Шал (зборнік). Юры Станкевіч

Чтение книги онлайн.

      між тым, сяржант выйшаў у тамбур. і выцягнуў рацыю. валовіч убачыў праз шкло, як той гаварыў. але слоў, вядома, разабраць не мог.

      напруга ў вагоне пакрысе зменшылася. за акном з’явіліся ўжо аднастайныя будынкі прыгарада. яшчэ праз некалькі хвілін канстанцыя ўсхапілася. са свайго месца. падняўся і валовіч.

      – я пакуль у прыбіральню, – патлумачыла міліцыянтам дзяўчына. і выйшла з вагона. валовічу выйсці не дазволілі. міліцыянты.

      «хуткая» са спецбрыгадай ужо чакала. на вакзале. нягледзячы на пратэсты, валовіча запіхалі ў машыну. хапіліся медсястры сарокі лады. але яе нідзе не знайшлі. санітары, а іх было двое, выглядалі небяспечна. скуластыя. з пустымі раўнадушнымі вачыма. пэўна, студэнты з інстытута фізічнай культуры. – вырашыў валовіч. – гледзячы на іх набітыя касцяшкі рук. – падпрацоўваюць такім чынам. ну, разбярэмся.

      – ну, што, напалеон? – сказаў валовічу адзін з іх. абыякава:

      – паедзем на адпачынак?

      валовіч паціснуў плячыма. бо па розуме трэба было стрымацца. і выцягнуў надалоннік. але адзін з санітараў нечакана выхапіў яго. і сунуў сабе ў кішэню.

      – вярні мабілу, – як мага ветліва папрасіў валовіч. —

      – я пазваню жонцы. і ў адказ пачуў:

      – пазвоніш з вострава. святой алены.

      7

      мы не прадбачым наколькі і ў чым таямніцы нашага свету. – меркаваў валовіч. – бо ўсё, да чаго мы тычымся, – плынь. якая сцякае немаведама куды. змазаныя фотаздымкі. на якіх выяўлены цьмяныя сілуэты. а само жыццё неверагодна кароткае. і яго прайм-тайм скарочвае агульны тэрмін. яшчэ ў два разы. працэс можа паскарацца. бо, цалкам верагодна, што ў чалавецтве запушчаны механізм. генетычнага і сацыяльнага выроду. і душы людзей трымцяць пад нябачнымі ўдарамі лёсу. і ламаюцца знянацку. хто кіне выклік гэтаму пагрозліваму наступу? адказу няма. мы нават не можам сфармуляваць праблему. ніхто. і айцец віталь таксама.

      лекар быў даволі малады. быкаваты на выгляд. лысіна не псавала яго знешнасці. вочы хаваліся за акулярамі. у тонкай залатой аправе. масіўны залаты ланцужок абрамляў моцную шыю. ён моўчкі выслухаў валовіча. зрэдку кідаючы ў яго бок раўнадушны позірк. на просьбу адпусціць неадкладна – нічога не паабяцаў. нешта пісаў на лісце паперы. абмінуў і другую просьбу. патэлефанаваць дадому. абнадзеіў, што неўзабаве ўсё высветліцца. а вызваліць пакуль не мае права. бо міліцыянты аформілі паказанні. жанчын. што вы – справакавалі бойку. паводзілі сябе неадэкватна. ну, і ўсё іншае.

      – разбярэмся, – паабяцаў лекар. даволі крывадушна.

      пасля чаго знаёмы санітар адвёў валовіча ў палату. якая ўяўляла з сябе асобны бокс. з закратаванымі вокнамі.

      валовічу паказалі ложак у нішы. праверылі кішэні. на прадмет чаго-небудзь вострага. паведамілі, што неўзабаве пераапрануць у бальнічнае. але ён сказаў, што такога рабіць не варта. бо неўзабаве, можа, нават сёння, мусіць адсюль пайсці. але гэтую яго выказаную думку пакінулі без увагі.

      бокс нагадваў малпоўню. хворыя таўкліся СКАЧАТЬ