Сімъ побѣдиши. Алесь Пашкевіч

Чтение книги онлайн.

      Вось табе і дарога…

      Белая, аж вочы коле. Снегу насыпала столькі, што здавалася, ён не растане і за ўсю вясну. А яшчэ – мароз і сіберны вецер, ад якіх слаба ратавалі авечыя скуры ды збітыя на санях буданы балаголы. Калі коні стамляліся, абоз спыняўся ў больш менш сцішным месцы. Сані расстаўлялі кругам, у цэнтры распальвалі вогнішча, грэлі ў катле штось паесці, затым – калі былі не ў стэпе – прыцягвалі некалькі сухастоінаў, звычайна елак, і падпальвалі. З людзьмі радаваліся цяплу і коні, дромна іржалі, нібыта ўрываючыся ў манатонныя размовы манахаў.

      – …Дык ці скора яна, тая Масковія? І ці праўда, што тамтэйшы базілеўс, ці князь па іхняму, не дачакаўся патрыяршай булы і загадаў называць сябе імператарам, царом? – пытаў, энергічна паціраючы далоні, Максім Спартанец. – Ці не было тое заявай на візантыйскую спадчыну?

      – Пабачым, – спакойна ўздыхнуў Максім Грэк і схаваў у накладную кішэню ружанец – келейны, не на сто «зярнят» напамінаў пра малітву Ісусаву, а на тысячу, з большым кожным дзясятым «прыпынкам». Кукаль манах апусціў на спіну і прыгладзіў свае наравіста кучаравыя, з русым адценнем валасы. – У Кіеве ад манашства я многа чаго чуў… Ён, маскоўскі князь Іван, прысвоіў сабе тытул гаспадара ўсяе Русі, гэтым самым заявіўшы сваё права на Кіеў і Полацак. Невядома, што будзе з вольнымі гарадамі Псковам і Ноўгарадам. Але чалавеку – чалавечае, а Богу – Богава. – Манах узняў сваю прадаўгаватую галаву, адкрыўшы востры коўцік, і назіраў, як ад вогнішча адрываюцца і кружляюць у паднеб’е ігрыста ружовыя матылькі іскрыны.

      – Эх, раней мы і не чулі пра тую Масковію, а цяпер вось даводзіцца снягі да яе церці, – уздыхнуў, калупаючыся дручком у вуголлі, малады і дужы прыслужнік Зоі Палеалог Сілуан, сын канстанцінопальскага СКАЧАТЬ