо і след прастыў.

      Пасунуўся воўк далей і ўбачыў на лузе атару авечак, а непадалёку пастуха, які спіць. Нагледзеў воўк у атары самага большага барана, схапіў яго і кажа:

      – Баран! Я цябе з’ем.

      – Што ж, – не стаў пярэчыць баран, – можаш з’есці; відаць, такая мая доля; ды каб доўга не мучыцца мне, а табе каб не ламаць зубы аб мае старыя косьці, стань лепш вунь у той лагчынцы і разяў рот, а я ўзбягу на пагорак, разганюся і сам ускочу табе ў рот.

      – Дзякуй за параду, – згадзіўся воўк. – Так і зробім.

      Стаў ён у лагчынцы, разявіў рот і чакае. А баран узбег на горку, разагнаўся ды – бух! – рагамі ваўка ў СКАЧАТЬ