Пляменнік чараўніка. К. С. Льюіс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ сабе! Мне здаецца, – сказала яна, – што гудзенне тут грамчэйшае. Нібыта яно ідзе ад пярсцёнкаў.

      – Якая дзіўная думка, – адказаў дзядзька Эндру, усміхнуўшыся. Яго смяшок гучаў вельмі натуральна, але Дыгары ўбачыў прагны, амаль сквапны, выраз на яго твары.

      – Полі! Стой! – крыкнуў ён. – Не чапай іх!

      Але было занадта позна. Акурат у той час, калі ён крыкнуў гэта, Полі дакранулася да аднаго з пярсцёнкаў і імгненна, без выбліску ці шуму, знікла. Дыгары і яго дзядзька засталіся ў пакоі адны.

      Раздзел 2. Дыгары і яго дзядзька

      Гэта было настолькі нечакана і страшна, нават горш ад начнога кашмару, што Дыгары ўскрыкнуў. Рука дзядзькі Эндру імгненна закрыла яму рот.

      – Ціха! – прашыпеў ён на вуха хлопчыку. – Калі ты пачнеш шумець, твая маці пачуе, а ты ведаеш, што з ёй можа здарыцца, калі яна спалохаецца.

      Як Дыгары казаў пасля, яму ледзь не стала млосна ад такой жудаснай подласці. Але ён, вядома, больш не крычаў.

      – Вось так, – сказаў дзядзька Эндру. – Зрэшты, я цябе разумею. Упершыню пабачыць, як нехта знікае, – гэта сапраўды шок. Нават я ўразіўся, калі марская свінка знікла ўчора вечарам.

      – Дык гэта вы тады ўскрыкнулі? – запытаўся Дыгары.

      – Ты пачуў? Спадзяюся, ты не шпіёніў за мной?

      – Не, – гнеўна адказаў Дыгары. – Але што здарылася з Полі?

      – Павіншуй мяне, мой дарагі хлопчык, – мовіў дзядзька Эндру, паціраючы рукі. – Мой эксперымент атрымаўся. Нашая маленькая дзяўчынка знікла з гэтага свету.

      – Што вы з ёй зрабілі?

      – Адправіў яе, так бы мовіць, у іншае месца.

      – Што вы маеце на ўвазе?

      Дзядзька Эндру сеў і сказаў: – Я распавяду табе. Ты чуў калі-небудзь пра старую місіс Лефэй?

      – Яна была маёй стрыечнай бабуляй? – запытаўся Дыгары.

      – Не зусім, – адказаў дзядзька Эндру. – Яна была мая хросная. Гэта яе партрэт там, на сцяне.

      Дыгары паглядзеў і ўбачыў выцвілы фотаздымак старой жанчыны ў каптуры. І цяпер ён узгадаў, што аднойчы бачыў здымак гэтай жа самай жанчыны дома, у старасвецкай камодзе. Ён запытаўся ў маці, хто гэта, але маці не надта хацела пра яе гаварыць. Твар у жанчыны быў непрыемны, падумаў Дыгары. Але па старых фотаздымках ніколі нельга сказаць з упэўненасцю.

      – А хіба… Мне здавалася, з ёй было нешта не так? – запытаўся Дыгары.

      – Ну, – сказаў дзядзька Эндру, – гэта залежыць ад таго, што ты называеш “не так”. Людзі не ўмеюць мысліць шырока. Яна, вядома, стала вельмі дзіўнай у старасці. Рабіла вельмі неразумныя рэчы. Таму яе і замкнулі.

      – У вар’ятні, вы маеце на ўвазе?

      – О не-не, – адказаў дзядзька Эндру, – зусім не. Яе проста пасадзілі ў турму.

      – Ого! – усклікнуў Дыгары. – Што яна зрабіла?

      – Бедная жанчына, – уздыхнуў дзядзька Эндру. – Паводзіла сябе вельмі неабачліва. Шмат было рознага, не мае сэнсу корпацца ва ўсім. Яна заўсёды была вельмі СКАЧАТЬ