Пляменнік чараўніка. К. С. Льюіс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ бэлькамі нейкае падабенства падлогі. Тут яна трымала скрынку з рознымі скарбамі, аповед, які яна пісала, і, само сабою, пару яблыкаў. Полі часта піла тут імбірны ліманад: старыя бутэлькі рабілі гэтае месца яшчэ больш падобным да пячоры кантрабандыстаў.

      Дыгары спадабалася пячора (свой аповед Полі яму не паказала), але больш яго зацікавіў тунэль.

      – Як ты думаеш, – запытаўся ён, – ці доўгі гэты тунэль? У сэнсе – ці ён сканчаецца там, дзе й твой дом?

      – Не, – адказала Полі. – Ён цягнецца далей, не ведаю на колькі.

      – Тады мы можам прабрацца ўздоўж усяго шэрагу дамоў.

      – Так, – сказала Полі. – І… ого, неверагодна!

      – Што?

      – Мы можам трапіць у іншыя дамы.

      – І нас схопяць як злодзеяў! Ну не, дзякуй.

      – Разумнік. Я думала пра наступны дом пасля твайго.

      – А што ў ім такога?

      – Ён пусты. Тата кажа, што, колькі мы тут жывём, ён заўсёды быў пусты.

      – Слухай, давай паглядзім, што там, – сказаў Дыгары. Ён быў значна больш узрушаны, чым можна было б меркаваць па яго голасе. Вядома ж, ён (як і вы на яго месцы) думаў пра розныя прычыны, чаму гэты дом так доўга стаяў пусты. Полі таксама разважала пра гэта. Ніхто з іх не вымавіў словаў “дом з прывідамі”, і абодва адчувалі: калі ўжо ўзнікла ідэя паглядзець, што ў гэтым доме, было б ганьбай адступіць.

      – Як наконт прабрацца туды зараз? – запытаўся Дыгары.

      – Давай, – пагадзілася Полі.

      – Можам не ісці, калі не хочаш, – сказаў Дыгары.

      – Я пайду, калі ты пойдзеш, – адказала яна.

      – А як мы даведаемся, што мы менавіта ў тым доме?

      Яны вырашылі, што вернуцца на гарышча і памераюць крокамі яго, а таксама адлегласць ад адной бэлькі да наступнай. Так яны даведаюцца, колькі бэлек над адным пакоем. Пасля трэба будзе дадаць яшчэ прыкладна чатыры крокі на адлегласць паміж двума гарышчамі і столькі ж на спальню абслугі. Такім чынам атрымаецца даўжыня аднаго дома. Калі прайсці такую адлегласць двойчы, яны будуць у канцы дома Дыгары. Пасля любыя дзверы прывядуць іх у пусты дом.

      – Але я не думаю, што ён сапраўды пусты, – сказаў Дыгары.

      – А што ты думаеш?

      – Мяркую, там нехта таемна жыве і выходзіць толькі ўначы з ліхтаром. А раптам мы выкрыем банду злачынцаў і атрымаем узнагароду? Не можа быць, каб дом пуставаў усе гэтыя гады. У ім павінна быць нейкая таямніца.

      – Тата казаў, што гэта, магчыма, з-за каналізацыі, – прамовіла Полі.

      – Пфф! Дарослыя заўсёды знаходзяць нецікавыя тлумачэнні, – сказаў Дыгары.

      Цяпер, калі яны размаўлялі пры дзённым святле, а не пры свечках у Кантрабандысцкай Пячоры, ім здавалася значна менш верагодным, што ў пустым доме жывуць прывіды.

      Яны памералі крокамі гарышча, узялі аловак і склалі, што ў іх атрымалася. Напачатку ў іх выйшлі розныя адказы, і нават калі яны нарэшце вынайшлі агульны, я не ўпэўнены, СКАЧАТЬ