Վեհացում դեպի Մհեր. Арсен Суренович Казарян
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Վեհացում դեպի Մհեր - Арсен Суренович Казарян страница 4

Название: Վեհացում դեպի Մհեր

Автор: Арсен Суренович Казарян

Издательство: SelfPub.ru

Жанр: Начинающие авторы

Серия:

isbn:

isbn:

СКАЧАТЬ երկրից երկիր՝

      անբավարարություն,

      անդադար փնտրում

      և հավերժ, հավերժ

      հիասթափություն:

      4

      Մի բան չունեցած՝ կորցնում ես միայն,

      տալիս ես, վատնում, ցաքուցրիվ անում:

      Ետ չնայելով, քայլում ես առաջ,

      կարծես թե վերջիդ քայլերն ես անում:

      Զզվում ես ստից, կեղծիքից, դիրքից,

      զզվում ես, զզվում, թքում, հեռանում,

      կյանքը լի քո մեջ, ցամաք ես թվում,

      բախտն էլ ի՞նչ է որ՝

      փախչում է քեզնից:

      Ա՜խ, բախտն ի՞նչ է որ.

      մի ստոր ծաղրածու,

      մի սև խաղաթուղթ,

      մի էժան պոռնիկ:

      Սիրում է նա սուտ,

      սիրում է կեղծ փայլ,

      սիրում է ամեն անարդարություն:

      5

      Բորբոքված ստից զգացումները քո,

      բուն իմաստությունն են ակամա բացում

      անվայել մտքով մերկացնում են նրան,

      որն իրեն կյանքի գաղտնիք է կոչում,

      և այդ հաճույքից լրբացած հանկարծ՝

      պարի մեջ անխոհ, նա տրվում է քեզ,

      որ դու էլ նրա պես անվայել բացվես,

      ա՜խ, ճանաչելով ինքդ քեզ նրա մեջ:

      6

      Եվ կրկնվում է պատմությունը հին,

      դու նորից հագեցած ես քո անցյալից

      ու ներկայից,

      դու դարձյալ անզսպելի ցանկություն ես զգում

      պատռել շղթայած կապերը բոլոր,

      թողնել ամենքին

      և տրվել հոգով անհայտությանը:

      7

      Եվ դու լքում ես այդ ամենը՝

      արդեն ատելի դարձած,

      դու հավաքում ես ամենաանհրաժեշտ իրերը

      և բախելով անցյալի դուռը,

      ուղղում ես քայլերդ դեպի մութ ապագա:

      8

      Բայց անցյալդ քեզ հանգիստ չի թողնի,

      ուր էլ որ փախչես,

      աշխարհի որ ծայրն էլ նետվես,

      նա ստվերիդ նման կհետևի քեզ

      և իր սուր հիշողության ատամները

      կխրի ուղեղիդ բջիջների մեջ:

      Ինչպես որդ, նա մանր, մանր կկրծի հոգիդ,

      տառապանքներդ խառնելով իրար,

      նայելով աչքերիդ խորքը

      և հենվելով քո բաց զգացումների վրա:

      9

      Ա՜խ, իմ բարեկամ,

      վերջապես մեն-մենակ ենք:

      Դե նայիր հիմա իմ աչքերի մեջ

      և շռայլիր թախիծդ ամբողջ:

      Դու միայնա՞կ ես այս բազմության մեջ,

      դու օտա՞ր ես նրանց

      և անհասկանալի՞,

      դու հեռանում ես նրանցից

      և ազատ շունչ քաշու՞մ …

      Ես դա գիտեմ, պետք չէ պատմել,

      դա մատնում է քո առաջին իսկ հայացքը:

      Պետք չէ, բարեկամ.

      հոգու գեղեցկությունը, պարզվում է, պետք չէ:

      Դու միշտ կմնաս օտար և լքված,

      դու կտառապես, կանիծես հոգիդ,

      թախիծդ СКАЧАТЬ